Πόσες φορές έχουμε πει αυτήν την φράση σε φίλους μας και στον εαυτό μας…. άπειρες φορές. Τι συμβαίνει όμως όταν απευθυνόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό;
Είναι ωραίος ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος, αλλά μήπως κάποιες φορές μας παρασύρουν, μας θολώνουν και καταλήγουμε να είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα με μοναδικό παίχτη τον ίδιο μας τον εαυτό ο οποίος προσπαθεί να ορίσει τους κανόνες και τις κινήσεις του παιχνιδιού;
Όταν λειτουργούμε με το συναίσθημα κάνουμε πράγματα τα οποία τα θεωρούμε φυσιολογικά με αποτέλεσμα να υπομένουμε και να επιμένουμε, ότι θα αλλάξουμε το άτομο με το οποίο είμαστε μαζί ή θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα μέσα στην σχέση και κυρίως την συμπεριφορά απέναντί μας. Ξεκινάμε έναν αγώνα στον οποίο ουσιαστικά τρέχουμε μόνο εμείς, ξεκινάμε μια μάχη στην οποία παλεύουμε μόνο εμείς, ξεκινάμε μία κατάθεση ψυχής και καρδιάς στην οποία πληγωνόμαστε μόνο εμείς.
Θεωρούμε ότι κάποιες καταστάσεις έτσι πρέπει να λειτουργούν μέσα σε μία σχέση και χωρίς να προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε χάνουμε την προσωπικότητά μας, τους φίλους μας και το κυριότερο τον ίδιο μας τον εαυτό. Γινόμαστε ανασφαλείς, μίζερες, χάνουμε το χαμόγελό μας και το κεφάλι σκύβει όλο και πιο χαμηλά χάνοντας την αίσθηση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Μια αλήθεια που φοβόμαστε να την αντικρίσουμε, να της μιλήσουμε να την βάλουμε μέσα στο μυαλό μας γιατί θα χάσουμε την συντροφικότητα που έχουμε, την αγκαλιά, τα φιλιά, το σεξ, την συζήτηση…
Γίνεται μια πάλη μεταξύ καρδιάς και μυαλού στην οποία την κατευθύνουμε για να ορίσουμε εμείς το αποτέλεσμα θεωρώντας πάντα ότι πράττουμε το σωστό. Κλειδώνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα του μυαλού γιατί φοβόμαστε μήπως κάποια στιγμή τρυπώσει η αλήθεια και μας ξυπνήσει από τον λήθαργο και από το μεθύσι που μας έχει ποτίσει ο έρωτας της καρδιάς. Μιας καρδιάς που έχει υποταχθεί σε μία σκλαβιά και μία τυραννία στην οποία την αναγκάσαμε να μπει.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι όμορφο πράγμα να επιλέγεις να είσαι μόνη, γιατί έτσι παραμένουμε ΕΜΕΙΣ, το άτομο που ήμασταν πριν τρυπώσει ο λάθος έρωτας στην ζωή μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς φταίμε για αυτό που επιτρέπουμε να κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί δεν τον αγαπάμε, δεν τον εκτιμάμε μα το κυριότερο δεν το σεβόμαστε.. Η ψυχή και η καρδιά είναι δικά μας και δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν και τίποτα να μας τα “βιάζουν”, να μας τα ματώνουν και να μας τα ξεριζώνουν για να τα κάνουν δικά τους. Όταν καταφέρουμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω τότε κερδίσαμε τον σημαντικότερο έρωτα, την ίδια την ΖΩΗ.
