Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, λένε και μία από τις δημοφιλείς συμβουλές είναι «απλά δώσε στον χρόνο λίγο χρόνο», αν θέλεις να ξεπεράσεις κάποιον. Κάποιοι από εμάς όμως το βρίσκουμε ιδιαιτέρως δύσκολο να απαγκιστρωθούμε από τη σκέψη κάποιου, να καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε από την παρουσία του στη συναισθηματική μας ζωή.
Ο λόγος πίσω από αυτό ίσως να κρύβεται στο ότι έχουμε ταυτίσει την ιδέα της αγάπης με το άτομο αυτό, οπότε την ιδέα αυτή καλούμαστε να ξεπεράσουμε. Επιπροσθέτως, αν είμαστε από τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν πάρει αρκετή αγάπη σαν παιδιά, τότε το συναίσθημα αυτό μας είναι ακόμα πιο δύσκολο να το αποχωριστούμε, από ό,τι είναι στους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι σαν να διψούσε ο εσωτερικός μας κόσμος για κάτι μια ζωή και όταν πιστεύουμε ότι το έχουμε βρει, μετά είναι πολύ δύσκολο να το αποχωριστούμε.
Αναπόφευκτα η σχέση με το άτομο αυτό εξιδανικεύεται στο μυαλό μας και εξωραΐζεται. Τα άσχημα κομμάτια ξεχνιούνται και εστιάζουμε σχεδόν αποκλειστικά στα θετικά συναισθήματα τα οποία «νομίζαμε» ότι είχαμε τότε. Λέω «νομίζαμε» επειδή συχνά είναι πιθανό ότι κατά τη διάρκεια της σχέσης δεν βιώναμε αγάπη έτσι όπως την ανακαλούμε κατά τη διάρκεια του διαστήματος που είμαστε χωριστά από το άλλο άτομο. Είναι τέτοια η ανάγκη να έχουμε αγαπηθεί, που παραποιούμε την πραγματικότητα και δημιουργούμε τη δική μας εικονική, μέσα στην οποία τοποθετούμε τον άλλον. Συχνά μπορεί να μην υπάρχει επαφή με το άτομο, όμως μέσα μας το συναίσθημα παραμένει ζωντανό και δυνατό. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι αυτό με το οποίο είμαστε συνδεδεμένοι συναισθηματικά δεν είναι το άτομο καθεαυτό, καθώς δεν ξέρουμε καν πού είναι και τι κάνει, αλλά αυτό που το άτομο αντιπροσωπεύει στο μυαλό μας.
Ακόμα πιο ζωτική από την ανάγκη να έχουμε αγαπηθεί, είναι η ανάγκη να έχουμε αγαπήσει εμείς οι ίδιοι. Είναι η ανάγκη να αγαπάμε και να νιώθουμε ικανοί για αγάπη και αυτό είναι, ίσως, το δυσκολότερο πράγμα να αποχωριστούμε. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει εύλογα, καθώς όταν είμαστε χώρια από το άλλο άτομο η κατάσταση συντηρείται στο δικό μας μυαλό μόνο. Δεν ελέγχουμε τι γίνεται με τον άλλον. Κατά συνέπεια, είναι η δική μας ζωτική επιθυμία να έχουμε κάποιον να αγαπάμε που μας κρατάει δέσμιους σε κάτι φανταστικό του παρελθόντος.
[..] Είναι φυσικό να μην καταφέρουν να τα ξαναβρούν δύο άνθρωποι που έχουν χωρίσει, αν τουλάχιστον ένας από τους δύο δεν έχει μετακινηθεί σαν άνθρωπος από εκεί που ήταν όταν ήταν μαζί. […] Η μοναξιά ή/και οι αναμνήσεις μπορεί να οδηγήσουν δύο άτομα στο να θέλουν να είναι ξανά μαζί αφού χωρίσουν, όμως αν δεν έχει μεσολαβήσει μια δομική αλλαγή στο ποιος είναι ο καθένας, τότε είναι μάλλον απίθανο να μπορέσει να λειτουργήσει οποιαδήποτε προσπάθεια επανασύνδεσης. Ακόμα και αν αρχικά φαίνεται πως λειτουργεί επιφανειακά, νομοτελειακά τα ίδια θέματα θα προκύψουν αφού τα ίδια άτομα εμπλέκονται, η ίδια μείξη χαρακτήρων. Συχνά οι άνθρωποι το παραβλέπουν αυτό και συνεχίζουν να προσκρούουν πάνω στον τοίχο του αδιεξόδου στο οποίο τους οδηγούν τα συναισθήματα έλλειψης του άλλου ατόμου.
Υπάρχουν δύο δρόμοι για να βγει κανείς από το αδιέξοδο αυτό. Δουλεύοντας με τον εαυτό του, κατά προτίμηση με κάποιον ειδικό, αλλά και όπως πιστεύει ότι του ταιριάζει, θα καταφέρει να θέσει σε διαφορετική βάση τη σχέση του με το άλλο άτομο. Έτσι θα μπορέσει να εκτιμήσει καλύτερα τους λόγους για τους οποίους δεν δούλεψαν οι προσπάθειες επανασύνδεσης, όπως επίσης να κατανοήσει και τους λόγους που θέλει να είναι με το άλλο άτομο. Αν, λοιπόν, στον πρώτο δρόμο, θελήσει να δώσει άλλη μια ευκαιρία, τότε θα έχει τη δύναμη να αλλάξει τη δική του μόνο στάση και προσπάθεια στο να είναι ξανά μαζί. Δεν μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά του άλλου, δεν μπορεί να την ελέγξει και ούτε και θα έπρεπε. Αρκεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, και να δει αν αυτό είναι αρκετό ώστε να λειτουργήσει ξανά η σχέση. Σε περίπτωση που το ζευγάρι είναι ξανά μαζί, τότε η σχέση θα είναι πιο υγιής από ποτέ, με μεγάλες δυνατότητες. Σε περίπτωση όμως που δεν καταλήξουν μαζί, θα είναι ήρεμος ότι προσπάθησε όσο μπορούσε και δεν γινόταν να είχε κάνει κάτι άλλο, και αυτή η γνώση θα τον βοηθήσει πολύ στη διαδικασία να ξεπεράσει την απώλεια μετέπειτα.
Ακολουθώντας τον δεύτερο δρόμο, ίσως επιλέξει να μη δώσει άλλη ευκαιρία στη σχέση, αν διαπιστώσει ότι βασιζόταν σε σαθρά θεμέλια, σε αδυναμίες και πάθη τα οποία δεν θεωρεί πλέον υγιή. Ίσως δει ότι το άλλο άτομο δεν τον αφορά πλέον σαν προσωπικότητα, διότι έχει μετακινηθεί ο ίδιος από το σημείο που ήταν ή διότι το άλλο άτομο μετακινήθηκε προς μια κατεύθυνση η οποία εκτιμάει ότι δεν είναι συμβατή πλέον με εκείνον. Και σε αυτόν τον δρόμο, θα χρειαστεί να βιώσει την απώλεια της αγάπης, δηλαδή την απώλεια του ότι υπάρχει κάποιος τον οποίο αγαπάει, η οποία θα είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη, πλην όμως αναπόφευκτη.
Η γνώση του ποια είναι πραγματικά η κατάσταση, όμως, ή ακριβέστερα, η διαφορετική ματιά για το ποια είναι η φύση της σχέσης του (πραγματικής ή φανταστικής) με το άλλο άτομο και ποιοι εσωτερικοί λόγοι την τροφοδοτούν, θα αποτελέσει ένα ισχυρό εφόδιο στο να καταφέρει να μετακινηθεί από το σημείο στο οποίο είχε κολλήσει καιρό τώρα και να συνεχίσει με τη ζωή του. Είτε μαζί με το άλλο άτομο είτε χωρίς εκείνο, αλλά σίγουρα όχι μαζί με το άλλο άτομο και ταυτόχρονα χωρίς εκείνο.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ψυχο-λογικές σχέσεις» του Δημήτρη Φλαμούρη
