Της Ειρήνης Κατσούλα
Ως γνωστόν, ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που έχει οριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως “Μήνας Πρόληψης και Ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού”, με την 25η Οκτωβρίου να αποτελεί την Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Το 2020 υπολογίστηκε ότι περίπου 2,3 εκατομμύρια γυναίκες διαγνώστηκαν με καρκίνο του μαστού σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ καταγράφηκαν 685 χιλιάδες νέοι θάνατοι από την ασθένεια αυτή. Σήμερα, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, φιλοξενούμε στο “Μαχητή” μια γυναίκα που πάλεψε με τη θανατηφόρα αυτή ασθένεια, όμως βγήκε νικήτρια! Πρόκειται για την Αγγέλα Τσώλα, μαία στο επάγγελμα που εργάζεται στο Γ.Ν. Άρτας και είναι μητέρα τριών παιδιών. Τα λόγια της προκαλούν αληθινή συγκίνηση, γιατί, πολύ απλά, απεικονίζουν την πραγματικότητα όπως τη βιώνουν όλες οι γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με τον καρκίνο. Μας εξιστορεί όσα βίωσε, όσα αισθάνθηκε, όσα αντιμετώπισε, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις που την διακατείχαν όλο εκείνο το διάστημα που πάλευε με τον καρκίνο του μαστού, τις αγωνίες της, τους φόβους της, αλλά και τις ελπίδες της, τα όνειρά της, τους στόχους της. Λύγισε αρκετές φορές, μα στάθηκε ξανά στα πόδια της. Και τώρα, όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες που βλέπετε, αντιμετωπίζει με χαμόγελο, με δύναμη και αισιοδοξία τη ζωή, χαίρεται κάθε στιγμή της και κοιτάζει μπροστά, αφήνοντας τον πόνο του παρελθόντος να σβήσει σιγά σιγά. Υπάρχει κάτι όμως που η ίδια δεν θέλει ποτέ να σβήσει από μέσα της, κι αυτό είναι η φλόγα στην ψυχή της να προσπαθεί να ενημερώσει κι άλλες γυναίκες, να τις συμβουλέψει και να τους βροντοφωνάξει ότι η Πρόληψη Σώζει Ζωές!
Πώς και πότε διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού;
“Το 2018 έβγαλα μια κύστη στο στήθος, το επόμενο διάστημα έπιασα ένα μικρό εξόγκωμα στο στήθος μου, όμως όσοι γιατροί επισκέφτηκα με καθησύχαζαν και μου έλεγαν πως δεν τους προβληματίζει καν. Το Μάρτιο του 2020 είχα κανονίσει ραντεβού με γιατρό στην Αθήνα, όμως λόγω πανδημίας δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Κάνω τότε έναν υπέρηχο εδώ στην Άρτα, ο οποίος πάλι δεν μας προβλημάτισε για κάτι… Από το Μάρτιο που είχα κανονίσει το ραντεβού μου, τελικά η γιατρός στην Αθήνα κατάφερε να με δει τον Ιούνιο, όπου μου ζήτησε να κάνω μια μαγνητική, έχοντας την πεποίθηση και η ίδια η γιατρός ότι δεν επρόκειτο για κάτι σοβαρό, απλά να την κάνω τη μαγνητική για να κλείσω το θέμα στο μυαλό μου. Η μαγνητική δεν έδειξε κάτι φανερό, όμως έδειξε μια υποψία, μια αιμάτωση. Από τη δουλειά μου ξέρω πως οι κακοήθειες αιματώνονται, τρέφονται δηλαδή. Εκείνη τη στιγμή πάγωσα! Το ένιωθα ότι κάτι κακό συνέβαινε. Το ένιωθα από την αρχή, λες και μια εσωτερική φωνή με ειδοποιούσε για να το ψάξω περισσότερο παρά τον καθησυχασμό των γιατρών που επισκέφτηκα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, η γιατρός με καθησύχαζε ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, μου ζήτησε να κάνω βιοψία λέγοντάς μου πως πιστεύει ότι δεν είναι καρκίνος, αφού οι ογκολογικές μου και αιματολογικές μου εξετάσεις ήταν άψογες. Έκανα λοιπόν τη βιοψία, η οποία έδειξε κακοήθεια…! Επρόκειτο για λοβιακό καρκίνο, ορμονοεξαρτώμενο”
Πώς αντέδρασες όταν σου το ανακοίνωσε η γιατρός;
“Το περίμενα… Το ένιωθα… Ωστόσο, όταν άκουσα τη γιατρό μου να μου το ανακοινώνει στο τηλέφωνο, έχασα την ψυχραιμία μου, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και μετά πήρε το τηλέφωνο ο σύζυγός μου για να ενημερωθεί για τις λεπτομέρειες. Δεν το πίστευα όταν το άκουσα, γιατί ο θυμός με κυρίευε. Ήμουν θυμωμένη τόσο με τους γιατρούς που επισκέφτηκα και όλοι με καθησύχαζαν ότι δεν έχω κάτι σοβαρό, όσο και με την ίδια τη ζωή γιατί ήμουν μια γυναίκα με καλό σωματότυπο, με υγιεινή διατροφή μια ζωή και καθημερινή άσκηση, γυμναστική στο πρόγραμμά μου, οπότε δεν καταλάβαινα πώς μου συνέβη αυτό! Αυτό που ξέρω τώρα είναι ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε το σώμα μας, τα σημάδια που μας δείχνει. Η φωνή μέσα μου με έκανε αυτά τα δύο χρόνια να νιώθω ότι κάτι υπάρχει, όμως με καθησύχαζαν όλοι οι γιατροί που επισκέφτηκα. Και αυτό θέλω να το πω στις γυναίκες: να παίρνουν και δεύτερη και τρίτη γνώμη, να μην καθησυχάζονται. Η ημιμάθεια είναι η χειρότερη της αμάθειας και αυτό ισχύει και για τους γιατρούς. Δεν πρέπει το εγώ κάποιων γιατρών να υπερισχύει της ζωής των ασθενών. Αργότερα, η ογκολόγος μου μου είπε τα εξής λόγια “Αν δεν είχες εμμονή, δεν θα έβρισκες ότι έχεις καρκίνο, παρά μόνο όταν θα ήταν πολύ αργά!”.
Πώς αντιμετώπισες το χειρουργείο;
“Είμαι εκ φύσεως πολύ δυνατή, δυνατή και λόγω του επαγγέλματός του και λόγω του ότι είμαι μητέρα τριών παιδιών. Δεν ήθελα να στενοχωρήσω κανέναν, οπότε στο πρώτο χειρουργείο όπου έκανα βιοψία, την ακριβή εικόνα της κατάστασης την γνώριζε μόνο ο σύζυγός μου. Είμαι προστατευτικό άτομο και ήθελα να μην στενοχωρηθεί η μικρή μου κόρη, αλλά και ο πατέρας μου. Ωστόσο, στο χειρουργείο προχώρησα σε μαστεκτομή και αφαιρέθηκαν 19 λεμφαδένες, οι 16 από τους οποίους είχαν καρκίνο, ήταν διηθητικοί. Έλεγα στους οικείους μου ότι δεν είναι κάτι επικίνδυνο και ότι θα γίνω καλά. Απλά και λιτά. Όμως, όταν η γιατρός μου βγήκε από το χειρουργείο, ενημέρωσε τον άντρα μου ότι αφαίρεσε λεμφαδένες κι ότι η κατάσταση ήταν χειρότερη απ’ ότι περίμενε. Λίγο αργότερα, η βιοψία έδειξε ότι είχα έναν προχωρημένο καρκίνο κι εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, αφού ένιωσα ότι παρόλο που το έψαχνα δύο χρόνια, παρόλο που δεν ήμουν εφησυχασμένη, δεν είχα βρει την αλήθεια, οι εξετάσεις μου μέχρι τότε έβγαιναν καθαρές και οι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν έχω κάτι ανησυχητικό, παρά έχω εμμονή… Γι’ αυτό θέλω να βροντοφωνάξω σε όλες τις γυναίκες ότι η πρόληψη, ο τακτικός προληπτικός έλεγχος σώζει ζωές!!!”
Μαστεκτομή, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία. Πώς τις αντιμετώπισες; Τι σου έδινε δύναμη εκείνες τις δύσκολες στιγμές;
“Η ανακοίνωση της γιατρού ήταν σκληρή “δεν θα πάθεις τίποτα, απλά θα χάσεις έξι μήνες από τη ζωή σου και μετά θα γίνεις καλά”, μου είπε. Εκεί ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, φοβήθηκα για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, ότι ίσως πεθάνω, και τότε ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο μέσα στο νοσοκομείο όπου έκανα το χειρουργείο. Δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που μου συνέβη και δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ενώ τα είχα κάνει όλα σωστά, τελικά είχα καρκίνο. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι είχα επισκεφτεί τέσσερις γιατρούς σε αυτά τα δύο χρόνια και κανένας δεν είδε κάτι… Ήμουν απογοητευμένη! Και η κύρια σκέψη μου ήταν πώς θα βιώσουν τα παιδιά μου τον αγώνα μου αυτόν, πώς θα με δει η μικρή μου κόρη χωρίς μαλλιά αναρωτιόμουν, θα τα καταφέρω ή θα ζήσουν τα παιδιά μου χωρίς εμένα; Όλα αυτά σκεφτόμουν… Η ψυχολόγος με συμβούλεψε να ξεχάσω τα πάντα από το παρελθόν, να μην αναμοχλεύω στο μυαλό μου τί πήγε στραβά κι έφτασα στο σημείο αυτό, να αγνοήσω φόβους για το μέλλον και να επικεντρωθώ αποκλειστικά στη θεραπεία μου! Κι αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο θέλω να σταθώ, ότι οι γυναίκες που έχουν να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο πρέπει να σκέφτονται μόνο θετικά, να μην σκέφτονται ούτε στιγμή τα αρνητικά, να μην πλάθουν δραματικά σενάρια στο μυαλό τους, απλά με δύναμη, με πάθος για τη ζωή, με τόλμη να επικεντρώνονται σε ένα καλύτερο αύριο όπου θα είναι υγιείς και θα έχουν νικήσει τον εχθρό! Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου με βοήθησαν πολύ όλες τις δύσκολες αυτές στιγμές, υπήρχαν στιγμές που λύγισα, όμως μου έδιναν δύναμη να σηκωθώ ξανά όρθια και να συνεχίσω τον αγώνα. Οι καλοί φίλοι με βοήθησαν, αλλά και άλλοι που ήρθα πιο κοντά τους μετά τη διάγνωση”.
Πώς σε στήριξαν οι φίλοι εκείνη την περίοδο; Ήταν μια δύσκολη περίοδος με πολλά σκαμπανεβάσματα, να υποθέσω, στη δική σου ψυχολογία.
“Εκείνη την περίοδο, τη δύσκολη περίοδο της θεραπείας, βρέθηκαν στο δρόμο μου άνθρωποι θεόσταλτοι, θα πω. Κατ’ αρχάς, μόλις το έμαθα ότι έχω καρκίνο, δεν ήθελα να το συζητήσω με κανέναν άλλον παρά με κάποιον που το έχει περάσει, οπότε σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα μια φίλη που ήξερα πως το πέρασε, χωρίς να ξέρω όμως πώς η ίδια θα αντιδράσει, αν θα θέλει να το συζητήσει και να με βοηθήσει ή όχι… Είναι δύσκολο να συζητάς για αυτό όταν το έχεις περάσει, ξέρετε, γιατί ανοίγουν οι πληγές του παρελθόντος. Όμως, αποδείχτηκε καλός συνομιλητής και καλός ακροατής. Με συμβούλεψε, με καθησύχασε και μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Μου έδωσε δύναμη. Επιπρόσθετα, εκείνη την περίοδο είχα άλλη μια έκπληξη, λίγο νωρίτερα με είχαν πάρει για μεταπτυχιακό και όταν μετά τη διάγνωσή μου τους τηλεφώνησα για να διαγραφώ από αυτό, ο υπεύθυνος που μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο όχι μόνο δεν με διέγραψε αλλά μου έδωσε θάρρος στο τηλέφωνο, λέγοντάς μου να μην παρατήσω τον αγώνα, να παλέψω να γίνω καλά και ότι θα μου δώσουν υποτροφία. Τέλος, οι καλές μου φίλες με βοηθούσαν στις καθημερινές δουλειές και μια χάρη τους ζήτησα, όταν θα με έβλεπαν να πέφτω ψυχολογικά, να μου βάζουν τα παπούτσια για να πηγαίνουμε για περπάτημα. Κι έτσι έκανα, περπατούσα, κάθε φορά που η ψυχολογία μου έπεφτε, εγώ περπατούσα… Πολλή μεγάλη η στήριξη από την πλευρά τους. Πολλή μεγάλη η στήριξη και από τη δουλειά μου, από τους γιατρούς και τους συναδέλφους μου, μέχρι και βίντεο μου έφτιαχναν και μου τα έστελναν για να γελάω. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την οικογένειά μου, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, όλοι με βοήθησαν, μα το μεγαλύτερο ευχαριστώ θέλω να το πω στο σύζυγό μου, που είναι ο βράχος μου, ήταν δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή, απαντούσε σε όλα τα τηλεφωνήματα συγγενών και φίλων για να τους πει ότι είμαι καλά, ότι είμαι δυνατή για να μην ανησυχούν και οι ίδιοι και μου έδινε κουράγιο ότι θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό μαζί!”.
Πώς αντιμετώπισες το ότι έπεσαν τα μαλλιά σου από τη χημειοθεραπεία; Είναι η αλλαγή που επηρεάζει όλες τις γυναίκες.
“Στην αρχή τα έκοψα κοντά, στη δεύτερη χημειοθεραπεία τα ξύρισα και μετά τα ξύριζα μόνη μου στο μπάνιο. Ήταν χειμώνας, έβαζα το σκουφί μου κι ένιωθα υπέροχα. Αγόρασα περούκα, όμως δεν τη φόρεσα ποτέ. Ήταν δυνατή, το αποδέχτηκα ότι θα πέσουν τα μαλλιά μου και προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με αισιοδοξία, τα μαλλιά μου θα έβγαιναν μετά ξανά, όπως και βγήκαν. Ήταν μια δύσκολη περίοδος η περίοδος των χημειοθεραπειών, όμως αισθανόμουν καλά, είχα δύναμη μέσα μου και αντιμετώπιζα κάθε ημέρα με αισιοδοξία και θετική διάθεση”.
Τώρα πώς είσαι;
“Είμαι πολύ καλά, κάνω τις τακτικές εξετάσεις μου και τα αποτελέσματα είναι καλά. Είμαι υγιής και αντιμετωπίζω με αισιοδοξία το μέλλον, έχω επιστρέψει στην καθημερινότητά μου και έχω αφήσει τα άσχημα του παρελθόντος στο παρελθόν”.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις σε όσους μας διαβάζουν;
“Ότι ο καρκίνος του μαστού συνεπάγεται μαστεκτομή είναι μύθος! Αν προλάβεις τον καρκίνο, τότε μπορεί και να σώσεις το στήθος σου. Εξαρτάται από τον τύπο καρκίνου. Γι’ αυτό λέμε ότι η πρόληψη είναι σημαντική! Εγώ γνώρισα γυναίκα που χειρουργήθηκε μαζί μου εκείνες τις ημέρες, η οποία είναι 44 ετών, η οποία πέρασε τον καρκίνο του μαστού χωρίς αντιβίωση, μόνο με ακτινοβολίες, με χειρουργείο χωρίς αντιβίωση καν, σώθηκε ο μαστός της και συνεχίζει με μια ορμονοθεραπεία. Αλλά, ακόμη κι αν πρέπει να προχωρήσουν σε μαστεκτομή, να έχουν θάρρος και να ξέρουν ότι η πλαστική χειρουργική έχει κάνει βήματα σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Κι εγώ θα προβώ σε πλαστική χειρουργική, όπως οι περισσότερες νέες γυναίκες και αυτό θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες, ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει, υπάρχουν τα ιδιωτικά αλλά και τα πολύ καλά δημόσια νοσοκομεία τα οποία έχουν τμήμα πλαστικής χειρουργικής και οι γυναίκες μπορούν να έχουν το στήθος τους ακόμη κι αν έχουν κάνει μαστεκτομή. Τέλος, να επαναλάβω σε όλες τις γυναίκες ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε το σώμα μας, τα σημάδια που μας δείχνει. Η φωνή μέσα μου με έκανε αυτά τα δύο χρόνια να νιώθω ότι κάτι υπάρχει, όμως με καθησύχαζαν όλοι οι γιατροί που επισκέφτηκα. Και αυτό θέλω να το πω στις γυναίκες: να παίρνουν και δεύτερη και τρίτη γνώμη, να μην εφησυχάζουν, έχουν έναν πολύ ισχυρό λόγο να ψάχνουν το θέμα της υγείας τους μέχρι το τέλος, γιατί αυτός ο έλεγχος, αυτό το ψάξιμο μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή τους, να σώσει τη ζωή τους!!!”.
Από maxitisartas.gr
