Μπορεί να χωρίσατε με τον πιο πολιτισμένο τρόπο, ή να θες να του ανοίξεις το κεφάλι σε περίπτωση που τον ξαναπετύχεις στο δρόμο. Όποια κι αν είναι η περίπτωση, ξέρεις πως κάποτε μεταξύ σας υπήρξε κάτι που το λέγατε «αγάπη».
Συνήθως «πετάμε» ένα πρώην μαζί με όλα όσα τον θυμίζουν στο πηγάδι της λήθης και τραβάμε και το …καζανάκι, για να σιγουρευτούμε πως έχει φύγει μια και καλή απ’ τη ζωή μας. Όμως όσο δύσκολο κι αν σου είναι να το παραδεχτείς, μια αγάπη δεν γίνεται να γίνει μίσος χωρίς να αφήσει πίσω της μερικά (πικρά) μαθήματα ζωής.
Για να μπορέσουμε εμείς οι ίδιες να εξελιχτούμε σαν άνθρωποι, είναι απαραίτητο μερικές φορές, λίγο αφ’ όπου οι πληγές μας έχουν κλείσει και να δούμε αντικειμενικά τόσο εκείνον που μέχρι πρότινος αποτελούσε το κέντρο της ζωής μας, όσο και εκείνα που τελικά μας δίδαξε αυτή η εμπειρία. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: Οι όμορφες στιγμές της ζωής είναι εκείνες που μας γεμίζουν κέφι και όρεξη για νέες εμπειρίες, αλλά είναι οι αρνητικές, εκείνες που μας κάνουν πιο σοφές καιώριμες στην πορεία.
Και παρ΄ότι όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι πρώην μας είναι ξεχωριστοί, αυτό που μας δίδαξαν ισχύει σε ένα πιο γενικό πλαίσιο «μαθημάτων». Από τον Γιωργάκη στο δημοτικό και τον μεγάλο σου εφηβικό έρωτα μέχρι το πιο πρόσφατο ερωτικό σου «φτιάσκο», υπάρχουν μερικές ομοιότητες, όχι τόσο ως προς ποιοι ήταν και πώς σου φέρθηκαν, αλλά τι σου έμαθαν.
Σε υποτίμησαν: Κάθε ένας τους δε σε εκτίμησε για αυτό που ήσουν, ούτε με τον τρόπο που είχες ανάγκη. Αλλά να θυμάσαι, πως δυστυχώς αυτό, είναι χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης κοινωνίας και όχι ενός και μόνου άντρα.
Σε βοήθησαν να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι θες και κυρίως, τι δεν θες: Κάθε ένας από τους πρώην σου σε έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσεις τι δεν αντέχεις αλλά και τι αποζητάς από έναν άντρα και μια σχέση. Ακόμη κι αν το συνειδητοποίησες με τον δύσκολο τρόπο.
Σε έκαναν κάτι που απεχθανόσουν (και πλέον δεν την ξαναπατάς): Ζηλιάρα, απαιτητική, γκρινιάρα, ελεγκτική, υπερβολικά δοτική και εξαρτητική, παλαιότερα θα κατηγορούσες με πάθος μια γυναίκα που φερόταν έτσι στη σχέση της. Κι όμως, δε χρειάστηκαν παρά μερικοί λάθος άνθρωποι για να ξυπνήσουν τον «κακό σου εαυτό» σου. Ευτυχώς πλέον ξέρεις καλύτερα και δεν θα ξαναπέσεις στην παγίδα τους.
Κατάλαβες πως η συναίσθηση δεν είναι χαρακτηριστικό του «είδους» τους: Ναι, ένας άντρας δεν θα μπορέσει ποτέ να σε καταλάβει και δεν θα έχει ποτέ αυτή την τηλεπαθητική ικανότητα που έχει η κολλητή σου. Μπορεί να διαβάσει τις εκφράσεις του προσώπου σου ή τον τόνο της φωνής σου, αλλά μέχρι εκεί. Καλύτερα. Τώρα ξέρεις πως όταν θες κάτι απλά θα το λες, αντί να βράζεις στο ζουμί σου μέχρι να το μαντέψει.
Κατάλαβες (λίγο αργά) πως οι άνθρωποι, όσο και να προσπαθείς, δεν αλλάζουν: Αν δεν σου κάνει τώρα μην περιμένεις πως θα σου κάνει σε 10 χρόνια, ή ποτέ γενικότερα. Χρειάζεται μερικούς πρώην για να καταλάβεις πως απλά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, κυρίως δε, όταν δεν θέλουν να αλλάξουν. Οπότε ή που θα το αποδεχτείς (αν είναι κάτι μικρό), ή που θα το διαπραγματευτείς (αν είναι κάτι μικρο-μεσαίο) ή που θα ψάξεις για κάτι καλύτερο. Και δεν θα αναλωθείς προσπαθώντας να τον αλλάξεις.
Γενικά δεν είχαν ιδέα: Οκ, μπορεί κάποιοι από αυτούς να είχαν (ή να πήραν στο μέλλον) πτυχία και τέλος πάντων να τους έκοβε. Τι να το κάνεις όμως όταν ένας άντρας δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι κρύβεται πίσω από ένα «Τι έχεις;/Τίποτα» ή το γεγονός πως μετά από τόσο καιρό σχέσης ακόμη δεν είχαν ιδέα για το γούστο σου (τώρα σοβαρά, ροζ πλαστικά σκουλαρίκια με στρασάκια; Πάμε καλά;)
Όλοι σε πλήγωσαν… αλλά δεν σε έσπασαν: Σε έκαναν να κλάψεις (πολύ), να φωνάξεις και να νιώσεις πως θα «πεθάνεις» από τον πόνο που ένιωθες. Αλλά δεν πέθανες και κάποια στιγμή, σκούπισες για τελευταία φορά τα μάτια σου και είπες :«Ό, τι κλάψαμε, κλάψαμε. Πάμε γι’ άλλα». Ναι… και καλύτερα αυτή τη φορά.
