Την ημέρα που η αδερφή μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται, ανακοίνωσα και εγώ ότι είμαι έγκυος. Το ένα γεγονός επισκίασε το άλλο και όλοι στην οικογένεια ήμασταν μες στην τρελή χαρά. Ο γάμος ορίστηκε για τις 3 Ιουνίου, ένα μήνα δηλαδή ακριβώς πριν γεννήσω. Κατάλαβα. Με την κοιλιά τούρλα θα είμαι.
Μια εβδομάδα τώρα η αδερφή μου έχει αλλάξει ριζικά τη συμπεριφορά της απέναντί μου. Δεν ξέρω τι την έχει πιάσει και πώς την έχει δει, αλλά με εκνευρίζει αφάνταστα. Πιστεύω ότι ζηλεύει που όλοι ασχολούνται με μένα και το μωρό και όχι μαζί της και με το χαζό γάμο της. Γιατί χαζός είναι με αυτόν τον άντρα που παντρεύεται. Τέλος πάντων.
Μου λέει κάτι παλαβά του τύπου «Θα έχεις παραφουσκώσει στο γάμο…Πως θα βγεις στις φωτογραφίες…Θα μου χαλάσεις τις φωτογραφίες…Να κάτσεις να ξεκουραστείς καλύτερα…Τις φωτογραφίες αυτές θα τις έχω μια ζωή και εσύ θα είσαι έτσι…». Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνει όλο αυτό. Έγκυος είμαι όχι λεπρή. Απαρνείται την αδερφή της για δέκα ψωροφωτογραφίες; Δεν το περίμενα από αυτή. Να γυρίσει να μου πει τέτοιες κουβέντες και να ψάχνει δικαιολογίες να μην έρθω στο γάμο;
Σκασίλα μου. Ας μην πάω. Αν είναι να της χαλάσω τις φωτογραφίες…Ο άντρας μου έχει και αυτός τσινίσει με τα νάζια της. Ούτε αυτός θα πάει αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οι γονείς μου είναι και αυτοί τσαντισμένοι και απειλούν να μην πάνε ούτε αυτοί στο γάμο. Ποιος θα πάει στο τέλος; Να μη σχολιάσω ότι στο μπάτσελορ δεν με κάλεσε καν.
Στεναχωριέμαι πολύ που ήρθαν έτσι τα πράγματα, αλλά δεν φταίω. Ήμουν πάντα κοντά της και την υποστήριζα σε όλα και αυτό είναι το ευχαριστώ της; Και με το γάμο τη βοήθησα, αλλά δεν έδειξε να το εκτιμά. Αντί να χαιρόμαστε και να είμαστε πανευτυχείς για τα τόσα καλά που μας ήρθαν καθόμαστε και γκρινιάζουμε και κάνουμε ζήλιες…
Έλενα
