Σε προηγούμενα άρθρα μας μιλήσαμε για τα όρια που πρέπει να θέτουν οι γονείς στα παιδιά τους. Τα όρια βέβαια και οι μέθοδοι ξεκινούν πάντα από την συμπεριφορά των γονιών, και πολλές φορές περιπλέκουν χωρίς λόγο την αποστολή των γονιών.
Ένα τεράστιο και απαγορευτικό λάθος που γίνεται συχνά , και εξαιτίας του τα παιδιά αποκτούν δύναμη μέσα στην οικογένεια είναι.
Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να αφήσουμε τον άλλο γονιό να κινηθεί σύμφωνα με την ΔΙΚΗ ΤΟΥ αντίληψη για το παιδί ΜΑΣ.
Όταν ο μπαμπάς υψώνει την φωνή του , υπάρχει μέσα μας ένα μικρό κοριτσάκι που απεχθάνεται να ακούει τους μπαμπάδες να μαλώνουν, και το οποίο εκνευρίζεται και αισθάνεται άβολα. Αυτός είναι ο λόγος που ενστικτωδώς επεμβαίνει για να τον σταματήσει. «Ε, μα άστο ήσυχο επιτέλους! Δεν έκανε και τίποτα. Είναι μικρό ακόμα» Το μικρό εσωτερικό κοριτσάκι καθησυχάζεται. Σήμερα επιτέλους έχει την δύναμη να σταματήσει τους μπαμπάδες να φωνάζουν.
Πάμε τώρα στο άλλο μέλος της οικογένειας. Όταν η μαμά υψώνει την φωνή της , υπάρχει μέσα στον μπαμπά ένα μικρό αγόρι που απεχθάνεται να ακούει τις μαμάδες να μαλώνουν, και το οποίο εκνευρίζεται και μαζεύεται. Ο μπαμπάς λοιπόν και αυτός ενστικτωδώς επεμβαίνει για να την σταματήσει. «Ε μα άστο το παιδί επιτέλους. Όλο γκρινιάζεις. Δεν είναι τόσο σημαντικό. Κάνεις φασαρία για το τίποτα». Το μικρό εσωτερικό αγόρι καθησυχάζεται. Σήμερα έχει την δύναμη να σταματήσει τις μαμάδες που φωνάζουν.
Ορισμένες φορές αυτό γίνεται μέσα στο σπίτι συστηματικά. Μόλις ο ένας θέσει ένα όριο, ο άλλος επεμβαίνει για να το ακυρώσει. Το τίμημα όμως που πληρώνουν στο τέλος οι γονείς από αυτή τους την συμπεριφορά είναι πολύ βαρύ: όταν μειώνεται το κύρος του γονιού, το παιδί κερδίζει εκτός από την ατιμωρησία και την αναμφισβήτητη δύναμη να κάνει τους γονείς να μαλώνουν.
Γιαυτό οι απόψεις ότι οι γονείς πρέπει να έχουν κοινό μέτωπο σε όλες τις περιστάσεις είναι σωστές και είναι αδιαμφισβήτητες.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα σωστής συμπεριφοράς των γονιών.
Σήμερα η μαμά είναι ξεκούραστη και με καλή διάθεση. Για εκείνη ο ήχος της τρομπέτας που παίζει με όλη του την δύναμη το αγγελούδι της και τρέχει μέσα στο σπίτι, είναι απλά ένα ηχητικό σήμα. Ο μπαμπάς από την άλλη, είναι κουρασμένος και έχει από το πρωί τις μαύρες του. Η σωστή στάση είναι να επέμβει εκείνος και να θέσει ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ όριο, χωρίς παρέμβαση από την μαμά. Κι αν το παιδί πάει να διαμαρτυρηθεί στην μαμά, για το όριο που έθεσε ο μπαμπάς, το ιδανικό είναι εκείνη να εκφραστεί σωστά χωρίς να αμφισβητήσει τον πατέρα. « Εμένα η τρομπέτα σου δεν με ενοχλεί. Αλλά αφού ενοχλεί τον μπαμπά πρέπει να σταματήσεις.» Δεν πρέπει ποτέ να υποχρεώνουμε κάποιον να αποδεχτεί αυτό που θεωρεί απαράδεκτο.
Οι δικαιολογίες και οι συγνώμες για τα όρια που έχουν τεθεί.
Ας υποθέσουμε ότι θέλετε ένα τραπεζικό δάνειο, αλλά ο τραπεζικός υπάλληλος σας το αρνείται. Πώς θα νιώθατε εάν ενώ είστε απογοητευμένοι από την αρνητική απάντηση, ο τραπεζικός υπάλληλος σας έκανε για ώρες μάθημα για την οικονομία, τον πληθωρισμό, τους τρόπους λήψης αποφάσεων των Τραπεζών..(το πήρατε το μήνυμα). Σας είναι εντελώς αδιάφοροι οι λόγοι για τους οποίους το δάνειο που ζητήσατε δεν εγκρίθηκε. Αυτό που σας απασχολεί είναι η απογοήτευσή σας. Αυτό ακριβώς κάνουμε και εμείς στο παιδί μας, όταν του εξηγούμε για ώρες γιατί πρέπει να πάει για ύπνο τώρα. Κατάλαβε ότι πρέπει να το κάνει γιατί είναι μικρό και του είναι εντελώς αδιάφορη η διάλεξή μας.
Συχνά οι γονείς δικαιολογούνται για ώρες για τα όρια που θέτουν οι ίδιοι. Αυτό περιπλέκει τα πράγματα, τους κάνει να χάνουν χρόνο, να χάνουν τον έλεγχο και σίγουρα δεν βοηθάει τα παιδιά να καταλάβουν.
Οι ψεύτικες ερωτήσεις και τα αινίγματα. (μάντεψε που είναι το όριο)
«Έκανες τα μαθήματά σου;», ρωτάει υποκριτικά ο γονιός ενώ ξέρει πολύ καλά ότι η απάντηση είναι όχι. Αυτή η μέθοδος των ψεύτικων ερωτήσεων είναι ένα είδος έμμεσης κατηγορίας, που προκαλεί την επιθετικότητα των παιδιών και ενοχές. Μην εκπλήσσεστε εάν σαν κλείνουν την πόρτα στα μούτρα. Μία από τις αιτίες είναι και αυτή. Είναι προτιμότερο και πιο αποτελεσματικό να πείτε «είναι 5.30 η ώρα, καλό είναι να ξεκινήσεις να κάνεις τα μαθήματά σου για να έχεις χρόνο μετά να παίξεις».
Επίσης, σκεφτείτε καλά πριν τιμωρήσετε ένα παιδί που ξεπέρασε τα όρια, βεβαιωθείτε ότι τα έχετε διατυπώσει καθαρά και ήρεμα. Πολλές φορές από τα νεύρα και την βιασύνη μας, νομίζουμε ότι το παιδί κατάλαβε τι του είπαμε, και όσο αυτό δεν υπακούει τόσο περισσότερο εμείς θυμώνουμε και στο τέλος το τιμωρούμε. Όταν τιμωρούμε ένα παιδί επειδή παραβίασε έναν κανόνα που δεν γνώριζε, το φέρνουμε σε πολύ δύσκολη θέση, επειδή θα σκεφτεί ότι θα έπρεπε να είχε μαντέψει. Εξ αιτίας αυτού θα αναπτύξει συμπεριφορές μόνιμης υπερπροσαρμοστικότητας , προσπαθώντας να μαντέψει και να προλάβει αυτά που οι άλλοι περιμένουν από αυτό.
Πιθανόν να αντιμετωπίζετε κάποιες από τις αιτίες που αναφέρθηκαν παραπάνω και δεν έχετε ακόμη ξεκαθαρίσει τα όρια.
Τακτοποιήστε τις σκέψεις σας, μιλήστε με το έτερον ήμισυ με ήρεμία και ψυχραιμία, βρείτε και συμφωνείστε σε κοινές συμπεριφορές και το παιδί θα υπακούσει απλά επειδή θα έχετε βρει την ειλικρίνειά σας και την ομοψυχία σας.
Κατερίνα Ευστρατιάδου Dip.L.C.
