Η “υπέροχη φωνή και παρουσία”, όπως την αποκαλούν οι fans της, η ιδιαίτερη «κοπέλα με το μουστάκι», εξομολογείται στο “Down Town” και τον Αλέξανδρο Πρίφτη τη δική της αλήθεια για όλα όσα προηγήθηκαν του “X -Factor” καθώς και όσα συμβαίνουν σήμερα στη ζωή της.
Σε όσα αφορούν στα παιδικά της χρόνια, στη Λεμεσό, είναι χείμαρρος, σε άλλα φειδωλή – μου απαντάει με μια δυο προτάσεις το πολύ και κλείνεται και πάλι στον εαυτό της. Δεν είναι μόνο πως από τότε που έχασε τον πατέρα της η 28χρονηΝωαίνα έχει αλλάξει αρκετά, όπως παραδέχεται, αλλά και άλλες καταστάσεις , που την κάνουν να είναι ένα «διαφορετικό» και ταυτόχρονα ιδιαίτερο κορίτσι.
Από πού βγαίνει το Nωαίνα;
Ιωάννα είναι το βαφτιστικό μου. Το Νωαίνα είναι ο αναγραμματισμός του ονόματός μου. Ουσιαστικά, κάτι σαν αντικατοπτρισμός, όπως κάνει ένας καθρέφτης. Στα πρώτα μου βήματα είχα κάνει το πρώτο μου κομμάτι για μια γκαλερί και σκέφτηκα ότι έπρεπε να διαχωρίσω την προσωπική μου ταυτότητα από την καλλιτεχνική. Έτσι, επινόησα το όνομά μου. Το σκέφτηκα, μου άρεσε και το κράτησα.
Διάβασα στο μικρό βιογραφικό σου πως είσαι από τη Λεμεσό. Εκεί μεγάλωσες;
Ναι, μέχρι τα 18 μου χρόνια. Έπειτα έφυγα για το Λονδίνο. Η ζωή μου στην Κύπρο ήταν κάπως περίεργη, χαλαρή και ελεύθερη. Ανεμελιά και ξεγνοιασιά – αυτά θυμάμαι έντονα. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις στην Κύπρο, στον ήλιο και τη θάλασσα… Μεγάλωσα στη Μέσα Γειτονιά, σχολείο μου ήταν το Λανίτειο Β’ το οποίο, δυστυχώς, δεν υπάρχει πια. Κρίμα, γιατί απ’ τις ωραιότερες σχολικές μου αναμνήσεις είναι οι «μάχες» μεταξύ Λανιτείου Α’ και Β’. Πετούσαμε από πορτοκάλια μέχρι πέτρες και ό,τι άλλο βρίσκαμε, μια φορά μάλιστα ήρθε η Αστυνομία και συνέλαβε 2-3 μαθητές. Όταν, όμως, είχαμε επίθεση από άλλο σχολείο ενωνόμασταν ο κύκλος Α’ και Β’, σαν μια γροθιά, για να αντιμετωπίσουμε τον «εχθρό»! Θυμάμαι, επίσης, από εκείνα τα χρόνια, στην εφηβεία μου, που μου άρεσε να το σκάω απ’ το παράθυρο, να κάνω βόλτες με το ποδήλατο με κάποιον αγαπημένο και να καταλήγουμε για ψάρεμα στον μόλο, δίπλα από τα ηλικιωμένα ζευγάρια που έκαναν γυμναστική! Ήταν αθώα τότε τα πράγματα, αλλά και οι συνθήκες. Μετά, όταν πρωτοπήγα στο Λονδίνο, έφαγα γερό χαστούκι.
