Η παρακάτω επιστολή απευθύνεται σε όλες εσάς, τις 30 και κάτι μαμάδες, που τα τελευταία χρόνια παρατηρείτε τη ζωή σας να αλλάζει ανεπιστρεπτί, μη θυμίζοντας πια σε τίποτα τον τρόπο με τον οποίον ζούσατε πριν αποκτήσετε παιδιά. Το έγραψε η σύζυγος, μαμά και blogger Catherine Dietrich, η οποία με το γλυκόπικρο χιούμορ της καταφέρνει να μιλήσει στις καρδιές μας…
«Αγαπητές 30άρες μαμάδες,
Σας βλέπω στο σούπερ μάρκετ και στην παιδική χαρά. Σας βλέπω κάθε πρωί που αφήνετε τα παιδιά στο σχολείο, στο λεωφορείο και στα φιλικά-για-παιδιά εστιατόρια. Μερικές φορές με βλέπετε κι εσείς, και ανταλλάσουμε ένα αμυδρό χαμόγελο και ένα βλέμμα που λέει “σε καταλαβαίνω”.
Τις περισσότερες φορές, εσείς δεν με βλέπετε –κυνηγάτε το πιτσιρίκι σας στους διαδρόμους, προσέχετε το παιδί σας που σκαρφαλώνει σαν μαϊμουδάκι πιο ψηλά από όσο εσείς θα θέλατε, το επιπλήττετε που τσίμπησε το μικρό του αδερφάκι, ψάχνετε τα μωρομάντηλα ή σκουπίζετε κάτι που έχυσε.
Πριν μερικές ημέρες πήγαμε οικογενειακώς στην παραλία, και αν υπάρχει ένα μέρος που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με ακρίβεια πώς είναι η ζωή των μαμάδων στα 30 τους, η παραλία είναι το ιδανικό. Εκεί ήμασταν όλες: με όλα τα στερεότυπα που είχαμε ορκιστεί ότι δεν θα ακολουθήσουμε, με το νερό να μας φτάνει μέχρι το γόνατο και τα μάτια μας καρφωμένα στα μικρά μας –απολαμβάνοντας πραγματικά τα αστεία παιχνίδια τους.
Παρόλο που μπορεί να συναντιόμαστε εκεί σε δυάδες ή σε παρέες, οι συζητήσεις μας είναι σχεδόν μονολεκτικές, δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε. Η προσοχή μας είναι στραμμένη μόνο στα παιδιά μας. Είμαστε κουρασμένες. Είμαστε στον κόσμο μας. Τα σώματά μας στριμωγμένα στα μαγιό μοιάζουν σημαδεμένα από μάχες και δεν θυμίζουν σε τίποτα το πώς ήταν πριν δέκα χρόνια.
Στις τελευταίες ξαπλώστρες της παραλίας βρίσκονται οι λαμπερές 20αρες. Ξεφυλλίζουν περιοδικά, κουβεντιάζουν με τις φίλες τους, βγάζουν selfies και χαζεύουν στο Facebook. Είναι ξεκούραστες. Είναι γραμμωμένες. Έχουν μια υπέροχη άγνοια για όλα αυτά που θα τους έρθουν στο μέλλον. Δεν μας βλέπουν καν. Κι αν μας βλέπουν, σίγουρα ορκίζονται πως δεν θα γίνουν ποτέ σαν εμάς.
Δεν πειράζει. Υπήρξαμε κι εμείς κάποτε εκεί, και ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχει λόγος να προσβληθούμε.
Βλέπετε, η αλήθεια είναι ότι εμείς, οι 30αρες, έχουμε μείνει πίσω. Για την ακρίβεια, έχουμε αφήσει τον εαυτό μας πίσω. Έχουμε μικρά παιδιά και για τα επόμενα χρόνια, οι εαυτοί μας δεν θα έχουν προτεραιότητα. Θα κοιμόμαστε (ή όχι) σύμφωνα με τα ωράρια των παιδιών μας ή/και των νεογέννητων μωρών μας ή/και όλων αυτών μαζί. Δεν θα λούζουμε τα μαλλιά μας όσο συχνά θα θέλαμε.
Κοιλιακοί; Τι κοιλιακοί; Θα σκουπίζουμε μύτες και ποπουδίνια και μαρκαδόρους από τους τοίχους. Θα μαγειρεύουμε και θα πλένουμε σχεδόν ασταμάτητα από το πρωί ως το βράδυ και δεν θα φεύγουμε από το τραπέζι μέχρι να έχει φαγωθεί και η τελευταία μπουκιά. Θα περνάμε ώρες κάθε εβδομάδα, γονατιστές έξω από την μπανιέρα και μετά θα διαβάζουμε “μόνο ένα ακόμα” παραμύθι, μέχρι να λιποθυμήσουμε κι εμείς στην άκρη του κρεβατιού του μικρού μας.
Θα μάθουμε άριστα τη γλώσσα των Paw Patrol, της Πριγκίπισσας Σοφίας, της Πέππα, της Μικρής Γιατρού, και θα χρησιμοποιούμε τους παραπάνω χαρακτήρες χωρίς αιδώ για κάθε πιθανή απειλή, δωροδοκία ή ως ψηφιακές babysitters, για να πάμε για λίγη ώρα στην τουαλέτα. Θα πιάνουμε τον εαυτό μας να διαπραγματεύεται με μικρούς τρομοκράτες, παρόλο που είχαμε ορκιστεί ότι ποτέ δεν θα το κάναμε αυτό. Θα απαντάμε σε κούκλες και σε «κι άλλο!» και σε «δεν θέλω» και θα λέμε «ποια είναι η μαγική λεξούλα;», περισσότερες φορές από όσες θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Αυτά είναι τα 30-κάτι και η αλήθεια είναι πως… δεν είναι εύκολα!
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη αλήθεια: Επίσης στις τελευταίες ξαπλώστρες της παραλίας, έξυπνα τοποθετημένες ανάμεσα στις 20αρες, βρίσκονται οι 40αρες. Είναι και αυτές ξεκούραστες. Είναι και αυτές γραμμωμένες. Είναι μόνες, διαβάζουν ήσυχα τα βιβλία τους. Μας βλέπουν, και μας κοιτάζουν με συμπάθεια αν και με κάποια αυταρέσκεια. Έχουν βρεθεί στη θέση μας, έχουν κάνει ό,τι κάνουμε και ξέρουν ότι δεν κρατά για πάντα. Κορίτσια, τα 40-κάτι είναι το ιερό δισκοπότηρο. Τα 40-κάτι έρχονται.
Είναι η δεκαετία που θα πάρουμε τους εαυτούς μας πίσω.
Όχι, δεν βιάζομαι να περάσουν τα χρόνια. Μπορεί τα 30-κάτι μέχρι στιγμής να είναι κάπως θολά, όμως είναι και κάπως μαγικά. Ποτέ ξανά δεν θα νιώσω ένα μαγουλάκι κολλημένο στο στέρνο μου, μέσα στη νύχτα. Μικρά χεράκια να τεντώνονται για να με πιάσουν, έπειτα από μια τούμπα. Αυτή τη λαχταριστή μυρωδιά του μωρού και τα μικροσκοπικά φουστανάκια και τα σπορτεξάκια με τα στρας. Τις βόλτες με το πατίνι και τα σκαρφαλώματα και τα βραδινά παραμύθια με ένα μικρό ανθρωπάκι στην εσωτερική γωνία του κάθε χεριού. Να ακούω “Θέλω τη μαμά” και “Σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις;” και “Θέλω αγκαλίθα”.
Ναι, τα 40-κάτι έρχονται, και θα είναι μακάρια. Αλλά μην βιαστείτε να έρθουν πολύ γρήγορα. Αν είναι να χάσω τον εαυτό μου για μια δεκαετία, η μητρότητα είναι ο πιο απολαυστικός λόγος για να μου συμβεί αυτό.
Με αγάπη, Catherine»
huffingtonpost.com
