Ξέρω ότι θα με κρίνετε αυστηρά ή θα μου πείτε να μην υιοθετούσα αν δεν ήμουν έτοιμη αλλά οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές τότε.
Όταν ήμουν 20 χρονών μετά από τυπικές γυναικολογικές εξετάσεις μου είπαν ότι δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Πράγματι μέχρι τα 30, είχα κάνει 3 χειρουργεία για αφαίρεση ινομυομάτων.
Στα 30 μου γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος με αποδέχτηκε όπως ήμουν και έτσι αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε.
Μετά από 5 χρόνια υιοθετήσαμε ένα κοριτσάκι και μετά από 3 χρόνια, δηλαδή σύνολο 8, υιοθετήσαμε και ένα αγοράκι.
Σήμερα τα παιδιά είναι 15 και 12 χρονών και με τον άντρα μου έχουμε γίνει εντελώς ξένοι. Δεν μιλάμε καν, ο ίδιος ζει τη ζωή του, δεν δίνει σημασία στα παιδιά και τα παιδιά με έχουν κουράσει με τις απαιτήσεις και τα ψυχολογικά τους, που όταν δεν τους γίνεται η χάρη με εκβιάζουν ότι θα ψάξουν να βρουν τους βιολογικούς τους γονείς.
Όλη αυτή η πίεση που μας κάνουν και το άγχος μην τυχόν ψάξουν και βρουν τους βιολογικούς τους γονείς και φύγουν, με έχει τσακίσει.
Μετανιώνω που δεν το πάλεψα περισσότερο να κάνω δικά μου παιδιά. Μου το είχαν αποκλείσει αλλά και εγώ δεν το προσπάθησα παραπάνω, ίσως αν πήγαινα στο εξωτερικό να άλλαζε κάτι. Ίσως και όχι.
Θα μου πείτε τόσα ζευγάρια παλεύουν να υιοθετήσουν ένα παιδί και εσύ είσαι αχάριστη αλλά τα ζευγάρια αυτά δεν ξέρουν το μετά. Δεν ξέρουν το ζόρι, τις συνέπειες.
Βλέπουν μόνο τη λαχτάρα να αποκτήσουν παιδί και το μετά το παραβλέπουν.
Είναι παράλογο που σκέφτομαι έτσι;
Χριστίνα
Από Singleparent.gr
