Η Εριέττα Κούρκουλου μας χάρισε μια όμορφη τηλεοπτική συνέντευξη στην εκπομπή “Μεγάλη Εικόνα” του Mega. Αφηγήθηκε με συγκίνηση τα δύσκολα παιδικά χρόνια και το πόσο κλειστή και ντροπαλή ήταν ως μαθήτρια. Εξέφρασε την σχέση της με τον πατέρα της και τον πόνο που ένιωσε μετά την απώλειά του.
«Ο πατέρας μου είχε άγχος αν θα γίνω φυσιολογικός άνθρωπος – Ήξερε ότι δεν πήγαινε κάτι καλά στην υγεία του»
«Είχα ένα μπαμπά που πάντα με έβαζε για ύπνο μου μιλούσε πολύ και για δύσκολα πράγματα ή για κάποια που δεν θα έπρεπε να μιλήσουν στα μικρά παιδιά. Πριν τον ύπνο καθόταν μια ή δύο ώρες και μου μιλούσε όπως το ότι ο απλός κόσμος ζει έτσι και δεν θέλω να νομίζεις ότι έτσι είναι το φυσιολογικό. Είχε άγχος αν θα γίνω φυσιολογικός άνθρωπος.
Μου μιλούσε και για πράγματα που δεν θα έπρεπε να μου τα πει σε αυτή την ηλικία. Ήξερε ότι δεν πήγαινε κάτι καλά στην υγεία του και είχε άγχος να μου δώσει κάποια μαθήματα που δυστυχώς ήξερε ότι δεν θα ήταν εκεί όταν έπρεπε.
Είχε γίνει μια λάθος διάγνωση και ήταν άρρωστος για πολλά χρόνια. Στα έξι μου έγινε η επίσημη διάγνωσή του.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ δίκαιος, αφοπλιστικά ειλικρινής, καλός άνθρωπος και πατέρας. Δεν αμφέβαλλα ποτέ αν ήμουν προτεραιότητά του. Το έκανε ξεκάθαρο μέχρι το τέλος.
Εγώ κατάλαβα ότι είναι κάτι μη αναστρέψιμο το βράδυ που αποφάσισε ότι δεν θα πάει στη δουλειά.
Όταν μου είπε αυτή τη φράση εκεί έκανα το μεγάλο μου ξέσπασμα, όχι μπροστά του. Εκεί θρήνησα τον πατέρα μου. Για να μην πηγαίνει στη δουλειά, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.
Όταν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο που ακόμη και άρρωστος πήγαινε στη δουλειά του, δεν έχω κανένα δικαίωμα να κάθομαι στο σπίτι και να βλέπω Netflix».
«Δεν έχω φίλους αντίστοιχης οικονομικής κατάστασης – Οι φίλοι μου είναι απλοί»
«Ούσα στη θέση που είμαι βλέπω τη συμπεριφορά του κόσμου. Από τον απλό κόσμο έχω καλύτερη εικόνα του πώς συμπεριφέρονται σε εμάς. Έχω την τύχη να έχω έναν κύκλο που συμπεριλαμβάνει κανονικούς ανθρώπους. Δεν έχω φίλους αντίστοιχης οικονομικής κατάστασης, δεν μου ταιριάζουν.
Εχουν μια ζωή που δεν με ευχαριστεί και κάποια πιστεύω που δεν συνάδουν με τα δικά μου. Οι φίλοι μου είναι απλοί.
Η αδικία είναι κάτι που με ενοχλεί πάρα πολύ, από μικρή. Έχω ενσυναίσθηση και με χτυπάει ψυχολογικά η αδικία.
Όλοι είμαστε άνθρωποι. Η ζωή μου είναι διαφορετική από τον μέσο Έλληνα αλλά στη βάση του έχει πολλά κοινά. Δουλεύω από 8ωρο μέχρι το βράδυ στις 10».
«Μπορώ να γίνω τέρας για να προστατεύω το παιδί μου»
«Από τη στιγμή που αποκτάς ένα παιδί αυτό έρχεται κωλοτούμπα. Όχι μόνο θες να ασχοληθείς αλλά δυσκολεύεσαι να ασχοληθείς.
Τα Χριστούγεννα τον φωτογράφησα με ρούχα με στολή Άγιου Βασίλη. Πάμε στη φλόγα και ήταν μια μητέρα που είχε ντύσει και το αγόρι της έτσι. Κοίταξα τον Βύρωνα και του είπα πρέπει να βγω λίγο έξω. Το να πηγαίνει μια χαζή πλούσια μέσα σε όλο αυτό είναι απαράδεκτο. Σκέφτηκα ότι αυτή η μαμά, η δύναμή μας είναι τα παιδιά μας.
Εγώ μπορώ να γίνω τέρας για να προστατεύω το παιδί μου. Αυτό το αίσθημα που νιώθουν αυτοί οι γονείς ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι παρούσα για το παιδί μου. Εμένα μου έλειψε πολύ όταν ήμουν μικρή και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το κάνω αυτό»
