Η φωτιά καψαλίζει το δέρμα τους αλλά εκείνα δεν πονάνε. Η ολική αφαίρεση των νυχιών τους μοιάζει παιχνίδι ενώ ο τραυματισμός στα μάτια τους δεν προκαλεί ούτε το ξάφνιασμα της τυφλότητας. Αυτά τα παιδία είναι διαφορετικά και σύντομα θα μάθουν το ταλέντο τους. Η καταδίκη τους είναι και το δώρο τους: δεν αισθάνεται πόνο –άρα δεν κατανοούν και την επιβολή του! Με το πέρασμα του χρόνου προσδιορίζουν τον πόνο ως επιθετική ανθρώπινη συμπεριφορά. Ορθά καταλάβατε: Είναι διαφορετικοί και τη ξέρουν. Στο κελί 17 όμως μια ξεχωριστή ιστορία θα αναπτυχθεί όπου ο πόνος είναι μονάχα μια ψηφίδα από την ολόκληρη εικόνα. Κάπου στο σήμερα συναντάμε τη μετεξέλιξη αυτής της ιστορίας που θα βρει σύνδεση και θα αρχίσει να ψάχνει απαντήσεις παράλληλα με τον κεντρικό ήρωα που αναζητά απαντήσεις από τη χαμένη βιολογική του μητέρα για όσα του συμβαίνουν. Εμείς, μέσα από τα μάτια όλων των παραπάνω θα βρούμε απαντήσεις σε κάθε τι που δέχεται δεύτερης ανάγνωσης.
