Από μικρή ήμουν άριστη μαθήτρια και ονειρευόμουν μεγάλη καριέρα. Πάντα αυτό με ενδιέφερε. Πάντα αριστούχος, σημαιοφόρος κτλ.
Όπως τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία μου, τα έφτιαξα με έναν συμμαθητή μου στο Λύκειο. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση. Τον ερωτεύτηκα πολύ και περνούσαμε πολύ όμορφα ο ένας με τον άλλον. Σεβόταν τους στόχους μου και με υποστήριζε.
Διάβαζα κάθε μέρα πολλές ώρες και όσο χρόνος μου περίσσευε τον περνούσα με το αγόρι μου. Λίγο πριν τις εξετάσεις παρατήρησα κάτι… Είχα καθυστέρηση.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, καθώς συμβαίνει καμιά φορά από το άγχος… όμως ξεκίνησαν και κάποια άλλα συμπτώματα και πήγα στο φαρμακείο να πάρω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Βγήκε θετικό.
Ένιωθα πως όλα μου τα όνειρα χάθηκαν για πάντα. Έκλαιγα με λυγμούς… Αποκάλυψα στο αγόρι μου και τους γονείς μου τι ακριβώς συνέβαινε… ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Δεν μπορούσα να δεχτώ πως τόσος κόπος και τόσο διάβασμα θα πήγαιναν χαμένα.
Ήθελα να ρίξω το παιδί, αλλά οι γονείς μου δεν με άφηναν. Για εκείνους ήταν αμαρτία. Το αγόρι μου δεν ήθελε καμία σχέση με όλο αυτό και το ξεκαθάρισε από την αρχή – και εξαφανίστηκε. Η μητέρα μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις, να σπουδάσω και θα μεγάλωνε εκείνη το παιδί μέχρι να τελειώσω τις σπουδές.
Χάρηκα αφάνταστα εννοείται. Δεν ήθελα αυτό το παιδί. Ήθελα να σπουδάσω. Ευτυχώς όλα σώθηκαν τη τελευταία στιγμή και θα έβλεπα τι θα έκανα με το παιδί αργότερα και πως θα τα έβγαζα πέρα. Ένιωθα ευγνωμοσύνη.
Τα χρόνια πέρασαν, εγώ τελείωσα τις σπουδές και ο γιος μου μεγάλωνε με τους γονείς μου.
Όμως ήθελα να κάνω και μεταπτυχιακό. Ανάγκασα τους γονείς μου να κρατήσουν για κάποια χρόνια ακόμα το παιδί ώστε να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό. Τους είδα θυμωμένους, αλλά δεν είπαν τίποτα παραπάνω.
Έφυγα και άφησα πίσω το γιο μου. Έφυγα για Λονδίνο ώσπου ολοκλήρωσα και τις μεταπτυχιακές σπουδές μου. Μια καθηγήτρια που με συμπαθούσε πολύ με σύστησε σε μια πολύ καλή δουλειά εκεί πάνω στην ειδικότητά μου.
Δέχτηκα χωρίς να το σκεφτώ. Όταν πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου να τους το ανακοινώσω θύμωσαν πολύ.. Μου είπαν να μη τολμήσω να ξαναγυρίσω και να μην ενοχλήσω ποτέ το παιδί αλλά ούτε και εκείνους.
Πέρασαν κάποια χρόνια, είχα ανέβει πολύ επαγγελματικά και έβγαζα πολλά χρήματα, τα οποία έστελνα για τα έξοδα του γιού μου. Γύρισα Ελλάδα και πήγα να τους επισκεφθώ να δω και το παιδί μου.
Οι ίδιοι μου οι γονείς με υποδέχτηκαν πολύ ψυχρά και ο γιός μου δε με αναγνώρισε καν. Ούτε εγώ φυσικά θα τον αναγνώριζα αν δεν ήξερα ποιός είναι. Είχε μεγαλώσει πολύ. Δεν είχα δει φωτογραφίες του, καθώς οι γονείς μου αρνούνταν πεισματικά να μου στείλουν όσο και αν τους παρακάλαγα όταν μιλούσαμε σε γιορτές και γενέθλια. Τα χρήματα παρόλα αυτά, τα έπαιρναν.
Του είπα πως είμαι η μαμά του. Πως αν ήθελε θα μπορούσε να έρθει μαζί μου στο Λονδίνο να πάει σχολείο εκεί και να ζήσουμε μαζί.
Τότε έγινε χαμός. Έβαλε τις φωνές και τα κλάμματα. Φώναξε πως δεν με θέλει, δεν με ξέρει και δεν ήθελε να του μιλάω. Μου είπε ότι του λέω ψέμματα και ότι η μαμά του είναι η δική μου μαμά. Έτρεξε και αγκάλιασε τη μητέρα μου και εκείνη με έδιωξε από το σπίτι κακήν κακώς και με προειδοποίησε να μην ξαναπάω.
Της είπα ότι εκείνη φταίει για όλα. Εκείνη με πίεσε να κρατήσω ένα παιδί που δεν ήθελα ποτέ. Που στέλνω χρήματα και τα χρησιμοποιούν για εκείνον, αλλά μια φωτογραφία του δεν μου έχουν στείλει, και ούτε δεχόταν να έρθουν να με δουν παρόλο που είχα προσφερθεί να κάνω όλα τα έξοδα.
Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από εκείνη την ημέρα. Έχουν περάσει 5 χρόνια. Ο γιός μου είναι τώρα 12 ετών. Συνεχίζω τη ζωή μου στο Λονδίνο, συνεχίζω και του στέλνω χρήματα για τα έξοδά του. Εκείνος δεν φταίει. Ξέρω ότι δεν του λείπει κάτι και ότι οι γονείς μου τον προσέχουν.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν θα τους το είχα πει και θα έβρισκα τρόπο να είχα ρίξει το παιδί. Είμαι πολύ ικανοποιημένη με την καριέρα μου και με την ποιότητα της ζωής μου, αλλά πάντα υπάρχει μια σκιά να με ρίχνει ψυχολογικά…
Λυδία, 32 ετών
Από badmoms.gr
