Πολλές φορές για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής κάνουμε λάθος πράγματα γιατί δεν έχουμε την δύναμη να ζητήσουμε βοήθεια.
Μια μητέρα βρέθηκε να έχει πρόβλημα με το αλκοόλ όταν αντιμετώπισε την απώλεια του συντρόφου της. Ευτυχώς για χάρη του παιδιού της κατάφερε να σταθεί στα πόδια της πριν είναι αργά…
Το 2021 ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά στη ζωή μου, έπρεπε να σηκωθώ από μια μεγάλη πτώση. Μετά από δύο σημαντικές απώλειες μέσα στον ίδιο μήνα βρέθηκα να πίνω πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Ώσπου το αλκοόλ έγινε δεκανίκι μου πριν καν το καταλάβω. Ουσιαστικά, έπινα για να μην αντιμετωπίσω τα συναισθήματά μου, που με πλημμύριζαν ώσπου με έπνιγαν.
Η μία απώλεια, μάλιστα, ήταν ο άντρας μου. Εκείνος, δηλαδή, που θα με στήριζε αν ήταν εδώ. Δεν ήταν όμως. Κι έτσι βρέθηκα σε έναν φαύλο κύκλο, να πίνω για να μην αγχώνομαι, να πίνω για να ξεχνάω, να πίνω επειδή είμαι κουρασμένη ή πονεμένη ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Ώσπου μια μέρα, με χτύπησε κατακέφαλα η σκέψη ότι θα καταστραφώ και μαζί μου θα πάρω και την κόρη μου.
Πέταξα ό,τι μπουκάλι αλκοόλ είχα στο σπίτι και είπα ότι ξεκινάω απ’ την αρχή. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, αποδέχτηκα τα λάθη μου και αναζήτησα πιο σωστές διεξόδους για όσα καταπίεζα μέσα μου – έκλαιγα μόνη μου με τις ώρες στο δωμάτιό μου και μου έκανε πολύ καλό.
Τα έκανα όλα αυτά για έναν πολύ απλό λόγο: για να μην με θυμάται η κόρη μου ως έναν αδύναμο άνθρωπο που έφευγε τρεκλίζοντας από τις δυσκολίες αντί να τις αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο και με όλες τους τις δυνάμεις.
Μετά την αλλαγή μου, η σχέση μου με την κόρη μου έγινε ακόμα πιο δυνατή, πιο ουσιαστική και πιο ειλικρινής. Έγινα παράδειγμα προς μίμηση αντί για παράδειγμα προς αποφυγή και φαινόταν ότι και εκείνη εκτιμούσε την προσπάθεια που είχα καταβάλλει.
Πλέον, πίνω μόνο όταν είμαι με παρέα, όχι για να ξεχάσω αλλά για να μοιραστώ. Περνάω πολύ χρόνο με την κόρη μου, κάνουμε πολλά πράγματα μαζί και μοιραζόμαστε τα πάντα – είμαστε και φίλες, εκτός από μαμά και κόρη. Είχε αρχίσει να πέφτει κι εκείνη όσο ήμουν υπό την επήρεια, τώρα όμως δείχνει να ανθίζει σε ό,τι κάνει.
Το πένθος δεν είναι καλός σύμβουλος όταν το αντιμετωπίζεις μόνη σου και τώρα ξέρω από πρώτο χέρι που μπορεί να σε οδηγήσει αυτή η απομόνωση. Ειδικά όταν έχεις ένα παιδί, όμως, πρέπει να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να προχωρήσεις. Αν όχι για τον εαυτό σου, τότε για το παιδί σου που σε χρειάζεται.
Εγώ το έμαθα με τον σκληρό τρόπο, αλλά το έμαθα. Και έγινα πια η μαμά που αξίζει στην κόρη μου, ελπίζοντας ο μπαμπάς της να είναι περήφανος και για τους δυο μας, εκεί ψηλά.
mama365.gr
