Όταν ο μεγάλος μου γιος ήταν περίπου 18 μηνών, πήγαμε όπως πολλές άλλες φορές στο σπίτι μιας φίλης μαζί με άλλες μαμάδες με τα παιδάκια τους και εκεί κάναμε παρέα ή συζητούσαμε για φλέγοντα μητρικά θέματα, όπως ο θηλασμός και άλλα. Ως συνήθως η οικοδέσποινα μας περιποιούνταν αναλόγως, μαμάδες και παιδιά, και σέρβιρε σε ένα χαμηλό τραπεζάκι ποικιλία από φρούτα και άλλα υγιεινά τρόφιμα, όλα τους κατάλληλα και για εμάς και για τα παιδιά.
Όταν είδα το γιο μου να έχει πάρει ένα κομμάτι μήλο και να το καταβροχθίζει, κατά βάθος χάρηκα.
Ήταν πάντοτε πολύ επιλεκτικός στο τι έτρωγε και κάθε φορά που τον έβλεπα να διαλέγει κάτι υγιεινό ανάμεσα στα τόσα καλούδια που υπήρχαν στο τραπέζι πιο πολύ χαιρόμουν πάρα φοβόμουν. Εκείνο το απόγευμα είχε πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στα μήλα και έτρωγε τη μία φέτα μετά την άλλη χωρίς να τον προλαβαίνω.
«Μήπως το παιδί μου πεινάει και δεν το ξέρω; Πρώτη φορά βλέπει μήλο και το τρώει έτσι;», σκεφτόμουν καθώς συνέχισα να μιλάω με τις φίλες μου για το πότε τα δικά τους παιδιά έπεφταν για ύπνο τη νύχτα και για το αν τις ταλαιπωρούσαν μέχρι αργά.
Ξαφνικά ο γιος μου άρχισε να βήχει δυνατά και να κλαίει. Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι κάτι τον έπνιγε αλλά δεν άφησα τον πανικό μου να με καταβάλει αφού πολλές φορές στο παρελθόν είχε την ίδια αντίδραση μόνο και μόνο επειδή είχε στραβοκαταπιεί, αλλά όχι αυτή τη φορά. Ο βήχας συνεχίστηκε και το παιδί φαινόταν να μην παίρνει ανάσα. Στα μάτια του έβλεπα μόνο τρόμο. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν ήξερα τι συνέβαινε ούτε τι έπρεπε να κάνω.
Ευτυχώς μια από τις κυρίες εκεί, πολύ πιο ψύχραιμη από μένα, ανέλαβε άμεσα δράση. «Μην πανικοβάλλεσαι. Κάθισε και βάλε το παιδί να κάτσει στα πόδια σου. Τύλιξε τα χέρια σου γύρω από το στήθος του και σφίξε δυνατά και απότομα».
Αμέσως, σαν να ήμουν σε όνειρο ή μάλλον σε εφιάλτη έκανα ακριβώς αυτό που μου είπε. Μπορώ ακόμα να αισθανθώ το μικρό του σώμα να τρέμει. Μπορώ ακόμα να αισθανθώ τις κοφτές του αναπνοές. Μπορώ ακόμα να ακούσω ακόμα το κλάμα του γιατί ήταν εξίσου μπερδεμένος και τρομοκρατημένος με μένα.
Συνέχισα να πιέζω δυνατά χωρίς να είμαι σίγουρη για το τι έκανα, αν ασκούσα τόση πίεση όση έπρεπε και αν ασκούσα πίεση στο σωστό σημείο. Απ’ ότι φάνηκε μια χαρά σωστά το έκανα γιατί λίγες μόνο προσπάθειες και μετά τελείωσαν όλα.
Άκουσα ένα μικρό ήχο σαν «ποπ» και το κομμάτι του μήλου που είχε φράξει την αναπνευστική του οδό είχε πέσει στο χαλί, μπροστά του και μπόρεσε επιτέλους να πάρει ανάσα. Έβηξε άλλη μια φορά και στη συνέχεια άνοιξε το στόμα του και έβγαλε ένα δεύτερο, μεγαλύτερο κομμάτι μήλου, που ήταν μάλλον ο ένοχος. Έκλαψε λίγο ακόμα, πιο δυνατά και στη συνέχεια μου χαμογέλασε ανακουφισμένος.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου άλλη στιγμή που θα αισθανθώ τόσο ανακουφισμένη. Τον πήρα αγκαλιά και τον ρώτησα «Είσαι εντάξει;» χαϊδεύοντας το γλυκό του μαγουλάκι και εισπνέοντας την καταπληκτική αυτή μυρωδιά που έχει το μωρουδίστικο δερματάκι.
«Ναι» μου είπε και με περισσό θάρρος προσπάθησε να κατέβει από την αγκαλιά μου με τα μάτια καρφωμένα στο μπολ με τα μήλα. Από μέσα μου το είπα. Μήλα δεν πρόκειται να ξαναφάς. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. Η οικοδέσποινα είχε αρχίσει ήδη να μαζεύει τα υπόλοιπα φρούτα από το τραπέζι με ένα βλέμμα γεμάτο ενοχές λες και έφταιγε εκείνη. Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν επρόκειτο να ρίξω ευθύνες σε εκείνη. Ήταν κάτι που μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε.
«Τι ανόητη που είμαι», είπα στον εαυτό μου. «Είναι μόλις 18 μηνών, πως τον άφησα να φάει κανονικό μήλο χωρίς να είναι σε φρουτόκρεμα;».
Μετά από πολλές προσπάθειες να ηρεμήσω τα κατάφερα και ζήτησα από την άλλη κυρία που μου είχε δώσει οδηγίες για το πώς να απομακρύνω το μήλο από το λαιμό του παιδιού να μου πει πως ήξερε τι να κάνει.
«Πριν από μερικούς μήνες συμμετείχα σε ένα σεμινάριο με θέμα: Πρώτες βοήθειες και καρδιοαναπνευστική ανάνηψη σε βρέφη και παιδιά. Εκεί μας έμαθαν τα πάντα, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Η πρώτη φορά που χρειάστηκε να εφαρμόσω όσα έμαθα ήταν την προηγούμενη εβδομάδα όταν ο 6χρονος γιος μου πνίγηκε με μία καραμέλα. Στα 6 του χρόνια πίστευα ότι είχαμε περάσει το στάδιο αυτό αλλά να τελικά που ό, τι μαθαίνεις τελικά κάπου το χρειάζεσαι», μου είπε.
Ο γιος μου που παραλίγο να χάσω εκείνη την ημέρα είναι σήμερα 13 ετών και παρόλο που το περιστατικό συνέβη πριν από περίπου μία δεκαετία είναι μία από εκείνες τις στιγμές της «καριέρας» μου ως μάνα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Ο φόβος και οι ενοχές για όσα συνέβησαν εξακολουθούν να φωλιάζουν μέσα μου.
Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ ντρέπομαι που δεν σκέφτηκα πόσο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχτεί το μήλο για ένα παιδί. Ήξερα ότι σε ένα παιδί δεν πρέπει να δίνεις μικρά φρούτα και λαχανικά όπως είναι το σταφύλι ή τα ντοματίνια. Αν ήθελες, ο μόνος τρόπος ήταν σε μικρά κομμάτια για να μην υπάρξει ο παραμικρός κίνδυνος. Σκέφτηκα ότι το ίδιο ισχύει και για τα μήλα. Αν ήταν κομμένα σε φέτες δεν θα συνέβαινε τίποτα κακό.
Ωστόσο όπως αποδείχθηκε τα μήλα, ειδικά εκείνα που είναι σκληρά και έχουν φλούδα αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τα παιδιά. Δεν αναφέρονται στις λίστες με τα πιο επικίνδυνα τρόφιμα όπως είναι τα ποπ κορν, οι καραμέλες και οι τσίχλες, δεν παύουν ωστόσο να είναι επικίνδυνα.
Για παράδειγμα σε ένα άρθρο του 2010 οι New York Times τα κατατάσσουν μεταξύ των 10 κορυφαίων κινδύνων για πνιγμό σε παιδιά όπως επίσης και το Νοσοκομείο Παίδων του Σιάτλ.
Η κοινή λογική λέει ότι πρέπει να προσέχεις το παιδί σου όχι μόνο όταν τρώει αλλά και παντού. Τελικά πιο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σ’ οποιαδήποτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σύμφωνα με τη Dr. Tuan Nguyen, παιδίατρο στο περιφερειακό νοσοκομείο του Fountain Valley όλοι οι γονείς και ειδικά όσοι έχουν μικρά παιδιά πρέπει να κάνουν μαθήματα καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης για να ξέρουν πώς να αντιδράσουν σε κάθε περίπτωση.
«Είναι σημαντικό να γνωρίζετε πώς να κάνετε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη σε βρέφη και παιδιά ώστε να είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε οποιοδήποτε επεισόδιο πνιγμού και να γνωρίζετε τις σωστές κινήσεις ώστε να καθαρίσετε τον αεραγωγό τους. Αν δεν γνωρίζετε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη τότε είναι σημαντικό να καλέσετε άμεσα στο 166 ώστε να έρθει βοήθεια όσο πιο γρήγορα γίνεται», συμβουλεύει η γιατρός, σύμφωνα με την οποία εκτός από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στα τρόφιμα οι γονείς πρέπει να είναι εξοικειωμένοι και με τους κινδύνους που δεν αφορούν τρόφιμα. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής πάνω από το 50% των περιπτώσεων πνιγμού αφορά παιδιά που πνίγηκαν εξαιτίας ενός τροφίμου, ωστόσο μελέτη που έγινε το 2019 διαπίστωσε ότι τα περιστατικά πνιγμού εξαιτίας πρόσληψης ξένων σωμάτων αυξήθηκε κατά 91,5% από το 1995 έως το 2015.
Σύμφωνα με την έρευνα αυτή τα νομίσματα είναι τα πιο συχνά καταπιούμενα ξένα αντικείμενα ακολουθούμενα από μικρά παιχνίδια, κοσμήματα και μπαταρίες. Επίσης πολύ επικίνδυνες είναι και οι μπαταρίες-κουμπιά.
«Ανησυχώ περισσότερο για την μπαταρία-κουμπί επειδή είναι καυστική για το λαιμό, το στομάχι και το έντερο. Αν ένα παιδί πνιγεί με μια τέτοια μπαταρία πρέπει να δράσουμε άμεσα και να την αφαιρέσουμε αλλιώς θα κάψει την αναπνευστική οδό του παιδιού. Μεγάλη προσοχή επίσης πρέπει να δείξουμε και στα αιχμηρά παιχνίδια καθώς μπορούν εύκολα να φράξουν το έντερο και να προκαλέσουν διάτρηση».
Με το άρθρο αυτό δεν θέλουμε να τρομάξουμε κανένα γονέα ή να τον αναγκάσουμε να ζει σε μια κατάσταση μόνιμου φόβου, είναι όμως σημαντικό να γνωρίζουμε όλοι τους πιθανούς κινδύνους σχετικά με τον πνιγμό και να τους κρατάμε μακριά από τα παιδιά μας όσο είναι δυνατόν. Το να ξέρουμε να εφαρμόζουμε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη σε βρέφη και παιδιά είναι υψίστης σημασίας.
Αμέσως μετά το περιστατικό στο δικό μου παιδί το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γραφτώ και εγώ σε ένα τέτοιο μάθημα. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να εφαρμόσω όσα έμαθα στην τάξη ούτε σε κάποιο από τα παιδιά μου ούτε σε άλλα παιδιά αλλά το να γνωρίζω ακριβώς τι πρέπει να κάνω με κρατάει σε εγρήγορση και ετοιμότητα, κάτι που με παρηγορεί και με καθησυχάζει.
Αν δεν έχετε μάθει ακόμα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, κάντε το άμεσα. Κοστίζει ελάχιστα. Μπορείτε να απευθυνθείτε και στον Ερυθρό Σταυρό, ο οποίος προσφέρει μαθήματα online. Δεν χωράνε δικαιολογίες. Είναι κάτι απλό που όμως μπορεί να σώσει μια ζωή.
Από singleparent.gr
