Κάθε βράδυ έρχονται εναλλάξ οι κόρες μου στο κρεβάτι να κοιμηθούν μαζί μου. «Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;», τις ρωτάω και απάντηση δεν παίρνω αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο και να παραπονιέμαι μου αρέσει αυτή τους η συνήθεια, αρκεί να έρχεται μία-μία κάθε φορά. Μου αρέσει να νιώθω την απαλή τους αναπνοή ενώ διαβάζω, τη ζεστασιά από το σώμα τους και το άρωμα της φράουλας από το σαμπουάν τους. Μου αρέσει να κοιτάζω τα πρόσωπά τους να λάμπουν στο φως του φεγγαριού που μπαίνει από το παράθυρο και να ξέρω ότι αισθάνονται ασφάλεια κοντά μου. Με εμπιστεύονται. Ξέρουν ότι θα τις προστατεύω πάντα με όλες μου τις δυνάμεις. Μου αρέσει που ξέρω ότι έχω κάποιον στη ζωή μου που νιώθει ασφάλεια να ξαπλώσει δίπλα μου και να κοιμηθεί.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν έμπαινε κάποιος άντρας στη ζωή μου και έπαιρνε τη θέση του στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού. Πώς θα έδιωχνα τις κόρες μου από το δωμάτιο; Η σκέψη και μόνο φαίνεται αδιανόητη. Το δύσκολο είναι να βρεις μία αγάπη δυνατή και όχι να στείλεις τα παιδιά σου στο δωμάτιό τους. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι ένας άλλος άντρας μπορεί να μπει στη ζωή μου και να μοιραστώ το κρεβάτι μου μαζί του θυμάμαι την εμπιστοσύνη που είχα στον πρώην άντρα μου και πόσο ήρεμη ένιωθα όταν κοιμόμουν δίπλα του.
Ήμουν τόσο εξαρτημένη από αυτό το άτομο που κοιμόταν δίπλα μου, τόσο εφησυχασμένη που δεν μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς να είναι εκεί. Η νύχτα ποτέ δεν ήταν το καλύτερο μου. Δεν μου αρέσει το σκοτάδι.
Δεν μου πολυαρέσει επίσης να αναλύω τις σκέψεις μου. Όταν έφυγε, απέφευγα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου μέχρι που μία μέρα ένιωσα τόσο πολύ κουρασμένη που μετά βίας μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Τότε, εξαντλημένη έπεσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου κοιτώντας την κενή πλευρά δίπλα μου και κλαίγοντας. Πίστευα ότι ο άντρας μου θα ήταν εκεί, μαζί μου για πάντα, ότι δεν θα ήμουν μόνη. Πίστευα πως μαζί θα φτάναμε μέχρι το τέλος. Πίστευα ότι μοιραζόταν το κρεβάτι του μόνο με μένα. Πώς θα μπορούσα να δείξω ξανά την ίδια εμπιστοσύνη σε κάποιον άλλον;
Η μία πλευρά μου λέει ότι θα παραμείνω μόνη. Ακόμα και τότε που ήμουν νέα, με όρεξη για ζωή, με υπομονή, με ένα υπέροχο σώμα χωρίς τα σημάδια που αφήνει η εγκυμοσύνη δυσκολεύτηκα πολύ να βρω ένα σύντροφο.
Ήμουν νέα και αρκετά αφελής για να πιστέψω ότι η αγάπη μπορούσε να φέρει μόνο καλά πράγματα στη ζωή μου και ό, τι μου άξιζε.
Έπειτα όμως υπάρχει και ένα άλλο μέρος μου, αυτό που εξακολουθεί να ελπίζει, αυτό που με ώθησε να εγγραφώ σε μία ιστοσελίδα γνωριμιών. Από τότε αφιερώνω όλο μου τον ελεύθερο χρόνο σερφάροντας στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Εάν κάποια συζήτηση με κάποιον άντρα προχωρήσει αρκετά ώστε να μου ζητήσει να βγούμε, εκπλήσσομαι. Πώς γίνεται μία μόνη μαμά και μία επιθυμητή γυναίκα να είναι το ίδιο πράγμα; Η κόρη μου δίπλα μου παραμιλά στον ύπνο της και στριφογυρίζει. Φοράω το ίδιο μπλουζάκι, το οποίο ο μικρός μου γιος προχτές λέρωσε με λάδι. Τα γόνατα του παντελονιού μου είναι φθαρμένα και βρεγμένα επειδή ήμουν σκυφτή στη μπανιέρα κάνοντας μπάνιο το μικρότερο γιο μου. Μία πιθανή σχέση φαίνεται αδύνατη. Η ίδια η αγάπη φαίνεται αδύνατη.
Από τότε που χώρισα ψάχνω να βρω το κουράγιο να κάνω μία νέα γνωριμία και εν δυνάμει μία καινούργια σχέση. Κανένας από τους άντρες που βγήκα δεν ήταν πατέρας και καμία προσπάθεια δεν είχε αποτέλεσμα. Στο πρώτο μου ραντεβού μετά το διαζύγιο βγήκα με έναν άντρα που φαινόταν καλός. Ήταν μία ωραία βραδιά και αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε την πόλη με τα πόδια. Εξεπλάγη από τη νευρικότητά μου και με «πείραξε» για το ντροπαλό μου γέλιο. Περπατήσαμε στο δρόμο κουνώντας τα χέρια μου μέσα στις τσέπες μου επειδή δεν ήξερα τι άλλο να κάνω και ευγνώμων που δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό μου, που μαρτυρούσε τα πάντα. Όλα σε αυτό το ραντεβού με έκαναν να νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι ήταν λάθος.
Στα επόμενα ραντεβού άρχισα να κάνω άλλου είδους σκέψεις. Ακόμα και αν το ήθελα, πότε θα μπορούσα να ξαναδώ αυτό το άτομο; Μήπως έχανε το ενδιαφέρον του πριν ξαναβρεθούμε; Μήπως βαριόταν και προχωρούσε στην επόμενη γυναίκα στη λίστα του; Ποιος θα κρατούσε τα παιδιά όταν ήθελα να βγω μαζί του; Έπειτα δεν μπορούσα να βάλω έναν άντρα σπίτι μου έχοντας δύο κόρες μέχρι τα πράγματα να σοβαρέψουν. Πόσος καιρός θα μας έπαιρνε μέχρι να γίνει σοβαρό; Άξιζε τον κόπο; Του αρέσω όπως μου αρέσει; Δεν τον ξέρω ακόμα καλά.
Και τότε έρχονται στο μυαλό μου παράξενες στιγμές καλοσύνης του πρώην άντρα μου που παρασέρνουν το μυαλό μου. Ακόμα και η πιο μικρή χειρονομία, ένα δώρο στα γενέθλιά μου ή ένα τηλέφωνο που με πήρε, μου υπενθυμίζει πόσο σημαντική είναι η οικειότητα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Για μία στιγμή η γοητεία αυτή της οικειότητας και των κοινών ευθυνών με κάνει να σκέφτομαι πόσο εύκολο θα ήταν να τον συγχωρέσω και να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας από την αρχή αλλά τότε θυμάμαι τι έκανε και πόσο απελπισμένη μπορεί να είμαι που σκέφτηκα κάτι τέτοιο.
Ξέρετε τι με κάνει ευτυχισμένη; Να τρώω μαζί με τα παιδιά μου, να βγαίνω για καφέ με τις φίλες μου και να γελάμε, να αγοράζω βιβλία από δεύτερο χέρι και να μένω μέχρι αργά ξύπνια τρώγοντας γλυκά. Λατρεύω να παίρνω αγκαλιά τα παιδιά μου, να πηγαίνουμε στα μουσεία, να φτιάχνω τα νύχια μου, να ασχολούμαι με τα ζώα που τόσο πολύ αγαπώ και να ταξιδεύω μεγάλες διαδρομές σε μικρές περιπέτειες. Είμαι χαρούμενη και έτσι. Τα παιδιά μου είναι χαρούμενα. Έχουμε φτιάξει μία όμορφη οικογένεια και αυτό είναι το παν.
Προς το παρόν προτιμώ να μείνω ξαπλωμένη εδώ και να νιώθω τα βρώμικα πόδια του 4χρονου παιδιού μου να χαϊδεύουν τα δικά μου και να αφήνουν γκρίζους λεκέδες στα κάτασπρα, μοσχομυριστά μου σεντόνια. Την παίρνω αγκαλιά για να τη γυρίσω στην άλλη πλευρά και εκείνη γρυλίζει παραπονιάρικα αλλά έτσι είναι η ζωή. Μία μέρα θα μεγαλώσουν και θα φύγουν μακριά. Δεν χρειάζομαι άλλη αγάπη για να με παρηγορήσει τη νύχτα. Δεν χρειάζομαι τίποτα. Μπορώ και έτσι, αλλά η ελπίδα εξακολουθεί να υπάρχει.
