Ότι φοβόμουν πάντα στη ζωή μου ήταν ο πνιγμός. Κάθε φορά που έβγαινα έξω και έβλεπα κάποιον που τρώει να βήχει με έπιανε πανικός και άρχιζα να τρέχω. Όταν ήμουν μικρή είχα πνιγεί με μια μπουκιά στυφού φρούτου που έτρωγα και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αίσθηση της ανημποριάς που σου κόβεται η ανάσα και δεν μπορεί ο αέρας να μπει στα πνευμόνια σου.
Όταν έγινα μάνα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Έτσι και το μωρό πνιγόταν με το γάλα του και έβηχε το πέταγα στην κούνια και άρχιζα να τρέχω ουρλιάζοντας στη γειτονιά. Οι γειτόνισσες που είναι και φίλες χρόνια πολλές φορές με είχαν «μαλώσει» και μου είπαν πως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο πρέπει να γυρίζω το παιδί μου ανάποδα και να το χτυπάω στην πλάτη και όχι να το παρατάω και να τρέχω στη γειτονιά ουρλιάζοντας γιατί έτσι δεν βοηθάω κανέναν και πόσο μάλλον το παιδί που με έχει ανάγκη αλλά τι να κάνω που ο πνιγμός είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ;
Ένα μεσημέρι είχα βάλει το παιδί για ύπνο ενώ εγώ μαγείρευα στην κουζίνα. Τότε ήταν δεν ήταν 9 μηνών. Όταν κοιμόταν είτε ήταν μέρα είτε ήταν νύχτα πήγαινα συνεχώς να την ελέγξω για να δω κοιμάται στη σωστή θέση, είναι καλά, αναπνέει; Υπερβολική και υποχόνδρια με έλεγαν όλοι αλλά δεν με ένοιαζε. Όσοι δεν είναι γονείς δεν μπορούν να κρίνουν ούτε να καταλάβουν μία μάνα.
Εκείνο το μεσημέρι πηγαίνοντας στην τουαλέτα λίγο αφού είχα ελέγξει το μωρό και ήταν όλα καλά άκουσα ένα περίεργο θόρυβο να έρχεται από την κούνια του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν, το άκουγα όμως καθαρά, ήμουν σίγουρη. Τρέχοντας προς την κούνια είδα το μωρό να ασφυκτιά, να μην μπορεί να αναπνεύσει. Αυτό που φοβόμουν περισσότερο στη ζωή μου, μου συνέβαινε. Σκύβοντας πάνω από την κούνια του είδα ότι είχε μελανιάσει, χτυπιόταν, τα μάτια του ήταν γουρλωμένα και πάλευε να πάρει ανάσα αλλά δεν μπορούσε.
Εκείνη η φορά ήταν η πρώτη φορά που δεν έφυγα ουρλιάζοντας. Το έπιασα με δύναμη στα χέρια μου, το γύρισα ανάποδα και άρχισε να το χτυπάω με όλη μου τη δύναμη στην πλάτη. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν αν πονάει, αν βάζω παραπάνω δύναμη απ’ ότι πρέπει ή οτιδήποτε άλλο. Πνιγόταν από κάτι που δεν ήξερα και έπρεπε να το βγάλει για να μπορέσει να ανασάνει. Έκανα ό, τι είχα ακούσει και ό, τι είχα δει στην τηλεόραση. Να τελικά πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς πρώτες βοήθειες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστούν και για ποιον.
Στο τέταρτο χτύπημα πετάχτηκε από το στόμα του μία βίδα, από αυτές τις μεγάλες, τις μακριές, τις χοντρές με την πλατιά άκρη που χρησιμοποιούνται για να ενώνουν μεγάλα μέρη. Πήρα αγκαλιά το μωρό και το έσφιγγα κλαίγοντας. Ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης πήγα να πάθω τη μεγαλύτερη λαχτάρα της ζωής μου. Το κλάμα μου ήταν κλάμα απόγνωσης και ανακούφισης μαζί. Μαζί με μένα έκλαιγε και το μωρό. Μία ο πανικός του, μία τα δυνατά χτυπήματά μου στην προσπάθειά μου να το σώσω έκλαιγε και εκείνο μαζί μου γοερά. Μετά το πρώτο σοκ πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και τον γιατρό και μου είπε καλού κακού να πάμε μία επίσκεψη στο νοσοκομείο να κάνουμε μία ακτινογραφία γιατί η βίδα ήταν αρκετά μεγάλη και μπορεί να είχε προξενήσει κάποια ζημιά στον οισοφάγο ή στο στομάχι του μωρού.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το μωρό δεν είχε υποστεί καμία απολύτως ζημιά. Μετά την επιστροφή μας στο σπίτι διαπίστωσα ότι η βίδα αυτή είχε ξεφύγει από μία ένωση σε δύο κομμάτια ξύλου της κούνιας. Μάλλον ξελάσκαρε, έπεσε δίπλα στο μωρό κι εκείνη την ώρα ο διάολος την έβαλε να την πάρει και να τη βάλει στο στόμα της.
Το κακό δεν αργεί να γίνει γι’ αυτό και πρέπει να έχουμε τα μάτια μας 14 και αρκετή ψυχραιμία. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές δεν ωφελεί αυτό που έκανα εγώ τόσο καιρό που πέταγα δηλαδή το μωρό στο κρεβάτι και έτρεχα πανικόβλητη ζητώντας βοήθεια από τη γειτονιά. Για μία φορά στη ζωή μου κράτησα την ψυχραιμία μου και έσωσα το παιδί μου από βέβαιο θάνατο γιατί δεν υπήρχε περίπτωση. Αν δεν την είχα ακούσει, αν είχα αργήσει ή αν δεν είχα φανεί ψύχραιμη το παιδί μου τώρα δεν θα ζούσε.
Η Αγία Αικατερίνη το έσωσε πιστεύω και φυσικά την ονόμασα Κατερίνα…
Μένη
Από Singleparent.gr
