«Έχω σκεφτεί πολλές φορές να του στείλω και να του πω μου έκανες αυτό. Αλλά δεν θέλω το τραύμα μου να μείνει ένα αδιάβαστο μήνυμα»
Ήμουν 15 κι ήταν 23. Είχαμε ολοκληρώσει και βρισκόμασταν κρυφά.
Μια μέρα, για να με εκδικηθεί επειδή έσπασα την ομερτά μας να μην αποκαλύψω σε κανέναν το τεράστιο μυστικό ότι το κάναμε (κι εγώ το έκανα ώστε να αποφύγω τον αδερφό του ο οποίος με παρενοχλούσε συστηματικά, ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερός μου και δεν έπαιρνε από καμία δικιολογία), κι ενώ είχαμε ολοκληρώσει μία φορά θέλησε να συνεχίσει. Συνέχισε ασκώντας μου βία για να με ακινητοποιήσει και έκανε πράξεις για τις οποίες ανέκαθεν του έλεγα πως δεν θέλω. δεν αντέδρασα γιατί ήταν πολύ δυνατός σωματικά και άρχισα να φοβάμαι μήπως με αφήσει αναίσθητη και αφού βρισκόμασταν κρυφά κανένας δεν θα ήξερε πού να με ψάξει. Δεν αντέδρασα γιατί πάγωσα. Απλά έβαλα τα κλάματα σιωπηλά κι όσο με έβλεπε να κλαίω μου φαίνεται πως τόσο αυξανόταν η βιαιότητά του. Πριν φύγω μου είπε πως αυτό έγινε επειδή μίλησα και θα με γ@*σει και θα με κάνει να μετανιώσω την ώρα που γεννήθηκα. μου στραμπούληξε τα δάχτυλα και μου είπε “σιχαίνομαι να σε βλέπω μωρή πατσαβούρα, σήκω και φύγε μην σε σπάσω στο ξύλο”.
Σε όποιον είχα εμπιστοσύνη τότε να το πω, και με τα μυαλά που είχαμε σαν 15χρονα μίας κλειστής κοινωνίας, μου έλεγαν πως ήταν “υπερβολική η αντίδρασή του”. Κάποιοι μου είπαν “ε κι εσυ γιατί το είπες στον αδερφό του”. Κι ετσι, πέρασαν 10 χρόνια μέχρι να αποδεχτώ ότι βιάστηκα. 10 χρόνια που είχα μία φυσιολογική σeξουαλική ζωή (ίσως και πιο ενεργή από το συνηθισμένο πολλές φορές) αλλά πεταγόμουν αν κάποιο άγγιγμα θύμιζε το δικό του. Που έκανα ξανά κάτι μαζί του, 10 χρόνια που φίλοι μου έλεγαν “πω, τι θυμήθηκα τώρα, θυμάσαι τι σου είχε κάνει ο Ι; ποτέ δεν ξέχασα, ούτε μέρα ούτε όταν ήμουν τρισευτυχισμένη σε μια υπέροχη σχέση. Πάντα, όποιον και να είχα του έλεγα, ξέρεις, μου συνέβη αυτό. Αλλά χρειάστηκαν 10 χρόνια για να πω “Ξέρεις, στα 15 μου με βίασαν”.
Έφυγα από την πόλη, σπούδασα, έκανα 1ο, 2ο μεταπτυχιακό, ασχολήθηκα με τον εθελοντισμό και τον ακτιβισμό για κάθε κοινωνικά αποκλεισμένη ομάδα, ώσπου έτσι τα έφεραν οι συνθήκες και γύρισα πίσω. Και περισσότερο από το ότι γύρισα πίσω με σκοτώνει ότι τον βλέπω. Τον βλέπω άλλοτε μόνο του, άλλοτε με τη γυναίκα και τα παιδιά του, να ακούω από κοινούς γνωστούς “τι όμορφα τα παιδιά του”. Δεν αντέχω να τον βλέπω να γυρίζει αμέριμνος, να έχει πλέον οικογένεια και να ξέρω πως δεν ξέρει καν τι μου έχει κάνει. Δεν αντέχω να ξέρω πως θα με θυμάται και θα λέει “επ την πηδ*uσα αυτη μικρή” κι εγώ τον θυμάμαι και λέω “Ο ΒΙΑΣΤΗΣ ΜΟΥ”. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να του στείλω και να του πω μου έκανες αυτό. Αλλά δεν θέλω το τραύμα μου να μείνει ένα αδιάβαστο μήνυμα, δεν θέλω και να του δείξω ότι τον θυμάμαι ακόμη. Αλλά με σκοτώνει κάθε φορά που τον βλέπω να κάνει τη ζωή του και κανένας να μην ξέρει πως είναι ένας βιαστής…
Από σελίδα Φεμινιστικά Παραληρήματα και singleparent.gr
