Έχεις αποφασίσει να είσαι ο εαυτός σου. Όχι εσύ, αυτός! Αυτός σε έκανε, να μπορείς να είσαι «εσύ» απέναντί του.
Όπως ακριβώς είσαι όταν ξυπνάς μόνη σου το πρωί, όπως είσαι με τους φίλους σου και κάνεις μέχρι και… καφρίλες, όπως όταν δεν σε βλέπει κανείς και δεν σε νοιάζει αν γεμίσεις όλο τον τόπο με το φαγητό σου.
Και ευγνωμονείς τον Θεό που επιτέλους δεν καταπιέζεσαι, δεν σκέφτεσαι ιδιαίτερα, δεν έχεις άγχος για κάτι – γιατί πολύ απλά θα μπορούσε να είναι ένας από τους φίλους σου… απλώς, δεν είναι αυτό!
Βγαίνετε, μιλάτε για όλα, γελάτε, κοροϊδεύετε τα ίδια πράγματα, ταξιδεύετε, «τραβάτε» στιγμές που θα μείνουν για πάντα, μοιράζεστε τα πάντα, κάνετε όνειρα…
Είστε το τέλειο ζευγάρι. Το ζευγάρι που όλοι θα ήθελαν να είναι. Γιατί σας βλέπουν να χαμογελάτε και χαμογελούν και το ζηλεύουν και απορούν γιατί εσείς και όχι αυτοί.
Αναρωτιούνται! Τι λάθος κάνουν δηλαδή και οι εμπειρίες τους είναι έρωτες με κόντρες, ζήλιες και κάποιο πάθος που μόνο αποτέλεσμα έχει… άλυτα προβλήματα;
Χωρισμοί ανά εβδομάδα, μήνα, τρίτο πρόσωπο για να νιώσεις καλύτερα και να αισθανθείς έστω και λίγο την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να πας παρακάτω και πάει λέγοντας!
Και κάπου εκεί το τέλειο ζευγάρι… κρυφογελάει και κατακρίνει όλους αυτούς που προφανώς δεν ξέρουν τι θέλουν, ταλαιπωρούν τον εαυτό τους, είναι ευτυχισμένοι κάποιες στιγμές ενώ τις περισσότερες ξενυχτάνε με διαφορετικές παρέες.. έτσι γιατί η κόντρα δεν βγαίνει χωρίς να την «πεις» στον άλλον!
Συγχρόνως όμως το τέλειο ζευγάρι είναι παντού μαζί. Μόνο μαζί. Ακόμα και χώρια, είναι μαζί. Μέσα αυτός, μέσα κι εσύ. Γιατί η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο έρωτας, το… ταίριασμα σε όλα κάνουν την απόσταση μηδενική. Και νιώθεις πλήρης. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο. Μόνο ο άλλος. Μόνο εσείς!
Αγαπάκι, ψυχάκι, καρδουλάκι και όλα σε.., «-άκι»! Ένα παραμύθι που ξεκίνησε και νιώθεις τη σιγουριά, τη βεβαιότητα – ανεξάρτητα αν επικροτείς την άποψη ότι όλα μπορεί να συμβούν σε αυτή τη ζωή- ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Γιατί εσείς είστε «ένα». Το τέλειο ζευγάρι. Αυτό που όλοι θα ήθελαν να είναι.
Αληθινή αγάπη; Πραγματικός έρωτας; Το άλλο σου μισό; Ή μια απλή ανάγκη δυο ανθρώπων που το τότε timing τους έφερε την ίδια στιγμή, στο «σωστό» σημείο για να νιώσουν, ότι μπορούν, να ζήσουν το παραμύθι; Να πιστέψουν ότι υπάρχει το τέλειο γιατί αυτό είχαν ανάγκη;
Και αφού το είχαν ανάγκη, αφού ταίριαξαν, αφού η κάθε τους στιγμή ήταν μοναδική, αφού όλοι οι άλλοι –μηδενός εξαιρουμένου- ένιωθαν περηφάνια για το… απόλυτο που βλέπουν καθημερινά μπροστά τους. Αυτό το χέρι- με χέρι, βλέμμα – με βλέμμα. Άρχισες να το πιστεύεις. Να το νιώθεις, να νιώθεις κι εσύ περηφάνια γι αυτό το τόσο παραμυθένιο που σε βρήκε. Και κάπου εκεί ασυναίσθητα – πάντα ασυναίσθητα – θέλεις να κάνεις τα πάντα για να μη τελειώσει ποτέ.
Κόντρες; Γιατί να υπάρχουν κόντρες; Αφού σ’αγαπάει και τον αγαπάς. Αυτά είναι για τους άλλους- αυτούς που κοροϊδεύουμε,
Μικροπροβλήματα; Αγαπάκι, ψυχάκι, καρδουλάκι, όλα σε… «-άκι» και κάπου εκεί λύνονται όλα. Ή μήπως όχι;
Τι κοινό σημείο έχει λοιπόν το τέλειο ζευγάρι με τα υπόλοιπα ζευγάρια;
Γιατί όχι, δεν μπορεί να είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστά όλα; Άλλος κόσμος; Αφού στον ίδιο ζούμε όλοι.
Άλυτα προβλήματα! Οι μεν – οι άλλοι – τα αφήνουν στην άκρη λόγω πάθους και επειδή έχουν βαρεθεί να «σπάνε» πράγματα (είναι και κρίμα) και οι δε κρύβονται στον γυάλινο παραμυθένιο κόσμο των… «-άκι» για να μη χαλάσουν αυτό που οι άλλοι τους έπεισαν ότι είναι το τέλειο και αυτοί με τη σειρά τους το πίστεψαν, το έκαναν σημαία.
Εκ του αποτελέσματος. Ποιοι χάνουν χρόνο τελικά; Οι άλλοι που βγάζουν το πρόβλημα μπροστά, το εκτονώνουν, το ζουν και όπου πάει; Κι αν δεν πάει… φαινόταν, θα μπορούσε να θεωρηθεί και αναμενόμενο! Ή το τέλειο ζευγάρι, γεμάτο κατανόηση, ειλικρίνεια, καρδούλες, λουλούδια και αμέτρητες στιγμές καλά προστατευμένες στο πλαίσιο που εκείνοι θέλησαν να φτιάξουν, για να νιώθουν περήφανοι για την… επιτυχία τους στην ερωτική ζωή;
Τον «χαμένο» χρόνο τον προσδιορίζουμε εμείς. Τίποτα δεν είναι ψεύτικο, τίποτα δεν είναι κακό γιατί εμείς επιλέγουμε πως θα διαχειριστούμε τη ζωή και τους έρωτες μας.
Όλα είναι εμπειρίες με διαφορά των ενδεχόμενων ψυχολογικών που σου αφήνουν.
Απλώς, ίσως τελικά είναι πιο «προστατευμένος» ένας έρωτας, ένας ερωτευμένος όταν δεν νιώθει και τόσο άνετα, όταν το ψάχνει, όταν προσπαθεί να οικειοποιηθεί, όταν νευριάζει σε στιγμές που χάνει τον «καλό» εαυτό του πρώτου ραντεβού, όταν θέλει να σου την «πει» και να φύγει γιατί ξεπέρασες τα όρια του.
Γιατί πολύ απλά το «σπασμένο βάζο» δεν κοστίζει τίποτα μπροστά στην αλήθεια της κάθε υποτιθέμενης μοναδικής στιγμής.
Και τα σύννεφα είναι πολύ κοντά στο έδαφος.
