Αναμνήσεις μιας ζωής όταν θυμάσαι κάποιον παιδί, όταν οι γονείς σου σε έπαιρναν μαζί στις βεγγέρες εκείνες της εποχής, στα γλέντια στα σπίτια, και τραπεζώματα, και τραγούδια και γνήσιο γλέντι όπως αυτά που γίνονταν στα χωριά εκείνης της εποχής…
Έτσι τον θυμάμαι…. εκείνον και τη γυναίκα του την οποία λάτρευε και η οποία προηγήθηκε και έφυγε για εκείνο το μακρινό ταξίδι…. την λάτρευε…. όπως λάτρευε και τα παιδιά της, τα δικά της παιδιά, γιατί έτσι την παντρεύτηκε, με τρία παιδιά… μικρά…. (σπάνιος γάμος για την εποχή εκείνη πριν 60 χρόνια)… δεν ήταν δικά του παιδιά, αλλά τα αγάπησε και τα λάτρεψε σαν δικά του και τα μεγάλωσε με μόχθο και αγώνα…. και είδε και εγγόνια τα οποία τα λάτρεψε και εκείνα όπως τον λάτρεψαν και εκείνα με τη σειρά τους….
Καλαμπουρτζής άνθρωπος…. Όλοι τον θυμούνται με τα πειράγματα του και τα αστεία του…. δεν έβλαψε ποτέ κανέναν….
Μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Πέτρο, είχε δίπλα στο σπίτι του βλέπεις το ναό…. και έβγαινε και του μιλούσε του Αγίου και δώστου γέλια εμείς…. Ο πόνος του μεγάλος όταν έχασε τη γυναίκα της ζωής του…. Τα έβαζε με τον Άγιο, με το Θεό, μα πίστευε….
Και τα χρόνια πέρασαν και τα γεράματα ήρθαν μαζί με προβλήματα υγείας και μια μέρα έφυγε και εκείνος για το μεγάλο ταξίδι….
Πήγε να συναντήσει την Κατίνα του…. Εκεί ψηλά…..
Και τα παιδιά του, αυτά που αγάπησε σαν δικά του, σαν να ήταν από αίμα του παιδιά, του στάθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή…. μαζί και τα εγγόνια του…. Και ήταν εκεί κοντά του μέχρι την τελευταία στιγμή….. σπάνια σήμερα τα συναντάμε αυτά…. εδώ δικά σου παιδιά είναι και δεν σου δίνουν σημασία….. αυτά ας μας παραδειγματίζουν τους νεότερους….
Αγάπη έδωσες αγάπη θα λάβεις, σεβασμό έδωσες σεβασμό θα λάβεις, φροντίδα έδωσες, φροντίδα θα λάβεις….
Καλό παράδεισο!
(Με σεβασμό στη μνήμη Γεωργίου Μ. Πρίντεζη ή Συμπέθερου)
Sperantza Douratsou
