Ο Παναγιώτης Βασιλλέλης σήμερα ίσως να ήταν 25 χρόνων αν δεν τον “σκότωνε” η γραφειοκρατία.
Ο Παναγιωτάκης, το 1999, σε ηλικία 18 μηνών, διαγνώσθηκε με Νευροβλάστωμα δεξιού επινεφριδίου, δηλαδή λευχαιμία. Η μόνη σωτηρία μπορούσε να δοθεί στο νοσοκομείο «Μεμόριαλ» στις ΗΠΑ. Για να συμβεί αυτό απαιτούνταν περισσότερες από 100 εκατομμύρια δραχμές.
Χιλιάδες Έλληνες πολίτες ευαισθητοποιήθηκαν και συγκέντρωσαν το ποσό τών περίπου 100 εκατομμύρια δραχμών, που απαιτούνταν για την θεραπεία του μικρού Παναγιώτη. Ωστόσο, η «Εθνική Τράπεζα», πάτησε τον νόμο 5101 τού 1931, σύμφωνα με τον οποίο δεν επιτρέπεται η άμεση αποδέσμευση χρημάτων που προέρχονται από ερανικό λογαριασμό και δεν έχει δηλωθεί ο σκοπός του, δεσμεύοντας το ποσό.
Αποδεσμεύθηκαν μόλις 12 εκατομμύρια δραχμές, με αποτέλεσμα ο Παναγιώτης να κλείσει για πάντα τα μάτια του στις 5 Μαρτίου 2001.
Η τράπεζα, μετά από κρατική παρέμβαση, αποδέσμευσε το ποσό, διαθέτοντάς το «σε κοινωνικά ιδρύματα για το παιδί»», δύο ημέρες μετά τον θάνατο τού Παναγιώτη Βασιλέλλη, προφανώς λόγω τής δημόσιας κατακραυγής και τής καταδίκης τής ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση εκδήλωσε την «θλίψη» της για τον θάνατο τού παιδιού και την «συμπαράστασή της στην οικογένεια», αρνούμενη ωστόσο τις ευθύνες της. Ο τότε υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, Αλέκος Παπαδόπουλος, στις επίμονες ερωτήσεις τών δημοσιογράφων για το τραγικό αυτό περιστατικό, περιορίστηκε στην λακωνική απάντηση: «Έκλεισε το θέμα. Άλλη ερώτηση». Στην πραγματικότητα, κυβερνητικά και τραπεζικά στελέχη, προσπαθούσαν να δικαιολογηθούν, κατά τρόπον ανήθικο, αφήνοντας ακόμη και υπονοούμενα για κατάχρηση από την οικογένεια Βασιλέλλη, ή χρυσώνοντας το χάπι, με το επιχείρημα, ότι έτσι κι αλλιώς το παιδί δεν είχε ουσιαστική ελπίδα επιβίωσης.
Τον Δεκέμβριο τού 2008, η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πώς ουδείς είχε ευθύνη για τον θάνατο τού παιδιού, ενώ το 2009 η αίτηση αναίρεσης τής αποφάσεως αυτής από τον αντεισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Δημήτριο Λεκκό, απορρίφθηκε από το Ποινικό Τμήμα τού Αρείου Πάγου. Τόσο απλά…
[Η άσχημη τροπή αυτή τής υπόθεσης, τελικά ωφέλησε ένα άλλο τετράχρονο παιδί από τον Βόλο, με παρόμοιο πρόβλημα, τον Κώστα Χάνο. Λόγω τής διάστασης που είχε λάβει η περίπτωση τού Παναγιώτη Βασιλέλλη, οι μηχανισμοί στην περίπτωσή του, κινήθηκαν πιο γρήγορα και το παιδί μετέβη στο «Μεμόριαλ» τών Η.Π.Α. όπου και σώθηκε, παρ’ ότι είχε κι αυτός, όπως κι ο μικρός Παναγιώτης, «ελάχιστες ελπίδες».]
