Στο πάρτι που κάναμε για τα πρώτα γενέθλια του γιου μου Everett, μόνο ένα πράγμα δεν μας ένοιαζε: τα ρούχα που θα του φέρουν. Εκείνος το είχε αποφασίσει. Στο πάρτι του θα φορούσε τη στολή της πριγκίπισσας της μεγάλης του αδερφής. Μπορεί να ήταν αρκετά μικρός, όταν όμως ήθελε κάτι, αυτό έπρεπε να γίνει.
Του φόρεσα τη στολή που τόσο ήθελε και τον καμάρωνα να τρέχει και να γελάει δυνατά. Όταν τον είδα να τρέχει στο σαλόνι ανάμεσα στους καλεσμένους μας ήταν τέτοια η ευτυχία του που το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν οι σκέψεις και τα σχόλια των γύρω μου. Έβλεπα ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ανέμελο, αθώο και αγνό που δεν ένιωθε μέσα του την πίεση του να συμμορφωθεί με τα κοινωνικά πρότυπα και έκανε αυτό που ήθελε κι αγαπούσε. Η προτίμησή του στα κοριτσίστικα ρούχα ήταν ήσσονος σημασίας μπροστά στην ευτυχία του εκείνη τη στιγμή που έκανε τα πρώτα του γενέθλια πολύ ξεχωριστά.
Όταν τον είδα να γιορτάζει με τον τρόπο που ήθελε συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικό. Στιγμές όπως αυτή με μάθαιναν να είμαι το είδος εκείνο του γονέα που πάντα λαχταρούσα.
Μεγαλώνοντας λάτρευα τα ρούχα που παραδοσιακά φορούσαν τα αγόρια και πέρασα μια φάση κατά την οποία έκοβα τα μαλλιά μου κοντά, φορούσα την αγαπημένη στολή του αγαπημένου μου ποδοσφαιριστή και έσκαβα με τις ώρες στη λάσπη σαν τα αγόρια. Ήμουν ευτυχισμένη εκείνη την εποχή κι ας ήξερα πολύ καλά ότι ο κόσμος δεν συμφωνούσε με την επιθυμία μου να ντύνομαι όπως ο μικρός μου αδερφός. Μεγαλώνοντας, όταν έπαψε να υπάρχει η ανεμελιά και η αθωότητα των παιδικών χρόνων έπρεπε να φοράω φορέματα, να βάφομαι και να μάθω να ταιριάζω σε ένα κάπως πιο θηλυκό πρότυπο όσο καλύτερα μπορούσα. Η περιέργεια όμως μέσα μου πάντα υπήρχε. Ήθελα να συνεχίσω να πειραματίζομαι.
Μέσα μου υπήρχε μια εσωτερική σύγκρουση. Από τη μια ήθελα να ντύνομαι αγορίστικα κι από την άλλη να είμαι αποδεκτή στους γύρω μου. Ένιωθα ερωτική έλξη τόσο για τα κορίτσια όσο και για τα αγόρια. Η επιθυμία μου να φοράω διαφορετικά είδη ρούχων, η αυξανόμενη προτίμησή μου για τα κορίτσια μεγαλώνοντας και η μάχη που μέσα μου εξακολουθούσε να μαίνεται τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο οδήγησαν στη μυστικότητα και ντροπή.
Καθώς μεγάλωνα αντιλαμβανόμουν ότι ο μόνος τρόπος να υπάρχω σαν γυναίκα ήταν να μοιάζω με το συγκεκριμένο μοντέλο που πλάσαραν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ξέρετε τι εννοώ. Εκείνο το λεπτοκαμωμένο μοντέλο, το έντονα μακιγιαρισμένο με τα λεπτά ίσια πόδια και το τέλειο κορμί που γεμίζει τις σελίδες των περιοδικών, μοντέλο στο οποίο αν τολμούσα να πάω κόντρα θα ήταν σαν να αποτυγχάνω. Ένιωθα πως δεν είχα άλλη επιλογή από το να γίνω ακριβώς σαν αυτό που έβλεπα. Προσποιήθηκα ότι δεν ήμουν μπαϊσ∈ξουαλ, βαφόμουν για να βγω από το σπίτι και μέτραγα την κάθε μου μπουκιά προκειμένου να παραμείνω αδύνατη.
Έμοιαζα με εκείνο το πρότυπο που ήταν απόλυτα συμβατό με τη θηλυκότητα, μέσα μου όμως ήμουν δυστυχισμένη. Οι άνθρωποι γύρω μου έβλεπαν μια θετική, ζωντανή, ενθουσιώδη γυναίκα, αλλά είχα μάθει να τους ξεγελώ όλους. Κάτω από τα ψεύτικα χαμόγελα υπήρχε δυστυχία. Μέχρι και που γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη δεν είχα σταματήσει να αναρωτιέμαι γιατί αναγκάζω τον εαυτό μου να γίνει όπως τον ήθελαν οι άλλοι.
Η μεγάλη μου κόρη, η Bella, είναι το παιδί εκείνο που «χορεύει» στους δικούς του ρυθμούς και αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα και τους γύρω της. Πάμε συχνά για ψώνια και δεν μας νοιάζει αν θα πάμε στο αντρικό ή στο γυναικείο τμήμα. Ξέρει καλά ποια είναι και δεν στέκεται σε ξεπερασμένα πρότυπα που έχουν σχέση με το φύλο. Εκφράζεται και λέει πως νιώθει χωρίς να τη νοιάζει η γνώμη των γύρω της. Έχει θάρρος, τόλμη και απέραντη δύναμη.
Κατά καιρούς τη βλέπω να δίνει τη δική της μάχη, σαν τη μάχη εκείνη που έδινα και εγώ όταν οι συγγενείς μας δεν συμφωνούν-υποστηρίζουν τον τρόπο που επιλέγει να εκφραστεί. Νομίζω πως το γεγονός ότι δεν μπορώ να τα προστατεύω πάντα και από όλα με έκανε να αποδεχτώ πλήρως και τα δύο μου παιδιά. Είμαι μια περήφανη μαμά που μαθαίνει τα παιδιά της ότι δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες. Είμαι μια μαμά που αφήνει την κόρη της να κάνει τον Spiderman ή να προσποιείται ότι παντρεύεται ένα κορίτσι. Είμαι από τις μαμάδες που θα φορέσει φουστανάκια στο γιο της, αρκεί να της το ζητήσει.
Κάποτε φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου, πλέον όμως είμαι μια γενναία γυναίκα και μαμά που δεν θέλει τα παιδιά της να τραβήξουν όσα τράβηξε εκείνη.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε μία εποχή που τα κάνει να έχουν λάθος γνώμη για την αξία τους. Η κοινωνία τους φέρεται ρατσιστικά και τα έχει κάνει να πιστεύουν ότι αν δεν ακολουθούν τη νόρμα τότε είναι αποτυχημένα και άξια της μοίρας τους. Τα έχει αναγκάσει να μιμούνται αυτά που βλέπουν στο διαδίκτυο και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με αποτέλεσμα τα παιδιά να χάνουν το δρόμο τους, αντί να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Οι γονείς πρέπει να αγαπάμε τα παιδιά μας και να σταματάμε τέτοιου είδους επιρροές όσο το δυνατόν νωρίτερα. Πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας ως ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα που αξίζει να λάμψουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες που ενδεχομένως να είχαμε σχετικά με το ποιος πιστεύουμε ότι θα τα αποδεχτεί ή όχι γιατί αν δεν το κάνουμε θα χάσουμε την αδιαμφισβήτητη μαγεία και ακόμα χειρότερα θα πέσουμε οι ίδιοι στην παγίδα στο τέλος.
Ο γιος μου σήμερα είναι 15 μηνών και εξακολουθεί να λατρεύει τα ρούχα της αδερφής του. Ο σύζυγός μου και εγώ αγαπάμε και τα δυο μας παιδιά και χαιρόμαστε όταν τα βλέπουμε να χαίρονται και να διασκεδάζουν είτε φοράνε κοριτσίστικα είτε αγορίστικα ρούχα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι θα είμαι πάντα κοντά στα παιδιά μου, θα τα υποστηρίζω, θα τα αφήσω να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη και να ανακαλύψουν ποια πραγματικά είναι. Θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι μέχρι να γίνω η μαμά εκείνη που θέλω.
