Όλοι οι γονείς ψάχνουν να βρουν τα κατάλληλα χόμπι και τις εξωσχολικές δραστηριότητες με τις οποίες θα ασχοληθούν τα παιδιά τους καθώς μεγαλώνουν, με τον κατάλογο να περιλαμβάνει συνήθως μαθήματα χορού, κάποιο μουσικό όργανο, πολεμικές τέχνες, εργαστήρια χειροτεχνίας και δημιουργικότητας, εικαστικές τέχνες, θεατρικό εργαστήρι και φυσικά διάφορα αθλήματα. Όπως, όμως, ισχύει πάνω-κάτω και για όλες τις κατηγορίες, έτσι και στον τομέα του αθλητισμού και των σπορ, η πίεση για υψηλές επιδόσεις και μια καλή πορεία που προοδευτικά θα μπορούσε να περάσει ακόμη και σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ενδέχεται να είναι μεγάλη για τα παιδιά. Διότι, η ενασχόληση με τον αθλητισμό μπορεί να αποδειχθεί μία από τις πιο στρεσογόνες και απαιτητικές δραστηριότητες με τις οποίες καταπιάνεται ένα παιδί, την στιγμή που θα έπρεπε να αποτελεί ένα διασκεδαστικό και χαρούμενο διάλειμμα στην καθημερινότητά του.
Γι’ αυτό και σήμερα θα δούμε τους μεγαλύτερους μύθους που επικρατούν γύρω από τον παιδικό αθλητισμό, οι οποίοι αν δεν ανατραπούν κινδυνεύουν να απωθήσουν τα μικρά σου μια για πάντα από τον χώρο των σπορ!
Μύθος #1: Τα παιδιά πρέπει να εστιάσουν από νωρίς σε ένα άθλημα
Είναι μία πεποίθηση που κυριαρχεί μεταξύ των γονέων που αντιμετωπίζουν το εκάστοτε άθλημα ως μια ευκαιρία για πρωταθλητισμό, αλλά και για τους προπονητές που έχουν υψηλότερες βλέψεις από ένα “απλό” σχολικό… τουρνουά. Ωστόσο, όταν ένα παιδί ασκείται με έναν πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο τρόπο, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τις ίδιες κινήσεις, κινδυνεύει να τραυματιστεί σοβαρά.
Ταυτόχρονα, αυτή η περιορισμένη ενασχόληση μπορεί να το κάνει να βαρεθεί. Γι’ αυτό και οι ειδικοί συμβουλεύουν τα παιδιά να έχουν ένα ευρύ ρεπερτόριο αθλημάτων, ώστε το σώμα τους να ασκηθεί με διαφορετικούς τρόπους, να αναπτύξουν περισσότερες ικανότητες και να βρουν το σπορ με το οποίο θέλουν να ασχοληθούν. Επιπλέον, με αυτή την ποικιλία, θα διασκεδάσουν περισσότερο!
Μύθος #2: Δεν χρειάζεται να αρέσει στα παιδιά ένα άθλημα για να πετύχουν σε αυτό
Άλλο ένα συχνό λάθος μεταξύ των γονιών είναι η άποψη πως για να τα πάει καλά το παιδί τους σε ένα άθλημα, δεν είναι απαραίτητο και να τους αρέσει. Και ενώ δεν είναι απίθανο ένα παιδί να δείξει την εξέλιξη και το ταλέντο του σε ένα σπορ που αντιπαθεί, ωστόσο με αυτό τον τρόπο δεν θα διδαχτεί, ούτε θα επιδείξει την επιμονή και το θάρρος που χρειάζεται να έχει στην ζωή του. Αντ’ αυτού, το μόνο στοιχείο που θα αποκομίσει από αυτή την ενασχόληση θα είναι η υποταγή στην εξουσία.
Γι’ αυτό και είναι πάντα καλύτερο το παιδί να ασχολείται με μια ευρεία γκάμα αθλημάτων που του αρέσουν, ακόμη κι αν δεν έχει φοβερές επιδόσεις σε αυτά, ώστε να κερδίσει σημαντικές αξίες, αλλά και να διασκεδάσει!
Μύθος #3: Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν ότι δεν υπάρχουν ηττημένοι
Παρ’ ό,τι πρόκειται για μια καλόβολη πεποίθηση, που θεωρητικά έχει στόχο να προστατεύσει τα παιδιά από το αίσθημα αποτυχίας που φέρνει που μια ήττα, ωστόσο δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στους μικρούς αθλητές. Διότι, το σημαντικό στον αθλητισμό είναι να γνωρίζουν οι παίκτες πώς να δέχονται με χάρη την ήττα, είτε είναι προσωπική, είτε ομαδική.
Κυρίως, όμως, είναι απαραίτητο κάθε παιδί να γνωρίσει την έννοια της ήττας και να μην την βλέπουν ως μια ολέθρια κατάληξη. Για να συμβεί αυτό, οι γονείς πρέπει να υποδείξουν στα μικρά τους την έννοια του αντιπάλου, ως εκείνη ενός συναγωνιστή που τους ωθεί και τους προκαλεί να γίνουν καλύτεροι αθλητές.
Μύθος #4: Αν το παιδί τραυματιστεί πρέπει να συνεχίσει την άσκηση
Πολλοί προπονητές και γονείς μπορεί να ενθαρρύνουν το παιδί να σηκωθεί και να συνεχίσει τον αγώνα ακόμη και μετά από έναν τραυματισμό του στο παιχνίδι, σε συνέχεια την πεποίθησης πως με αυτό τον τρόπο του μαθαίνουν την επιμονή και το θάρρος. Αυτή η τακτική, όμως, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ χειρότερους τραυματισμούς, αλλά και σε χρόνιο πόνο. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ελαφρύ διάστρεμμα, που είναι ο πιο συχνός τραυματισμός στον αθλητισμό και το οποίο μπορεί να χρειαστεί τουλάχιστον 10 ημέρες ξεκούρασης. Ή την περίπτωση ενός σοβαρού διαστρέμματος που μπορεί να απαιτεί ακινησία ακόμη και για 90 ημέρες. Αν πιέσουμε το παιδί να συνεχίσει το παιχνίδι μετά από ένα τέτοιο χτύπημα είναι σαν να το καταδικάζουμε διαχρονικά σε πόνο ή σε χειρότερο τραυματισμό, χωρίς να διδάσκεται τίποτα άλλο πέρα από το να μην ακούει το σώμα και τις ανάγκες του.
