Την είδα να έρχεται ντυμένη στα μαύρα, με μια τσακισμένη περηφάνια και μάτια κάρβουνα φωτιά, η Μαρία η μαμά του Γιώργου.
Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια λέξη, μόνο έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει, γιατί εγώ ήξερα, καταλάβαινα δεν χρειαζόταν να μου πει τίποτα.
Δεν χρειαζόταν να μου πει για το 22χρονο παλικάρι της, που το έχασε μέσα από τα χέρια της σε έξι μήνες.
Σάρκωμα είπαν οι γιατροί σπάνιας μορφής , πέντε άνθρωποι στον κόσμο έχουν τέτοια μορφή καρκίνου, οι πιθανότητες ελάχιστες, προσδόκιμο επιβίωσης, δυο με πέντε χρόνια, λίγα είναι τα πέντε χρονια μπροστά στους έξι μήνες;
Ο Γιώργος της, το παλικάρι της, που χρωστούσε μόνο ένα μάθημα για να πάρει το πτυχίο του Φυσικοθεραπευτή από το πανεπιστήμιο στη Λαμία.
Τελευταίο μάθημα, διάβασμα, αλλά και δουλειά το καλοκαίρι, μετά ήρθε ο πόνος στην κοιλιά, που δεν τον άντεχε άλλο.
Εισαγωγή στο νοσοκομείο Χανίων εξετάσεις, αξονικές «πρέπει να φύγετε άμεσα για Ηράκλειο»
Η Μαρία δεν περιμένει για ασθενοφόρο, παίρνει το παιδί με το αυτοκίνητο, για να φτάσει το συντομότερο στο Ηράκλειο.
Και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς, χειρουργείο, από έναν γιατρό που υπερτιμά τις δυνάμεις και τις γνώσεις του και υποτιμά, τον πόνο που προκαλεί με το λάθος του.
Αναμονή, να παρακαλάς για ενημέρωση, να ψάχνεις κάποιον να σου εξηγήσει, μετά η αισχρή χρηματική συναλλαγή και το μεγάλο ψέμα:
«όλα πήγαν καλά, σώσαμε την ουροδόχο κύστη»
Τίποτα δεν είχε σωθεί και τίποτα δεν σώνεται, όταν υπάρχει υπεροψία.
Μετά Αθήνα στο Ογκολογικό «Άγιος Σαββας» και γιατρός, ο γιατρός του Δημήτρη μου, εκείνος μόνο αναλαμβάνει δύσκολα περιστατικά, εκείνος ο γιατρός ποιητής, Αλέξανδρος Αρδαβάνης , θα δοκιμάσει την πειραματική θεραπεία.
Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο, συναντιούνται οι ζωές των ανθρώπων και τέμνονται σε κοινές διαδρομές.
Συνάντησα επιτέλους τη μητέρα του Γιώργου, του Γιώργου που η καθηγήτρια του Ελένη Καπρέλη, αποφάσισε να μαζέψει μαζί με τους συμφοιτητές του βιβλία, για τη δράση μας ΔιαβάΖΩ, στη μνήμη του.
Όταν μου ζήτησε «την άδεια» να το κάνει, μου ακούστηκε σαν δώρο και ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που σκέφτηκα,
δεν μαζεύουμε απλά βιβλία, συλλέγουμε δυνατά συναισθήματα και στιγμές.
Εκείνη την στιγμή ήξερα πως αυτά τα βιβλία έπρεπε να γίνουν βιβλιοθήκη στα Χανιά, η 5η για το WinCancer.
Έπρεπε να περιμένουμε αρκετά, να έρθουν τα βιβλία από Λαμία με τη βοήθεια της Ανθούλας, να μεσολαβήσει μια πανδημία και ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Άξιζε η αναμονή, το κόστος, το ταξίδι, γιατί συνάντησα τη μαμά του Γιώργου με τα πιο όμορφα μαύρα μάτια της Κρήτης και δίπλα της, με τα ίδια όμορφα μάτια η αδερφή του Γιώργου, η Χρυσούλα, που έχει τόσα «γιατί» αναπάντητα και έναν βουβό καημό, τον ξέρω αυτόν τον καημό.
Είδα τη μαμά του Γιώργου να στέκεται μπροστά στα βιβλία των συμφοιτητών του, να τ´ ανοίγει ένα, ένα, για να διαβάσει το μήνυμα γι αυτούς που πολεμούν τώρα το θηρίο.
Την είδα να στέκεται, μπροστά στα βιβλία που μάζεψε η αγάπη νέων παιδιών για το παιδί της.
«Έξι μήνες μέσα σε ένα καράβι για τις χημειοθεραπείες του Γιώργου. Άφησα την δουλειά μου, αλλά ευτυχώς δεν την έχασα!»
Άδεια με αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα κάποιες φορές η μισθοδοσία της, μεγαλύτερη από όταν δούλευε.
Σε κατάστημα του Σκλαβενίτη , δουλεύει η Μαρία και σκέφτομαι πως υπάρχουν και αυτοί οι εργοδότες.
Συνάντησα τη μαμά του Γιώργου, στα όμορφα Χανιά και ένα κομμάτι της ψυχής μου θα μείνει εκεί, στην αναμονή της μονάδας ημερήσιας νοσηλείας ογκολογικών ασθενών, στη βιβλιοθήκη που φτιάξαμε για τον γιο της Μαρίας με τα πιο όμορφα μαύρα μάτια της Κρήτης.
Πίστη Κρυσταλλίδου
