Μία πολύ σκληρή αλήθεια χρειάστηκε να αντιμετωπίσει ένας πολύ γνωστός άνθρωπος της τηλεόρασης ο οποίος μίλησε γι’ αυτό πολλές φορές και για ακόμα μία φορά διηγείται τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του…
Ο λόγος για τον Κώστα Χαρδαβέλλα ο οποίος μίλησε για την περιπέτειά του με τον καρκίνο…
Κι από την επαγγελματική «ανασφάλεια» στην προσωπική: στη μέρα που κλήθηκες να περάσεις από «εξετάσεις» για τη ζωή σου.
Είναι άγριο πράγμα να σου λένε «έχεις καρκίνο», όταν νιώθεις υγιής, ασχολείσαι με τον αθλητισμό, δουλεύεις πολύ. Όταν, εν ολίγοις, πιστεύεις πως «δεν συμβαίνει τίποτα». Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η μέρα που ο γιατρός σου λέει: «οι πιθανότητες για να πεθάνεις είναι 70%».
Τι σκέφτηκες;
Δεν είχα πολλές επιλογές. Ή θα έπρεπε να κατεβάσω το κεφάλι και τα χέρια, λέγοντας «έλα να με πάρεις» ή να βγω στα «μαρμαρένια αλώνια» για να αναμετρηθώ με τον θάνατο. Επέλεξα το δεύτερο. Κι όταν τον νίκησα, χόρεψα για μένα, για τον Κώστα, ένα ζεϊμπέκικο. Έτσι προέκυψε κι ο τίτλος του βιβλίου «Το ζεϊμπέκικο του νικητή».
Ποιο είναι το δυσκολότερο στάδιο; Το αρχικό της πληροφόρησης; Οι χημειοθεραπείες;
Όλα αυτά. Γιατί τη μέρα που το μαθαίνεις αρχίζουν τα ερωτήματα: Πόσο θα ζήσω; Τι θα απογίνει η οικογένειά μου; Πόσο θα αντέξω; Θα πονέσω; Και μετά έρχεται η διαδικασία των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών που διαλύουν τον ασθενή. Το αίμα γίνεται νερό, χάνει βάρος. Εγώ έχασα 40 κιλά! Δεν είχα γεύση, ζαλιζόμουν συνεχώς. Κατέρρεα μέρα με τη μέρα. Κι αυτό που μένει τότε, είναι η ψυχή να είναι όρθια και δυνατή.
Είναι εύκολο;
Δυστυχώς, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια γνωρίζει από κοντά μια περίπτωση ασθενούς με καρκίνο. Είναι πια συχνός σαν γρίπη, σαν συνάχι. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να τον πολεμήσουμε. Κι εκεί χρειάζεται κουράγιο. Οι γιατροί μού είπαν ότι το μισό της σωτηρίας μου οφείλεται στην ψυχή μου. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο, λοιπόν, αλλά ξέρω ότι είναι απαραίτητο.
Άλλαξες συνήθειες μετά την περιπέτεια;
Απ’ την πρώτη μέρα έκοψα το κάπνισμα. Και δεν μου έλειψε καθόλου, παρότι κάπνιζα τρία πακέτα τη μέρα. Το είδα σαν δολοφόνο μου. Κι αυτό που λέω πια στους καπνιστές είναι να πετάξουν αμέσως το πακέτο που έχουν στην τσέπη τους. Είναι ένας ύπουλος εχθρός.
Οι φίλοι ήταν κοντά σου σε όλο αυτό;
Με τον καρκίνο είδα ποιοι είναι φίλοι μου τελικά. Γιατί κάποιοι έμειναν δίπλα μου, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν σαν τα ποντίκια.
Γιατί;
Φοβήθηκαν ή αδιαφόρησαν. Ή τους ήταν πολύ «σκοτεινό», πολύ «μαύρο» όλο αυτό για να το διαχειριστούν. Εγώ χρησιμοποιώ ανοιχτά τη λέξη «καρκίνος». Κάποιοι τρέμουν ακόμα και να προφέρουν τη λέξη.
Γενικότερα, υπάρχουν φιλίες στον δημοσιογραφικό χώρο;
Όχι. Γιατί είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό επάγγελμα. Εκτός απ τον Λιάνη και τον Δημαρά, που ήμασταν σχεδόν 10 χρόνια μαζί στους «Ρεπόρτερ» της ΕΡΤ και δεθήκαμε γιατί δουλεύαμε ταυτόχρονα στο ίδιο γραφείο στα «Νέα» και λίγους ακόμα, δεν έχω δυνατές φιλίες μέσα στον χώρο. Με τον ανταγωνισμό «σημαία» δεν χτίζονται φιλίες.
Σκέφτηκες να γίνεις πολιτικός, όπως οι δύο φίλοι σου;
Την τελευταία δεκαετία είχα πολλές προτάσεις για να μπω στην πολιτική. Κάποιες φορές πλησίαζα στο να πω το «ναι», αλλά τελικά παρέμενα στο «όχι».
Τι σε κράτησε στην άρνηση;
Έτσι όπως είναι η πολιτική σήμερα στην Ελλάδα δεν μου αρέσει και δεν με εκφράζει. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο, να λέω παραμύθια. Απ’ την άλλη, ένας μάχιμος δημοσιογράφος μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα από έναν απλό βουλευτή. Μπορώ να παλέψω για την υγεία, για την παιδεία και να καταγγείλω, να αποκαλύψω και να αποκαθηλώσω ανθρώπους.
Ως βουλευτής, δεν θα μπορούσες;
Το μόνο που θα μπορούσα θα ήταν να περιμένω να σηκώσω το χέρι μου σε μια ψηφοφορία και να πω πέντε πράγματα σε μια αγόρευσή μου στη Βουλή. Εν ολίγοις, δεν θα έκανα τίποτα. Γι’ αυτό δεν μπήκα ούτε θα μπω στην πολιτική. Είχα πολύ μεγάλη αντίρρηση για τον Λιάνη και για τον Δημαρά που μπήκαν στην πολιτική, γιατί ήταν πολύ καλοί δημοσιογράφοι.
Τους το είπες;
Ναι. Αλλά δεν με άκουσαν. Και νομίζω ότι δεν βγήκαν πολύ ευτυχισμένοι από αυτή την περιπέτεια. Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν έμπλεξα…
