Όταν χάνεις την μαμά σου, νιώθεις ότι χάνεις ολόκληρο τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να σε παρηγορήσει και να απαλύνει τον πόνο σου. Γιατί ουσιαστικά η απώλεια δεν περιορίζεται μόνο στον άνθρωπο που φεύγει, αλλά και στην άνευ όρων αγάπη που μόνο μια μητέρα μπορεί να δώσει. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσα θα άλλαζαν αν είχα την μαμά μου δίπλα μου να με καθησυχάζει τις δύσκολες μέρες και να γελάει μαζί μου τις καλές. Δύσκολο «έργο» να χωρέσουν σε λίγες μόνο γραμμές όσο θα ήθελα να της πω, όμως, αξίζει μια προσπάθεια…
Κάποτε μου είχες πει ότι θα καταλάβαινα πόσο πολύ με αγαπάς όταν θα έκανα δικά μου παιδιά. Πριν από μερικά χρόνια σε ένα μαιευτήριο, μεταξύ πόνου και ανυπομονησίας είδα για πρώτη φορά την κόρη μου. Όταν την κράτησα στα χέρια μου, ένιωσα ολοκληρωμένη. Και μέσα σε αυτήν την απέραντη ευτυχία, μαμά, θυμήθηκα τα λόγια σου. Αυτή είναι η αγάπη μιας μητέρας. Έτσι ένιωσες για μένα.
Σε έχασα, όμως, όταν ήμουν 28 χρονών. Δεν φανταζόμουν ούτε για μια στιγμή ότι όταν θα γινόμουν μαμά, δεν θα σε είχα δίπλα μου. Έφυγες ξαφνικά και αθόρυβα. Με τον καιρό έμαθα να ζω με την απώλειά σου και ακολουθούσα τις συμβουλές που μου έδινες από παιδί. Εκείνες με βοήθησαν στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά και στην προσωπική μου ζωή. Είχα «δουλέψει» πολύ με τον εαυτό μου και νόμιζα πως έχω ξεπεράσει τον θάνατό σου (αν φυσικά, τον ξεπερνάς ποτέ) μέχρι την στιγμή που έμεινα έγκυος.
Άρχισα να ξαναζώ τις πρώτες μέρες μετά την κηδεία. Η θλίψη ήταν έντονη και έκλαιγα συνεχώς. Και μια φοβία που είχα θάψει καλά μέσα μου, βγήκε στην επιφάνεια: πώς θα γινόμουν μητέρα χωρίς την καθοδήγησή σου; Ποιος θα ήταν δίπλα μου σε αυτήν την εμπειρία; Σίγουρα ο άντρας μου είναι το στήριγμά μου, όμως, θα ήθελα να έχω και εσένα, την μαμά μου.
Σήμερα είμαι 40 χρονών και η κόρη μου έχει μεγαλώσει αρκετά-πόσο θα καμάρωνες αν την έβλεπες! Και ελπίζω να ένιωθες περήφανη και για μένα. Πιστεύω τα έχω καταφέρει καλά. Υπάρχουν στιγμές που την μαλώνω και νιώθω ότι βρίσκεσαι σε μια γωνιά και με κοιτάζεις με ανασηκωμένο το ένα φρύδι, γελώντας. Είμαι σίγουρη ότι αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες «ίδια εσύ…». Όταν με αμφισβητώ, σε φαντάζομαι να στέκεσαι απέναντι μου και να μου δίνεις την μαγική λύση.
Η πεθερά μου είναι υπέροχος άνθρωπος και πάντα με βοηθάει με πρακτικά ζητήματα. Με συμβουλεύει με χαρά και μοιράζεται μαζί μου τις δικές της εμπειρίες. Όμως, δεν είναι το ίδιο για μένα. Όσο και να την αγαπώ δεν είναι η δική μου μαμά. Δεν με ξέρει όπως εσύ. Δεν μπορώ να τρέξω στην αγκαλιά της όταν το έχω ανάγκη…
Όταν καυγαδίζουμε με την Αλεξία-της έδωσα το όνομά σου-, νιώθω τύψεις και αμέσως μετανιώνω. Μια φορά είπα στον μπαμπά ότι θα ήθελα να είμαι σαν και εσένα που δεν έχανες ποτέ την ψυχραιμία σου. Αμέσως, έβαλε τα γέλια: «Δεν τα θυμάσαι καλά…»μου είπε «είναι ωραίο να θυμάσαι όμορφες εικόνες από την μητέρα σου, όμως ωραιοποιείς τις καταστάσεις. Δεν ήταν τέλεια. Ήταν άνθρωπος και φυσικά, σου φώναζε.»
Μαμά, μακάρι να έβλεπες τι μαμά είμαι. Έχω περιέργειες, ιδιοτροπίες και ναι, κάνω λάθη. Όπως επίσης κάνω ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι μου και πάντα αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Έτσι μου έμαθες.
Κάθε ημέρα θα φροντίσω να καλύψω τις ανάγκες της κόρης μου με χαμόγελο, όσο κουρασμένη κι αν είμαι. Και θα συνεχίσω να το κάνω, γιατί έτσι κάνουν οι μαμάδες!
Και όταν φοβάμαι και δεν ξέρω τι να κάνω στρέφομαι στον άντρα μου για παρηγοριά, όπως έκανες και εσύ με τον μπαμπά. «Όταν πέφτει ο ένας, ο άλλος πρέπει να μένει δυνατός.» Σωστά;
Μου έδωσες πολλά και θα κάνω το ίδιο για το παιδί μου. Θέλω να ξέρει ότι πάντα θα είμαι δίπλα της και θα την στηρίζω σε κάθε της βήμα. Όποιο μονοπάτι και αν διαλέξει, θα ξέρει ότι η μαμά της έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά της και την αγαπά με ανιδιοτέλεια. Θα είμαι πάντα εκεί ακόμα κι όταν θα ανοίξει τα δικά της φτερά και να πετάξει.
Προσπαθώ, μαμά, και νομίζω τα καταφέρνω. Μου λείπεις, όμως, πολύ και θα ήθελα να μπορώ να σε πάρω έστω ένα τηλέφωνο για να μου πεις ότι όλα θα πάνε καλά.
