Σας έχει συμβεί ποτέ πριν πέσετε για ύπνο, να κάνετε τον απολογισμό της ημέρας και να καταλήξετε ότι δεν τα πήγατε καθόλου καλά ως μαμάδες; Η αλήθεια είναι πως μπορούμε να βρούμε άπειρους λόγους για να νιώσουμε τύψεις. Ωστόσο όταν βάζουμε τις φωνές, οι ενοχές γίνονται αφόρητα βασανιστικές. Αυτή η μαμά…δίνει μάχη για να κοιμίσει τα παιδιά της, με αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας να νιώθει «λίγη» και κακή μητέρα. Η ιστορία της αξίζει να διαβαστεί και μάλλον θα βρείτε αρκετά σημεία για να ταυτιστείτε!
«Θα είμαι ειλικρινής: η ώρα που πρέπει να βάλω τα παιδιά μου για ύπνο είναι η χειρότερη!
Κάποιος που δεν γνωρίζει ίσως ισχυριστεί πως αυτό είναι παράλογο, αφού γονείς και παιδιά, είμαστε εξαντλημένοι μέχρι το βράδυ και το μόνο που θέλουμε είναι να ξαπλώσουμε. Σωστά; Όχι ακριβώς. Σπάνια τα παιδιά μου θα πάνε για ύπνο χωρίς φασαρίες, όσο κουρασμένα κι αν είναι. Πραγματικά στο τέλος της ημέρας νιώθω ότι είμαι κακή μαμά.
Λίγο πριν την ώρα του ύπνου ο σύζυγός μου και εγώ υπολειτουργούμε. Τα παιδιά μας από την άλλη ξεχειλίζουν από ενέργεια. Το σπίτι μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με τους ενήλικες να φωνάζουν και τα μικρά να τρέχουν και να στριγκλίζουν.
Αν ήταν στο χέρι του γιου μου θα έμενε ξύπνιος όλη την νύχτα. Ακόμη κι όταν τον προειδοποιώ ότι σε λίγη ώρα θα κλείσουν τα φώτα, κάνει πως δεν με ακούει. Και όταν του λέω ότι ήρθε η στιγμή να ξαπλώσει με κοιτάζει έκπληκτος σαν να μην τον είχα προειδοποιήσει.
Ο κανόνας στο σπίτι μας έχει ως εξής: Πριν τον ύπνο, πρέπει να κάνουν μπάνιο. Κάποιες φορές ο γιος μου ακολουθεί αυτή την ρουτίνα χωρίς κανένα παράπονο. Γδύνεται μόνος του, παίρνει το αγαπημένο του παιχνίδι και κατευθύνεται στο μπάνιο χωρίς πολλά πολλά. Τις περισσότερες φορές, όμως, ξαπλώνει στο πάτωμα και βάζει τα κλάματα! Και τότε χάνω την υπομονή μου. Ένα βράδυ μάλιστα, χρειάστηκε να τον κουβαλήσω με το ζόρι ενώ παράλληλα του φώναζα. Οι τύψεις που ένιωθα μετά ήταν βασανιστικές, αλλά το ποτήρι είχε ξεχειλίσει.
Καταλαβαίνω ότι τα ξεσπάσματα των παιδιών είναι αναπόφευκτα, ωστόσο πραγματικά πιστεύω πως πριν πάνε για ύπνο, ξεπερνούν τον εαυτό τους: αφού δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φωνάζουν και να στριγκλίζουν.
Πώς να είμαι ψύχραιμη, λοιπόν, όταν το παιδί μου δοκιμάζει την (ελάχιστη) υπομονή μου; Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να βάλει πιτζάμες, να πλύνει τα δόντια του και να ξαπλώσει. Τρία απλά πράγματα που δεν θα έπρεπε να παίρνουν παραπάνω από 10 λεπτά, καταλήγουν να ξεπερνούν τη μισή ώρα, ύστερα από πολύ κόπο και πολλές φωνές.
Δεν θέλω να φωνάζω. Δεν θέλω να νιώθω κακή μαμά κάθε φορά που βάζω τα μικρά για ύπνο. Κανένας γονιός δεν θέλει να αισθάνεται έτσι. Αλλά πραγματικά νιώθω κουρασμένη και δεν έχω άλλες αντοχές. Γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν μας ακούσουν, δεν υπάρχει λόγος να τους φωνάζουμε;
Με τον άντρα μου, εκτός από γονείς είμαστε και ζευγάρι και χρειαζόμαστε χρόνο για τους δυο μας. Και οι ώρες που μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς να μας διακόπτουν τα παιδιά ή να χαλαρώσουμε λίγο είναι αφού έχουν κοιμηθεί τα παιδιά. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται, όταν οι γιοι μου δεν συνεργάζονται μας στερούν αυτόν τον χρόνο.
Δεν μπορώ άλλο να φωνάζω και να νιώθω τύψεις για τις αντιδράσεις μου. Θέλω η ώρα που βάζω τους γιους μου για ύπνο να είναι μοναδική και πηγή όμορφων αναμνήσεων. Θέλω να περνάμε ευχάριστα όλες τις ώρες. Θέλω να τους γεμίσω φιλιά, να τους διαβάσω παραμύθια, να παίξω στο πάτωμα μαζί τους, να τα αγκαλιάσω και να τους ευχηθώ ”καληνύχτα”με ένα στοργικό χαμόγελο.
Πώς να τα κάνω όλα αυτά, όταν ο γιος μου νευριάζει και αντιδράει άσχημα; Στο τέλος της ημέρας νιώθω κακή μαμά, αλλά κάθε πρωί ξυπνάω και προσπαθώ να γίνω καλύτερη. Τα παιδιά μου είναι παιδιά και μεγαλώνοντας θα μάθουν να είναι συνεργάσιμα. Καθώς μεγαλώνω μαζί τους πρέπει να μάθω και εγώ να δαμάζω την υπομονή και τα νεύρα μου.»
