«Ο Γιωργάκης είναι καλύτερος από εσένα στη μπάλα, βάζει πιο πολλά γκολ! …η Ελενίτσα είναι πιο καλή μαθήτρια…, κοίτα τα ξαδελφάκια σου πόσο ήσυχα και καλά παιδιά είναι! …, τελικά ο αδελφός σου είναι πιο έξυπνος από εσένα!»
Τα έχετε ακούσει, ίσως έχετε ξεστομίσει και εσείς παρόμοια λόγια… Μάλιστα, είναι μία διαδικασία που ο γονιός ήδη από τον πρώτο του παιδί, ανησυχεί και αγχώνεται για το αν θα είναι έξυπνο, καλό, αν θα μιλήσει ή θα περπατήσει γρήγορα…, μπαίνοντας στον πειρασμό να το συγκρίνει με άλλα μωρά και παιδάκια, χωρίς να το αντιλαμβάνεται πολλές φορές, αυξάνοντας τη δική του ανησυχία εφόσον το κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο και χρόνο απόκρισης και ανάπτυξης αλλά και του άλλου γονιού ή και συγγενικών ατόμων.
Και αργότερα, το συνεχίζει – άλλωστε έτσι έμαθε είτε από τους δικούς του, είτε από τη σύγκριση των προηγούμενων μηνών ή και ετών, στο δικό του παιδί. Μόνο που τώρα πια το τραυματίζει άθελά του βέβαια, πληγώνοντάς το, κάνοντάς το να νιώθει αδύναμο και λίγο στα μάτια του! Το απαξιώνει και το μειώνει, του ρίχνει την αυτοεκτίμηση και την πίστη στον εαυτό αλλά και στις ικανότητές του.
Έτσι μπορεί να δημιουργήσει ένα παιδί που νιώθει πως δεν αξίζει, πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο εφόσον δεν θα τα καταφέρει, ένα κλειστό και καταθλιπτικόμορφο παιδί που ίσως δεν είναι άξιο να αγαπηθεί και να αγαπήσει… Μπορεί βέβαια και το αντίθετο, ένα θυμωμένο παιδί, που προσπαθεί να επιβληθεί μέσα από την παραβατικότητα και την πρόκληση, ένα ζηλιάρικο παιδί που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είναι καλύτεροι όλοι οι άλλοι σε σχέση με αυτό, ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες και κόμπλεξ που θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει για να γίνει αποδεκτό και θα ματαιώνεται διαρκώς στην ενήλικη ζωή του, αφού ποτέ δεν θα νιώσει αρκετό!
Αλήθεια, εσάς σας αρέσει να σας συγκρίνουν στη δουλειά σας για παράδειγμα; Πως νιώθετε αν ενώ προσπαθείτε, δεν αναγνωρίζεται η προσπάθεια; Καταλαβαίνω πως ίσως και εσείς μεγαλώσατε αγκαζέ με την σύγκριση από τους δικούς σας γονείς και απλά αυτό μάθατε να κάνετε. Θυμηθείτε όμως πως αισθανόσασταν…
Σταματήστε λοιπόν να συγκρίνετε τα παιδιά σας, αν δεν θέλετε να τους δημιουργήσετε τραύματα που θα κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή και να μην γίνουν προβληματικοί ενήλικες. Αντίθετα, αναγνωρίστε πως ο κάθε άνθρωπος, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και έχει τον δικό του τρόπο να …μεγαλώνει. Δεν σημαίνει ότι είναι προβληματικό.
Αγκαλιάστε την διαφορετικότητά του αυτή, ενισχύστε το και μείνετε δίπλα του για όσο σας χρειάζεται…
Μαρίνα Μόσχα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σ∈ξουαλικής Υγείας
