Όταν ήμουν ελεύθερη είχα τη δουλειά μου, τα δικά μου χρήματα και τις παρέες μου. Σήμερα που είμαι παντρεμένη δεν μου έχει μείνει τίποτα.
Όταν ήμουν 23 γνώρισα τον άντρα μου. Τότε δούλευα σε μια καλή εταιρία με αρκετά ικανοποιητικό μισθό για την εποχή μας. Ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη αλλά έμενα στο σπίτι των γονιών μου και δεν είχα καθόλου έξοδα. Γι’ αυτό όταν πληρωνόμουν τα χαλούσα όλα για τον εαυτό μου και έκανα την αποταμίευσή μου.
Παντρευτήκαμε μέσα σε ένα χρόνο από τρελό έρωτα. Εκείνος είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος, αλλά δεν με πείραξε ποτέ. Εκείνο που δεν είχα καταλάβει, τυφλωμένη από έρωτα… ήταν ότι ο άντρας μου είναι πολύ παραδοσιακός τύπος. Κάτι που εγώ δεν είμαι και οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ.
Όταν παντρευτήκαμε και μετακόμισα στο σπίτι του, ήθελε να αφήσω τη δουλειά μου. Στην αρχή δεν το έκανα, αλλά όταν έκανα το πρώτο μας παιδί, επέμενε τόσο πολύ και τσακωνόμασταν καθημερινά, που αναγκάστηκα να το κάνω για να έχω ηρεμία στο γάμο μου.
Δεν θέλει η γυναίκα του να εργάζεται. Θέλει να κάθεται σπίτι και να μεγαλώνει τα παιδιά και να ασχολείται με το σπίτι όπως έκανε η δικιά του μητέρα στο νησί που μεγάλωσε.
Με είχε πείσει πως αυτό ήταν το σωστό. Μου έλεγε ότι θα δουλεύει εκείνος και πως δε θα μου λείψει τίποτα. Τα πρώτα χρόνια, όσο ήταν το παιδί μας μικρό δεν με πείραζε και τόσο καθώς η μέρα μου ήταν γεμάτη και η κούραση μεγάλη.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν είμαι ικανή να υποστηρίξω το ρόλο της νοικοκυράς και μόνο. Νιώθω την ανάγκη να βγω στον κόσμο, να δουλέψω, να πάω μια βόλτα με τις φίλες μουν να κάνω όλα αυτά που στερήθηκα. Έχω αποκοπεί από όλους. Αυτό, γιατί οι φίλες μου κάνουν μια εντελώς διαφορετική ζωή από εμένα και δεν τις βλέπω πια.
Ο άντρας μου όμως αντιδράει πολύ άσχημα και μόνο στη σκέψη του να βρω μια δουλεία. Με απειλεί ότι αν τολμήσω να κάνω κάτι τέτοιο θα χωρίσουμε…
Φυσικά εγώ δε θέλω να διαλύσω την οικογένεια μου ειδικά για χάρη του παιδιού. Το χειρότερο είναι πως πριν από λίγο καιρό έμεινα έγκυος και περιμένω το δεύτερο παιδάκι μας.
΄Οσο κι αν με χαροποιεί αυτό, με πάει δέκα βήματα πίσω στις αλλαγές που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Είμαι 28 χρονών και νιώθω σαν να είμαι 60.
Ούτε στο κομμωτήριο δεν μπορώ να παω σαν άνθρωπος με την ησυχία μου γιατί θεωρεί ότι δεν πρέπει να αφήνω το παιδί στη μητέρα μου για ανούσια πράγματα όπως αυτό.
Δεν μπορώ να κάθομαι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα σπίτι άλλο και να είμαι η νοικοκυρά που θέλει. Δεν είμαι η μητέρα του. Δεν με ενδιαφέρει πλεον πως ήταν αυτή. Η δική μου ήταν ανεξάρτητη.
Ήμουν πάντα δημιουργική κοπέλα και δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτή την κατάσταση. Έχω φτάσει σε σημείο να μη θέλω να τον βλέπω κάποιες φορές και μου έχει φύγει ο έρωτας.
Δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν, καθώς ντρέπομαι.
Ευτυχία, 28 ετών
badmoms.gr
