Έχω ξαναγράψει πολλές φορές την ιστορία μου, κάπως αισιόδοξα, με την πεποίθηση ότι όλα τέλειωσαν καλά, ότι ξεμπέρδεψα απ’ αυτόν τον άνθρωπο, ότι κατάφερα να βρω δουλειά αν και 43 ετών και χρόνια στην άκρη. Στην άκρη από εργασία,από πρωτοβουλίες, από τσαγανό, από δύναμη.
Και είπα να, βρήκα τη δύναμη και πληρώνω τα πάγια έξοδα του σπιτιού εδώ στο χωριό,απ’ όπου είναι και η καταγωγή μου.
Ο κύριος αφού με χτύπησε,έφυγε οικειοθελώς απ’ το σπίτι,πήρε την κοπέλα του και έζησαν τον ∈ρωτά τους 4-5 μήνες. Η κοπέλα έφυγε (σιγά μην τον άντεχε)και άρχισε να με μισεί ο τύπος, να με τιμωρεί, να με τρομοκρατεί.
Άρχισα να ξαναχτίζω τη ζωή μου απ την αρχή, να ζω, να δουλεύω, να υπάρχω. Έκανα μια σχέση στο διάστημα αυτό,με ένα άνθρωπο που γνώρισα απ’ το καλοκαίρι, αλλά τότε δεν είχε γίνει κάτι. Μου συμπαραστάθηκε,ένιωσα όμορφα μετά από πολλά χρόνια ∈ρωτικής και σ∈ξουαλικής αποχής.
Δε ξέρω αν είναι ο άνθρωπος μου και τι είναι αυτή η λέξη τελικά. Ξέρω όμως ότι με σέβεται, ότι γελάμε με τα ίδια αστεία, ότι μου δίνει χαρά η σκέψη του και ότι με νοιάζεται κάθε μέρα!
Τα Χριστούγεννα ο πρώην σύζυγος πήγε στο πατρικό μου με τα παιδιά μας, το ήθελαν πολύ τα παιδιά,κάθε χρόνο εκεί κάναμε όλοι μαζί γιορτές όταν έκλειναν τα σχολεία. Για 15 μέρες μέναμε εκεί στο δικό μου σπίτι. Με ρώτησε αν μπορεί να ανέβει και φέτος με τα παιδιά, δεν είχα αντίρρηση.
Έκανα όμως ένα λάθος. Ναι λάθος. Είπα στην σχέση μου να έρθει στο χωριό όσο θα λείπουν τα παιδιά απ’ το σπίτι, για 10 μέρες περίπου.
Περάσαμε όμορφα. Όσο όμορφα δηλαδή μπορεί να περάσει μια γυναίκα που δουλεύει χωρίς ρεπό, χωρίς συναίσθηση του χρόνου, της Πρωτοχρονιάς, μακριά απ’τα παιδιά της για πρώτη φορά. Δεν μπόρεσα να φύγω με τα παιδιά γιατι έκανα αμάν να βρω αυτή τη δουλειά και δεν έπρεπε ούτε μ’έπαιρνε να τη χάσω .
Η σχέση μου έφυγε. Τα παιδιά ξαναγύρισαν. Αλλά ήταν καταπληγωμένα, ψυχικά ήταν κομμάτια. Κάθε μέρα τους μιλούσα στο τηλέφωνο. Η κόρη μου η μεγάλη μόνο μου έδωσε να καταλάβω πρίν έρθουν ότι κάτι δεν πάει καλά. «Θα σου πω μαμά όταν έρθουμε…σ’ αγαπάω μαμά.» Ο κύριος επέστρεψε με άγριες διαθέσεις.
Μένω σε περιοχή που μένει όλο του το σόι. Εγώ δεν μεγάλωσα στην επαρχία, αλλά μένουμε εδώ 25 χρόνια. Τα παιδιά μου δεν θέλουν να αφήσουν το χωριό. Έμαθαν εδώ. Το σπίτι μου είναι σε άλλη πόλη, αλλά η ανεργία είναι στα ύψη. Δεν υπάρχει δουλειά για μαμάδες μόνες με παιδιά,χωρίς συστάσεις και προϋπηρεσία. Έμεινα εδώ για τα παιδιά και για την δουλειά,όχι για μένα.
Το σιχάθηκα το χωριό, το βαρέθηκα, με κούρασε, με έσκασε, με γέρασε.
Τόσα χρόνια ασχολούμουν μόνο με τη ζωγραφική, με τα αδέσποτα ζωάκια και με τα παιδιά μου. Ακόμα και τα ζωάκια μου κάθε τόσο τα σκοτώναν με φόλες. Πόνος, απώλεια, κακοί άνθρωποι,κακοί γείτονες. Αλλά έμεινα εδώ παρόλα αυτά και ναι έφερα στο σπίτι τη σχέση μου, τον άνθρωπο που μου έφτιαχνε πρωινό κάθε μέρα και με σέρβιρε μ ένα φιλάκι. Που έκοβε ξύλα για το τζάκι και μαγείρευε μέχρι να σχολάσω. Που τάιζε τα ζωάκια μου και ήταν διακριτικός με την κατάσταση μου.
Το σπίτι στο χωριό, είναι στο όνομα του πρώην συζύγου. Το εγκατέλειψε οικειοθελώς, υπέγραψε γι’ αυτό στο συμφωνητικό. Υπέγραψε για διατροφή 500 ευρώ και πληρώνει και τα φροντιστήρια των παιδιών. Κι εγώ ήμουν συνεπής στους λογαριασμούς του σπιτιού εφοσον μένω μέσα με τα παιδιά. Υπέγραψε ότι θα μένω για 13 χρόνια, έως ότου ενηλικιωθεί ο μικρός μας.
Το διαζύγιο ήταν να βγεί συναινετικό. Με πήρε ο δικηγόρος τηλέφωνο, να μου πει τις θέσεις του πρώην, οι οποίες άλλαξαν. Θέλει να αλλάξει τους όρους του συμφωνητικού. Να βάλει τον όρο ότι για όσα χρόνια μένω εδώ ,ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να φέρω ξανά άλλον άνθρωπο μες στο σπίτι. Μειώνει επίσης και τη διατροφή. Θα μου δίνει λέει 350 ευρώ άλλα μέσα θα είναι και τα φροντιστήρια των παιδιών. Μονό τα φροντιστήρια είναι 300 ευρώ και μένουν άλλα 50 να φάνε, να ντυθούνε…να ζήσουνε.
Δεν με νοιάζουν αυτά, αλλά ο όρος να μην ξαναφέρω σπίτι άντρα για 13 χρόνια. Μα αν είναι ένας φίλος; Αν η κόρη μου που είναι 11 στο μέλλον φέρει ένα αγόρι; Θα περνάμε δηλαδή απ’ τα σύνορα της αυστηρής οικογένειας του; Απ’ τον κάθε θείο, θεία, συμπέθερο; Πως θα δει ή πως θα κρίνει τον κάθε ένα που θα μπει στο σπίτι; Ο ντελιβεράς; Να μπεί η όχι;
Κι όμως ρε παιδιά συμφώνησα. Δεν μου έδινε διατροφή και λύγισα. Απ’ τη δουλειά αυτά που παίρνω, δεν φτάνουν για ρεύματα, τροφή, ΕΝΦΙΑ, δικηγόρους. Κι όμως τα κατάφερα και όλα τα πλήρωσα. Σήμερα όμως ψώνισα στο χασάπη, ήρθε και το ρεύμα, το εκκαθαριστικό και λύγισα. Δεν έχω λεφτά να πάρω τυριά και ψωμί. Θα μπορούσα να ζητήσω βοήθεια άλλα δεν το κάνω. Αξιοπρέπεια; Δεν ξέρω.
Αύριο θα πάω να υπογράψω το συμφωνητικό της μοναξιάς, με βαριά καρδιά, γιατί δεν αντέχω να βλέπω τα παιδιά μου να μην έχουν τα απαραίτητα. Όσο για μένα…Θαμμένη.Πάντα θαμμένη. Τώρα, μια χωρισμένη παραπάνω. Αν δεν αντέξω, θα το πούν με ψιλά γράμματα στις ειδήσεις. Ποιός να νοιαστεί; Ίσως αν πεθάνω να είναι καλύτερα για όλους!
Ευχαριστώ για τον χρόνο που ξοδέψατε για να με διαβάσετε.
Θεανώ
Από singleparent.gr
