Εργαζομαι σε καφέ σε κεντρικό εμπορικό δρόμο της Αθήνας.
Κάποια στιγμή όπως γυρίζω πίσω με τον δίσκο για να περιμένω την επόμενη παραγγελία, παίρνει το μάτι μου στην πόρτα της τουαλέτας μιας μαμά να κρατάει το παιδάκι της, να του έχει κατεβάσει τα βρακιά και ενώ αυτό ήταν όρθιο, εκείνη προσπαθούσε να του κάνει κάτι που δεν καταλάβαινα. Μια στιγμή φοβήθηκα ότι του κάνει κάτι κακό, τόσα ακούμε κάθε μέρα, πονηρεύτηκα…
Πλησιάζω και τί να δω; Το παιδάκι ουρούσε μέσα στο νιπτήρα.
Της λεω “Συγγνώμη, υπάρχουν τουαλέτες για παιδάκια γιατί δεν πάτε το παιδί; Εδώ ο κόσμος πλένει τα χέρια του”.
“Εντάξει πώς κάνετε έτσι, τσίτσα παιδιού είναι δεν είναι σκ@τα δεν σας μαγαρίσαμε το μαγαζί!” μου απάντησε.
Ούτε συγγνώμη ούτε τίποτα. Ούτε κατάλαβα γιατί το παιδάκι δεν το πήγε στη λεκάνη να ουρήσει όπως ο κόσμος όλος.
Κάτι τέτοιες κάνουν τις γυναικείες τουαλέτες ρημαδιό, να μπαίνουμε μέσα και από τη βρώμα να κάνουμε εμετό.
Οι αντρικές μπροστά τους είναι μπουντουάρ.
Ότι στο παιδί της δίνει το παράδειγμα να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να ακολουθεί κανόνες, να μην μιλήσω.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και ειλικρινά απορώ για κάποιους. Σε στάβλο γεννήθηκαν;
Πήγαμε οι κοπέλες και απολυμάναμε τον νιπτήρα αλλά γονείς γενικά συνέλθετε λίγο. Το ότι είστε πελάτες και πληρώνετε, δεν σημαίνει πως βρίσκεστε στο σαλονάκι του σπιτιού σας.
Στο σπίτι σας κατουρήστε και στο χαλάκι της εξώπορτας αν σας τραβάει η όρεξη, εξάλλου εσείς θα τα καθαρίσετε.
Στο μαγαζί όμως, καθαρίζουμε εμείς συν ότι το μοιράζονται χιλιάδες άτομα καθημερινά.
Αν δεν μπορείτε να φέρεστε ανθρώπινα μη συναναστρέφεστε με ανθρώπους.
Για την λερωμένη πάνα που είχε αφήσει επάνω στο τραπέζι άλλη μαμά, για να τη μαζέψουμε εμείς, θα σας πω άλλη φορά…
Χριστίνα Βήτα
