Από singleparent.gr
Γεια σας, είμαι από τις τυχερές μαμάδες που εργάζονται (έστω και με ημιαπασχόληση) από το σπίτι. Αυτό γινόταν πολύ πριν την πανδημία, το ίδιο συμβαίνει και τώρα, ενώ ο σύζυγός μου έχει μία τυπική δουλειά γραφείου και εργάζεται και εκείνος από το σπίτι από το προηγούμενο Μάρτιο.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ εργάζομαι 5ωρο, εκείνος 9ωρο και η δική μου δουλειά απαιτεί συγκέντρωση ενώ η δική του όχι και τόσο. Παρόλο που δουλεύω τις μισές ώρες από εκείνον δεν το κουνάω ρούπι. Εκείνος από τη μεριά του έχει το περιθώριο και διαλείμματα να κάνει όποτε θέλει και να σηκωθεί και να πάει τουαλέτα και να κάτσει στην τηλεόραση, είναι με λίγα λόγια πολύ πιο χαλαρός από εμένα.
Δεν θα σύγκρινα τις δουλειές μας ούτε το πόσο εργάζεται ή πόσο ξεκουράζεται ο καθένας αν ο άντρας μου δεν ήταν της λογικής ότι «κάθε φορά που τα παιδιά θέλουν κάτι, είναι η μάνα αυτή που πρέπει να τρέχει». Έχουμε δύο παιδάκια ηλικίας 4 και 2 ετών και σύμφωνα με τον άντρα μου «εργάζομαι λιγότερο και εκείνος περισσότερο άρα δεν είναι υποχρεωμένος να βοηθάει με τα παιδιά». Η λογική του τεμπέλη και του «βαριέμαι να κουνήσω τον πισινό μου» λέω εγώ.
Κλαίει το παιδί; Άννα, τρέχα. Πεινάει το παιδί; Άννα, σήκω να μαγειρέψεις. Βαριέται το παιδί; Άννα, σήκω βάλτου κανένα παιδικό να ξεχαστεί. Κλείνεται στο δωμάτιό μας που το έχει μετατρέψει σε γραφείο γιατί όπως λέει «θέλει το χώρο του» και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά παρόλο που το ωράριο του είναι ξεκάθαρα πιο χαλαρό από το δικό μου και δουλεύει παραπάνω ώρες. Με λίγα λόγια τις 5 ώρες που εργάζομαι πρέπει να είμαι απίκο και να ικανοποιώ και κάθε ανάγκη των παιδιών με ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια από εκείνον.
Φταίω εγώ που έχω απηυδήσει; Φταίω εγώ που μου έρχεται να σηκωθώ και να φύγω για μία ολόκληρη μέρα να δει τη γλύκα; Ξέρω ότι δεν θα δουλεύει για πάντα από το σπίτι και κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στο πρόγραμμά μας όπως το γνωρίζαμε αλλά με εκνευρίζει πολύ η στάση του. Τα παιδιά δεν τα έκανα μόνη μου και από τη στιγμή που είναι και εκείνος σπίτι οφείλει να βοηθήσει και όχι να βγάζει την ουρά του απέξω. Στο ένα και μοναδικό μου διάλειμμα κάθομαι και παίζω μαζί τους ενώ εκείνος ξαπλώνει στον καναπέ, αλλάζει κανάλια, μπορεί αν προλάβει να πάρει και έναν υπνάκο λες και δεν υπάρχουμε στο σπίτι. Τραγικός. Να κοιτάξει να αλλάξει μυαλά αλλιώς δεν μας βλέπω καλά.
Άννα
Από singleparent.gr
