Πέθανε η κολλητή μου φίλη από καρκίνο και άφησε πίσω της 3 παιδιά, το ένα είναι βαφτιστήρι μου.
Ο χαμός της μου στοίχισε, ήμασταν μαζί από το δημοτικό. Δεν πρόλαβε να γίνει καλά έστω να πάρει μια θεραπεία, σε δύο μήνες από τη διάγνωση έφυγε μόλις 40 ετών.
Τον άντρα της, τον είχαμε γνωρίσει, σε ένα beach bar καλοκαίρι στη Σάμο.
Βασικά εγώ τον γνώρισα πρώτη και μου άρεσε, της το είχα πει όταν τον έφερνα στην παρέα. Όμως όταν αυτός την έπεσε σε εκείνη, η ίδια δεν με ρώτησε ούτε μου το είπε, τους είδα ξαφνικά μαζί. Τοτε θύμωσα αλλά έκανα πίσω και με τον καιρό τη συγχώρεσα.
Θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι- αφού εγώ τον ειχα γνωρίσει πρώτη και με καπέλωσε τότε- δικαίως ήρθαμε πιο κοντά με τον άντρα της, μόλις εκείνη πέθανε.
Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο με τις ώρες, πηγαίνω 2-3 φορές την εβδομάδα και τους μαγειρεύω και προσέχω τα παιδιά ενώ μετά το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι κοιμήθηκα σπίτι τους.
Αισθάνομαι ότι με βλέπει eρωτικά αλλα λόγω του θανάτου της φίλης μου και επειδή μας συνδέει μια κουμπαριά, διστάζει.
Εγώ είμαι ελεύθερη και δεν έχω παιδιά οπότε είναι και ευκαιρία να κάνω οικογένεια και αυτός να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Να κάνω εγώ το πρώτο βήμα; Μήπως είναι νωρίς;
Μήπως μας κράξουν που είναι άντρας της κολλητής μου;
Σόνια
Από singleparent.gr
