Υπάρχει ένα και μόνο θετικό στο διαζύγιο, αυτό που συνήθιζα να αποκαλώ «ανάπαυλα», οι τέσσερις δηλαδή μέρες κάθε δύο εβδομάδες όταν τα παιδιά πήγαιναν στο σπίτι του μπαμπά τους.
Όχι ότι ήταν εύκολο στην αρχή. Τους πρώτους μήνες αφότου χωρίσαμε έκλαιγα κάθε μέρα όταν άφηνε τα παιδιά στο σπίτι του μπαμπά τους που έμενε μόλις ένα χιλιόμετρο μακριά μου. Στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για εκείνη την ανάπαυλα. Απολάμβανα το διάλειμμα αυτό και ήμουν καλύτερη μαμά όταν τα παιδιά επέστρεφαν σπίτι μας.
Ο πρώην άντρας μου όμως έγινε και αυτός καλύτερος μπαμπάς. Έμαθε να μαγειρεύει μαζί με τα παιδιά δοκιμάζοντας νέες συνταγές και ακολουθώντας τους αγαπημένους του σεφ στο YouTube.
Το διαζύγιό μου έδωσε μία ελευθερία σαν μαμά που δεν είχα ποτέ. Άφηνα τα παιδιά στον πρώην άντρα μου όταν ήθελα να βγω με κάποια φίλη ή σχεδίαζα να το ξενυχτήσω. Η παρουσία του μου έδωσε την ελευθερία να ξαναβγώ ραντεβού όταν σιγουρεύτηκα ότι αυτό ήθελα.
Με το πέρασμα του χρόνου ο Eric και εγώ καταφέραμε από πρώην σύζυγοι να γίνουμε φίλοι. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από το διαζύγιο και εμείς εξακολουθούσαμε να είμαστε καλά μεταξύ μας, να μιλάμε, να επικοινωνούμε και να στέλνουμε μηνύματα για τα παιδιά μας σχεδόν καθημερινά αλλά και να παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις ως ομάδα.
Όταν σκέφτηκα να υιοθετήσω ένα σκυλάκι πριν από δύο χρόνια πρώτα μαζί του μίλησα. “Δεν είμαι απολύτως σίγουρη γι’ αυτό που πάω να κάνω“, του είπα. “Μπορούμε να το έχουμε μισό μισό;“. Ο πρώην άντρας μου έβαλε τα γέλια γιατί προφανώς και κατάλαβε πώς το εννοούσα και δέχτηκε. Από εκείνη την ημέρα το πανέμορφο κουταβάκι μας ταξίδευε μαζί με τα παιδιά μας κάθε εβδομάδα από σπίτι σε σπίτι. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας αγόρασα ένα τραπεζάκι μπιλιάρδου και ο Eric ήταν το πρώτο άτομο που κάλεσα να παίξει. Δεν ήμασταν πλέον παντρεμένοι αλλά ήμασταν ακόμα οικογένεια.
Τον περασμένο Απρίλιο έπαθε πνευμονική εμβολή και έμεινε στην εντατική 10 μέρες. 6 μήνες αργότερα έπαθε καρδιακή προσβολή. Το Σαββατοκύριακο εκείνο είχα πάει εκδρομή με το σύντροφό μου, Walt. Έμεινε άλλη μία εβδομάδα στην εντατική πριν επιστρέψει σπίτι. Ο γιος μας Ryan, 15 χρονών τότε, έμεινε σπίτι για να βοηθήσει το μπαμπά του.
Ανησυχούσα για την υγεία του Erik παρόλο που φαινόταν να αναρρώνει και να συνέρχεται αλλά τίποτα δεν με προετοίμασε για το τηλεφώνημα της κόρης μας Haley ένα απόγευμα καθώς μιλούσα με τον Walt: “O Ryan νομίζει ότι ο μπαμπάς πέθανε“.
Με τον Walt ήμασταν στο σπίτι του Erik σε λιγότερο από 3 λεπτά. Τα παιδιά ήταν στην τραπεζαρία και ο γιος μου μιλούσε με το 911 (το αντίστοιχο του 166). O Erik ήταν πεσμένος κάτω από το σαλόνι με το χέρι του διπλωμένο αφύσικα κάτω από το σώμα του. O Walt με βοήθησε να τον σηκώσω και εκεί διαπίστωσα ότι δεν είχε σφυγμό. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου δίνοντας του τις πρώτες βοήθειες τη στιγμή που ο Walt είχε πάρει τα παιδιά και τα είχε πάει στο άλλο δωμάτιο.
Το ασθενοφόρο έφτασε λίγα λεπτά αργότερα και ανέλαβαν εκείνοι ενώ εγώ στεκόμουν στην κουζίνα δίνοντας το ιατρικό ιστορικό του. Κρατήσαμε τα παιδιά στον πάνω όροφο καθώς το ασθενοφόρο έπαιρνε τον πατέρα τους και στη συνέχεια πήρα τηλέφωνο την καλύτερή μου φίλη για να έρθει να κρατήσει τα παιδιά για να πάω εγώ στο νοσοκομείο.
O Walt έμεινε μαζί μου στο νοσοκομείο όλη τη νύχτα κρατώντας ήσυχα το χέρι μου. Όταν ήρθε ο γιατρός να μας μιλήσει κατάλαβα ότι το τέλος είχε έρθει. Τον άκουσα, έγραψα καταφατικά χωρίς να μιλήσω και στο τέλος του ζήτησα αν μπορούσα να τον αποχαιρετήσω. Το έκανα και του έδωσα δύο υποσχέσεις που θα κρατήσω για πάντα.
Επέστρεψα στο σπίτι όπου με περίμεναν τα παιδιά μας – τα παιδιά μου πλέον. O Ryan είδε το πρόσωπό μου και κατάλαβε αμέσως αλλά έπρεπε να το πω και στη Haley που τότε δεν είχε κλείσει ακόμα τα 11.
“Γεια σου, αγάπη μου“. Γονάτισα και την αγκάλιασα. “Δώσαμε στο μπαμπά όλα τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει και χρησιμοποιήσαμε ειδικά μηχανήματα για να τον βοηθήσουμε“. Πήρα μία βαθιά ανάσα. «Δεν τα κατάφερε. Πέθανε. Λυπάμαι πολύ».
Έβαλε τα κλάματα. Την πήρα αγκαλιά και την πήγα στον καναπέ. «Λυπάμαι» της έλεγα ξανά και ξανά καθώς την κρατούσα στην αγκαλιά μου. «Λυπάμαι πάρα πολύ».
Ενώ έκλαιγε, έκλαιγα και εγώ μαζί της και τα δάκρυά μου μούσκεψαν τα μαλλιά της. Την κρατούσα σφιχτά με το αριστερό μου χέρι ενώ με το δεξί μου κρατούσα το γιο μου. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που μπορούσα να πω. Τις επόμενες μέρες από το «λυπάμαι» άρχισα να λέω «όλα θα πάνε καλά».
Τους το υποσχέθηκα αλλά δεν μπορώ να το εγγυηθώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι δίπλα τους και να προσπαθώ να μη με τρομάξει το γεγονός ότι πλέον έχω εγώ 100% την ευθύνη του σκύλου αλλά και 100% την ευθύνη για τη ζωή των παιδιών μου.
Η συνεπιμέλεια ήταν για μένα δώρο θεού. Συνεπιμέλεια σήμαινε ότι κάθε δύο εβδομάδες θα είχα ένα διάλειμμα για τον εαυτό μου. Ότι ο Erik και εγώ μεγαλώναμε τα παιδιά μας μαζί παρόλο που είχαμε χωρίσει. Ότι δεν θα έπαιρνα κάθε απόφαση μικρή και μεγάλη μόνη μου. Ότι είχα κάποιον να με βοηθήσει σε κάθε πρόκληση της γονικής μέριμνας, κάποιον για να γιορτάσω μαζί του όταν τα παιδιά μας πετύχαιναν ένα στόχο, κάποιον που μοιραζόταν τις ίδιες αναμνήσεις με μένα, κάποιον που τα αγαπούσε όσο εγώ. Είχα συνηθίσει να είμαι μονογονέας όταν τα παιδιά ήταν μαζί μου αλλά ποτέ δεν είχα σκοπό ούτε ήθελε να γίνω πραγματική μονογονέας.
Σήμερα μεγαλώνω τα παιδιά μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανα πριν. Μαγειρεύω, κάνω τα πάντα στο σπίτι και είμαι δίπλα στα παιδιά μου με κάθε τρόπο. Η διαφορά είναι ότι τα αγκαλιάζω περισσότερο, τους λέω ότι τα αγαπώ, τα ακούω και τους υπενθυμίζω ότι είμαι εδώ και μπορούν να μου μιλήσουν οποιαδήποτε στιγμή με χρειαστούν.
Ο «συνεργάτης» μου στη συνεπιμέλεια, το δίχτυ ασφαλείας μου έχει φύγει. Είναι στο χέρι μου να οδηγήσω τα παιδιά αυτά στην ενηλικίωση και ελπίζω να κάνω καλή δουλειά.
Συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι η μόνη. Είτε μονογονείς κατ’ επιλογή, είτε λόγω περιστάσεων υπάρχουν εκατομμύρια μητέρες και μπαμπάδες που κάνουν τη δουλειά δύο γονιών μόνοι τους κάθε μέρα. Σχεδόν το ένα τέταρτο των παιδιών στην Αμερική ζουν σε μονογονεϊκά νοικοκυριά. Το γεγονός αυτό δεν διευκολύνει τις καθημερινές απαιτήσεις της γονεϊκότητας ούτε μειώνει την πίεση που νιώθω τώρα.
Φρόντιζα πολύ τον εαυτό μου πριν πεθάνει ο πρώην άντρας μου. Έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και δεκαετίες, γυμνάζομαι, τρώω υγιεινά και σχεδιάζω ένα μέλλον στο οποίο ελπίζω ότι δεν θα μας συμβεί άλλο κακό. Αν πριν φρόντιζα την υγεία μου μία φορά τώρα τη φροντίζω δέκα γιατί το αναπόφευκτο κακό του θανάτου του άντρα μου δεν θέλω να επαναληφθεί με μένα. Έκαναν τη μαστογραφία που είχα αναβάλει εδώ και τρία χρόνια, την κολονοσκόπηση που είχα αναβάλει εδώ και πέντε, έκανα και εξετάσεις αίματος, έκοψα το αλκοόλ και εγκατέλειψα μία δουλειά που με άγχωνε για να πιάσω μία άλλη που μου δίνει μεγαλύτερη ευελιξία.
Έκανα μέχρι και διαθήκη και διάλεξα κηδεμόνες για τα παιδιά μου. Οργάνωσα τα οικονομικά μου, πλήρωσα τα χρέη μου και μία μέρα πήρα μία βαθιά ανάσα και είπα στα παιδιά που με ποιον θα ζήσουν αν μου συμβεί κάτι. Τους εξήγησα πώς θα είναι η ζωή τους αν μου συμβεί κάτι κάτι που ακούγεται στους περισσότερους μακάβριο αλλά έπρεπε να το κάνω και τα διαβεβαίωσα ότι θα πάνε στα ίδια σχολεία και θα συνεχίσουν να είναι με τους φίλους τους.
«Θα κάνω ό, τι μπορώ για να παραμείνω ζωντανή αλλά αν συμβεί κάτι υπόσχομαι ότι θα είμαι εντάξει και θα είστε και εσείς εντάξει».
Δεν χρειάζεται να ξέρουν ότι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γι’ αυτό σχεδόν κάθε μέρα.
Πηγή: singleparent.gr
