Ο γάμος μου είχε πολλά προβλήματα προτού έρθει η πανδημία.
Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 2020 ο σύζυγός μου και εγώ τσακωθήκαμε και έφυγε από το σπίτι. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και έμεινα να κοιτάζω ανέκφραστη την κενή πλευρά της ντουλάπας μας. Ανακοίνωσα το χωρισμό μας στους γονείς μου και έκλαψα για τον αποτυχημένο γάμο μου. Το είχα πει και στα πέντε μας παιδιά: «Τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα αυτή την εποχή για τη μαμά και το μπαμπά γι’ αυτό θα μείνουμε για λίγο χωριστά».
Μόλις ξέσπασε η καραντίνα και όλα εκείνα τα μέτρα συμφωνήσαμε με το σύζυγό μου να επιστρέψει σπίτι με την προϋπόθεση να κοιμάται στο δωμάτιο της μεγάλης μας κόρης που έλειπε για σπουδές. Ρυθμίσαμε «αόρατες» παραμέτρους αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά καθόμασταν πάντα όλοι μαζί στο οικογενειακό τραπέζι για να διατηρήσουμε την αίσθηση της σταθερότητας για τα παιδιά. Στο τραπέζι καθόμασταν πάντα απέναντι ο ένας από τον άλλον και ανταλλάζαμε λίγα λόγια. Δεν φιλιόμασταν, ούτε αγκαλιάζαμε ποτέ ο ένας τον άλλον. Λέγαμε ένα ξερό καληνύχτα και ο καθένας στο δωμάτιό του. Κάθε μέρα βούλιαζα όλο και περισσότερο στη μοναξιά μου απολαμβάνοντας τον έλεγχο του τηλεχειριστηρίου της τηλεόρασης και στέλνοντας μηνύματα στο νέο άντρα που είχε μπει στη ζωή μου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η κοινωνική απομόνωση είχε γίνει συνήθεια για μένα και το σύζυγό μου πολύ πριν ανακοινώσει τα νέα μέτρα η κυβέρνηση.
Τα σχολεία έκλεισαν, τα μέτρα αυστηροποιήθηκαν, οι δουλειές μας μπήκαν σε αναστολή… Τα μεγάλα μας παιδιά, τα οποία σπούδαζαν μακριά επέστρεψαν σπίτι. Προκειμένου να χωρέσουμε όλοι θυσίασα απρόθυμα τον προσωπικό μου χώρο και συμφώνησα ο σύζυγός μου να επιστρέψει στο δωμάτιό μας και να μοιραστώ το κρεβάτι μου μαζί του. Τα ρούχα του επέστρεψαν στην αρχική τους θέση στη ντουλάπα μας και μοιραζόμασταν το ίδιο κρεβάτι, το ίδιο σεντόνι και την ίδια κουβέρτα ωστόσο καταφέραμε να διατηρήσουμε μία ικανοποιητική απόσταση μεταξύ μας (να ‘ναι καλά το king-sized κρεβάτι μας).
Ένα βράδυ αρκετά αργά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γύρισα προς το μέρος του ενώ κοιμόταν και τον κοίταξα προσπαθώντας να εντοπίσω πότε η σχέση μας ξεκίνησε να παίρνει την κάτω βόλτα. Ίσως συνέβη όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος αμέσως μόλις τα φτιάξαμε ενώ πηγαίναμε ακόμα Λύκειο. Ίσως συνέβη όταν δώσαμε το παιδί αυτό για υιοθεσία γιατί ήταν πολύ νωρίς για εμάς να γίνουμε γονείς. Η πράξη αυτή με γέμισε ντροπή και ενοχές που έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνη μου. Ίσως η σχέση μας διαλύθηκε αργότερα, όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε το ένα παιδί πίσω από το άλλο και έριξα εκεί όλη μου την ενέργεια ενώ εκείνος στη δουλειά του πήγαινε από το καλό στο καλύτερο και έπαιρνε προαγωγές.
Με τον καιρό το άγχος αντικατέστησε την αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλον. Το πάθος στο γάμο μας δεν είχε απλά εξαφανιστεί. Είχαμε ξεχάσει ότι κάποτε υπήρχε και δεν μπορούσαμε να βρούμε τρόπο να το αναζωογονήσουμε. Λύγισα. Χάιδευα το μαξιλάρι του αντί να χαϊδεύω εκείνον και ένιωσα απίστευτα μόνη.
Προς μεγάλη μου έκπληξη τα προβλήματα στο γάμο μας άρχισαν να διορθώνονται με μεγάλη ταχύτητα το ένα πίσω από το άλλο τη στιγμή που η πανδημία σκότωνε καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους παγκοσμίως. Ο σύζυγός μου εργαζόταν από το σπίτι οπότε ούτε εγώ ούτε εκείνος μπορούσαμε να δραπετεύσουμε. Εκεί μαζί 24 ώρες το 24ωρο. Είναι αυτό που λένε «ο, τι δεν μπορείς να αποφύγεις κάτσε και απόλαυσέ το». Όταν άρθηκαν τα μέτρα συνειδητοποίησα ότι άρχισε να μου λείπει ο ήχος από τα πλήκτρα του υπολογιστή του. Τελικά μου άρεσε που τον είχαμε και πάλι κοντά μας. Τον πρώτο καιρό που είχε επιστρέψει, κάθε πρωί έφτιαχνα καφέ για μένα και εντελώς έβαζα σε μία κούπα και για εκείνον με το ζόρι. Τώρα το έκανα με χαρά. Καθόμασταν στο τραπέζι όλοι μαζί για να φάμε, λέγαμε αστεία και γελάγαμε. Τα βράδια ξαπλώναμε μαζί στο κρεβάτι και παρακολουθούσαμε ταινίες ή τις αγαπημένες μας σειρές. Σιγά-σιγά είχα αρχίσει να χαίρομαι αυτές τις μικρές, αλλά σημαντικές στιγμές που ήμασταν μαζί.
Σύντομα ο σύζυγός μου και εγώ αρχίσαμε να μοιάζουμε ξανά σαν μία ομάδα. Ένιωσα λες και ήμασταν εμείς ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο. Η καραντίνα έγινε η σωτηρία μας.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει happy end για εμάς τους δύο. Δεν ξέρω να σας πω αν ο γάμος μας θα επιζήσει και μετά την πανδημία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μία σχέση μπορεί να διορθωθεί κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.
Προς το παρόν βάλαμε στον «πάγο» το διαζύγιο και την αίτηση εκείνη μπορεί και να μην την κάνουμε ποτέ. Ο χρόνος θα δείξει…
