Οι δύο πρωταγωνιστές της σειράς «Κάτω Παρτάλι», Γιάννης Τσιμιτσέλης και Λεωνίδας Καλφαγιάννης, φωτογραφήθηκαν από τον Βαγγέλη Κύρρη για το μηνιαίο περιοδικό «Omikron» της Κύπρου και μίλησαν στον Αλέξανδρο Πρίφτη για τον έρωτα, τις γυναίκες, τη μοναξιά, τα μυστικά που κρύβουν, την οικογένεια και τα παιδιά.
ΤΟ «ΚΑΤΩ ΠΑΡΤΑΛΙ» ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Από την αρχή του σίριαλ ήξερα ότι είχα να κάνω με κάτι πάρα πολύ καλό, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα το μέγεθος αυτής της επιτυχίας, πως θα το αγαπούσε τόσο πολύ ο κόσμος. Γενικά, όμως, ως Γιάννης, δεν προλαβαίνω να διαχειριστώ ούτε την επιτυχία ούτε τίποτα. Τρέχω τόσο πολύ που θα το συνειδητοποιήσω και θα το χαρώ όταν θα έχει ολοκληρωθεί πια το σίριαλ, του χρόνου φαντάζομαι. Το κακό με αυτό το επάγγελμα είναι ότι δεν χαίρεσαι αυτά που σου συμβαίνουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τα γεύεσαι όταν ηρεμήσεις και αφού πια πέσουν οι ρυθμοί της δουλειάς. Ωστόσο, η επιτυχία για μένα συνεπάγεται τα πάντα και όχι μόνο την εμπορικότητα: το περιεχόμενο, το να είναι καλή η δουλειά και οι συνεργάτες. Με αυτή την έννοια, ναι, κυνηγώ την επιτυχία. Άλλωστε, κάνουμε μία δουλειά που, λογικό είναι, θέλουμε να έχει απήχηση, από τη στιγμή που απευθυνόμαστε στο κοινό».
Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το σενάριο για το «Κάτω Παρτάλι», ήμουν σίγουρος ότι θα πάει καλά. Ωστόσο, δεν μετράω τις δουλειές ανάλογα με την επιτυχία που πιθανόν να έχουν. Αυτό το αφήνω σε άλλους που είναι και η δουλειά τους: κανάλια, παραγωγούς. Εμένα με ενδιαφέρει η συνεργασία, η καλή συγκυρία και το να γίνω πιο “πλούσιος” μέσα μου από μια δουλειά που έχει λόγο να υπάρχει, επειδή έχει κάτι να προσφέρει, κάτι να προτείνει, κάτι να πει. Επιτυχία, άλλωστε, δεν σημαίνει για όλους το ίδιο. Για άλλον είναι να κάνει πέντε παραστάσεις που πραγματικά γουστάρει κι ας μην τις ξέρει άνθρωπος και για κάποιον άλλον το να κάνει μια παράσταση στο πιο κεντρικό θέατρο και να τον μάθουν όλοι. Προσωπικά πιστεύω πως εκεί που υπάρχει ευτυχία υπάρχει και επιτυχία. Ό,τι τον γεμίζει τον καθένα. Εμένα με νοιάζει να έχω ψυχική υγεία, δημιουργικό νου και ηρεμία, για να μπορώ αυτά που έχω μέσα μου να τα κοινωνώ στον κόσμο. Τότε αισθάνομαι ευτυχισμένος άρα και επίτυχημένος. Τι κι αν δεν ξέρει κανείς το όνομά μου; Πραγματικά δεν νοιάζεται κανείς γι’ αυτό».
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ
Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Την πρώτη φορά που με αναγνώρισαν, θυμάμαι πως είχα ντραπεί πάρα πολύ. Και πέρασαν ένα με δύο χρόνια για να το συνειδητοποιήσω και να χαλαρώσω. Πάντα ήμουν ήσυχος, δεν κρυβόμουν, ούτε πάθαινα διαφορά. Το συνήθισα. Τώρα πια δεν μου κάνει εντύπωση. Δεν σου κρύβω βέβαια ότι έχουν υπάρξει και φορές που είμαι στο δρόμο, δεν είμαι στα καλύτερά μου και έχω πει “μακάρι να μη με ήξερε κανείς”. Αλλά αυτό είναι στιγμιαίο. Κι αν υπάρχουν μέρες που θέλω να απομονωθώ, το κάνω: μένω σπίτι και κοιμάμαι-έτσι ξεκουράζομαι. Απ’ την άλλη, ποτέ δεν αρνήθηκα στον κόσμο να βγάλουμε φωτογραφίες, να δώσω ένα αυτόγραφο ή να συνομιλήσω μαζί του. Πάντα ήμουν δεκτικός και θα είμαι. Ό,τι κάνουμε το οφείλουμε στον κόσμο. Αυτός είναι ο εργοδότης μου! Αν δεν του αρέσουμε, δεν θα έχουμε δουλειά. Τους έχω μεγάλη υποχρέωση και νιώθω ευγνωμοσύνη. Η αναγνωρισιμότητα που μας χαρίζει είναι δώρο, του οποίου πρέπει να “εκμεταλλευόμαστε” τα θετικά, όπως το να πουλάς τον εαυτό σου καλύτερα από δουλειά σε δουλειά, όχι το να κλείσεις καλύτερο τραπέζι στα μπουζούκια. Μία καλή δουλειά, σου δίνει πιθανότητες ώστε να κάνεις περισσότερα πράγματα».
Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Ποτέ δεν είχα το σύμπλεγμα να αναγνωριστώ και να με μάθουν όλοι. Δεν το επιδίωξα, δεν ήταν κάτι που κυνηγούσα. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θέλει και εκπτώσεις, με τις οποίες ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Όλα στην ώρα τους. Λίγος κόσμος παραπάνω με γνώρισε τώρα, κάποιοι με ήξεραν και από πιο παλιά, ενώ πολλοί είναι αυτοί που δεν με ξέρουν – μα είναι τόσο φυσιολογικό. Για μένα είναι το ίδιο. Όπως μιλούσα πριν σε όλους, έτσι μιλάω και τώρα, είτε με ξέρει κάποιος είτε όχι. Δεν πιστεύω πως είναι εύκολο -βάσει της ηθικής μου- να “ψωνιστώ” που λένε. Είμαι ως άνθρωπος ντροπαλός και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω. Όταν είμαι μόνος μου κάπου έξω, προσπαθώ να μην τραβώ τα βλέμματα και να μη γίνομαι στόχος. Νιώθω ευγνώμων και αισθάνομαι χαρούμενος όταν με σταματούν και μου μιλούν, όταν μου εκφράζουν τον καλό τους το λόγο, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω καταγραφεί στο νου τους ως ένα οικείο πρόσωπο. Βέβαια, έχουν υπάρξει και φορές που η διάθεσή μου δεν ήταν και η καλύτερη ή που ήθελα να διατηρήσω την ιδιωτικότητά μου και θα προτιμούσα να είχα περάσει απαρατήρητος. Ωστόσο, μαθαίνεις και αποδέχεσαι τους όρους του παιχνιδιού, από τη στιγμή που έχεις επιλέξει εσύ ο ίδιος το πιόνι σου και κανείς δεν σε έχει αναγκάσει. Προσπαθώ να κρατάω το μέτρο».
ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρετε για μένα. Όχι μόνο εσείς, αλλά και οι δικοί μου άνθρωποι – ο αδελφός μου και η Βάσω (σ.σ Λασκαράκη). Για να σας εξομολογηθώ κάτι που δεν ξέρετε, για παράδειγμα και θα εκπλαγούν όλοι -μπορεί και να σοκαριστούν- είναι ότι πριν από μισή ώρα έφαγα δύο κομμάτια σπανακόπιτα (γελά). Βλέπεις; Κανένας δεν μας γνωρίζει τόσο καλά, όσο ο εαυτός μας. Ωστόσο, όταν έχω ένα πρόβλημα, το επικοινωνώ, όχι μόνο με τους φίλους ή με την οικογένειά μου, αλλά με τον οποιονδήποτε θα αισθανθώ οικειότητα. Δεν είμαι κλειστός άνθρωπος, δεν ντρέπομαι. Άσε που ποτέ δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η λύση. Ποτέ δεν υπήρξα κρυψίνους και μυστικοπαθής. Και θεωρώ ότι είναι καλό να μοιράζεσαι για να εκτονώνεσαι».
Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Ποιος δεν έχει μυστικά; Όλοι μας έχουμε και μάλιστα πολλά… Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει. Αλίμονο! Και αυτό είναι το σωστό. Το βασικό είναι να μην ξεπουλάς τη ζωή σου. Ένας ηθοποιός, πολύ παραπάνω, πρέπει να διατηρεί τον προσωπικό του μύθο-όποιος κι αν είναι αυτός, μικρός ή μεγάλος. Αλλιώς, πολύ γρήγορα, θα εξατμιστεί η δυνατότητά του να επικοινωνήσει με τον κόσμο, αφού το ενδιαφέρον να γνωρίσουν αυτό που κρύβεται, δεν θα υπάρχει πια. Οι άνθρωποι καταναλώνουν ό,τι τους δώσεις. Πρέπει να προσέχεις σε ποιο σημείο σταματάς, γιατί μετά αρχίζει η ανθρωποφαγία. Και το τραγικό είναι ότι οι ίδιοι πολλές φορές προσφέρουμε σε πιάτο τον εαυτό μας. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο άλλος δεν θα τα κατανοήσει, όπως θα του τα πεις. Όχι μόνο ο αναγνώστης, το κοινό, οι θεατές, αλλά και οι δικοί μας άνθρωποι ακόμα… Κανένας δεν γνωρίζει τα πάντα για μένα και από μένα. Όσο αγαπημένος κι αν είναι. Ούτε αυτό θα γίνει ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός δεν χρειάζεται να ξέρει τα πάντα, γιατί τότε θα σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε, να αναζητούμε, δηλαδή να προχωράμε άρα και να εξελισσόμαστε. Όσα τα μυστικά τόσες και οι δυνατότητες. Ζήτω το άγνωστο!».
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ
Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Η ζωή μου άλλαξε πάρα πολύ μετά τον ερχομό της μικρής. Δεν το είχαμε προγραμματίσει με τη Βάσω, απλά μας προέκυψε μία μέρα και είπαμε “οκ!”. Σίγουρα, οι αλλαγές στην καθημερινότητα είναι αρκετές, αλλά δεν προλαβαίνω να τις συνειδητοποιήσω λόγω των ωραρίων μου. Φεύγω κάθε πρωί, επιστρέφω σπίτι για μία ώρα το απόγευμα και ξαναγυρίζω μετά τις 12 το βράδυ. Αν μου λείπει η μικρή; Φυσικά! Αλλά τι μπορώ να κάνω; Αν δεν δουλέψω δεν θα έχουμε τίποτα. Ούτε μέρος να κοιμηθούμε, που λέει ο λόγος… Η δουλειά μας συντηρεί, την έχουμε ανάγκη. Αλλιώς, θα είχαμε πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά, ξέρω ότι τώρα που έρχεται το καλοκαίρι, θα έχω περισσότερο χρόνο, οπότε θα τον αφιερώσω όλο στο παιδί και στην οικογένειά μου. Θα είμαι πιο ενεργός στο μεγάλωμά της… Δεν ξέρω πώς είμαι ή πώς θα εξελιχθώ ως πατέρας, αλλά πάντα ήμουν στοργικός με τα παιδιά. Ειδικά των ξένων. Ξέρεις, γιατί είναι για λίγο, παίζεις μαζί τους και μετά φεύγουν…(γελά). Ποτέ δεν είχα στο νου μου το “πρέπει να κάνω παιδί και να ντυθώ γαμπρούλης!”. Γι’ αυτό και δεν καθορίζω το μέλλον μου -όπως έρθει. Αλλά, σίγουρα, δεν με σκέφτομαι με πάρα πολλά παιδιά».
Λεωνίδας Καλφαγιάννης: «Δεν έχω στο νου μου τυπικά πράγματα, τελετές, ιερά μυστήρια κλπ. Είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά όταν είμαι καλεσμένος σ’ αυτά. Η οικογένεια, στο δικό μου το μυαλό, είναι κάτι ιερό, εφόσον έχει ελευθερία και αγάπη και όχι κλισέ και ταμπού, ενώ τα παιδιά τα λατρεύω. Γενικά, πλησιάζω τους ανθρώπους με προαίρεση καλή -κι ό,τι κι αν μου φέρει η ζωή, εγώ πάω μαζί της. Ό,τι κι αν είναι αυτό -είτε καλό είτε κατά τα φαινόμενα κακό. Και δεν νιώθω ότι κάτι με φοβίζει τόσο ώστε να μην το αγκαλιάσω… Ο ερχομός ενός παιδιού είναι ευλογία, η σχέση ενός ζευγαριού που τους δένει όρκος παντοτινής αγάπης είναι κάτι μαγικό. Δεν χωράνε σε κουτάκια, δεν είναι κοινωνικά γεγονότα προς παρατήρηση. Είναι προς βίωση. Όπως μία μεγάλη αγάπη, όπως και ένας χωρισμός. Είμαι ανοιχτός σε όλα αυτά, αλλά χωρίς παραπετάσματα. Χωρίς επιπλέον. Θέλω “για τα μεγάλα” να σκέφτομαι και να λειτουργώ απλά… Όπως τα μικρά παιδιά. Να από ποιους ανθρώπους μαθαίνω πολλά. Διεκδικώντας τη “στιγμή”, μπορείς να τα δεις τώρα να παίζουν μαζί και μετά από πέντε λεπτά, να τσακώνονται, ενώ στο τέλος να φεύγουν αγκαλιά. Αυτό είναι θεϊκό. Μακάρι να το κάναμε κι εμείς».
yupiii.gr
