Αχ και να άδειαζε το μυαλό μας με την ίδια ευκολία που αδειάζει η τσέπη μας.
Αχ και να γεμίζαμε με την ίδια ευκολία που γεμίζει το φεγγάρι.
Αχ και να ξεχνούσαμε με την ίδια ευκολία που ξεχνούν όσοι μας πληγώνουν.
Αχ και ναμας έπαιρνε ο ύπνος μετρώντας προβατάκια με την ίδια ευκολία που μας παίρνει μετρώντας λάθη.
Αχ και να πόναγε η κοιλιά μας μόνο από τα γέλια.
Αχ και να αναγνωρίζαμε τα λάθη μας με την ίδια ευκολία που αναγνωρίζουμε τα λάθη του Άλλου.
Αχ και να πετούσαμε συνέχεια αστεία και ποτέ τασάκια.
Αχ και να κάναμε εθελοντισμό για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και όχι για να κάνουμε τους άλλους πλουσιότερους.
Αχ και να χρησιμοποιούσαμε μόνο αντικείμενα και ποτέ ανθρώπους.
Αχ και να πέφταμε θύματα ενθουσιασμού και ποτέ κοροϊδίας.
Αχ και να πνιγόμασταν πάντα στα φιλιά και ποτέ σε μια κουταλιά νερό.
Αχ και να ήθελαν οι άνθρωποι να λένε μόνο αλήθειες.
Αχ και να μπορούσαμε να πούμε με τα μάτια όσα δεν τολμούμε να πούμε με τα λόγια.
Αχ και να μην πίστευαν οι άνθρωποι μόνο αυτό που έχουν ανάγκη να πιστέψουν.
Αχ και να απαγορευόταν η φράση: «ουδείς αναντικατάστατος».
Αχ και να ξερες.
Αχ και να μασταν πάντα γελαστοί και ποτέ γελασμένοι.
Γενικότερα, αχ.
ΥΓ. Αφού μπορούμε να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο, αυτό σημαίνει πως μπορεί και να υπάρξει.
