Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που επιτέλους βγήκα από το μαιευτήριο και επέστρεψα στο σπίτι με το νεογέννητο μωρό μου. Ο άντρας μου ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκα αγκαλιά με την κόρη μου διστακτικά. Όλα ήταν ολόιδια, όπως τα άφησα πριν φύγω για να γεννήσω, αλλά όλα μου φαίνονταν ξαφνικά διαφορετικά!
Ακούμπησα το μωρό στο κρεβατάκι του κοιμισμένο και πήγα στην κουζίνα. Καθίσαμε να φάμε προσποιούμενοι ότι δεν έχει αλλάξει κάτι, σαν να μην είχαμε ένα μωρό στο παιδικό δωμάτιο να κοιμάται. Ωστόσο, θυμάμαι την αμηχανία μας σαν τώρα.
Το παίζαμε κι οι δύο άνετοι. Λέγαμε ξανά και ξανά πως θα τα καταφέρουμε κι ότι δεν είναι δα και κάτι ακατόρθωτο να είσαι γονιός. Στην ατμόσφαιρα, όμως, υπήρχε μία διάχυτη ανησυχία, ανάμεικτη με ενθουσιασμό και ανυπομονησία να δοκιμαστούμε στον καινούριο μας ρόλο.
Η πρώτη μέρα, παραδόξως, κύλησε ήσυχα. Όλα έγιναν όπως έπρεπε και το μωρό μας φαινόταν υγιές και ήρεμο. Και ύστερα ήρθε το βράδυ. Αφού θήλασα και άλλαξα το νέο μέλος της οικογένειας, το ακούμπησα για μια ακόμη φορά στο κρεβατάκι του να κοιμηθεί. Σε λίγες ώρες θα έπρεπε να ξυπνήσω για να ξαναθηλάσω, οπότε ξάπλωσα κι εγώ εξουθενωμένη να ξεκουραστώ. Ο Μορφέας, όμως, δεν έλεγε να έρθει να με πάρει.
Η ανησυχία μου ήταν τόσο μεγάλη που κάθε λίγο σηκωνόμουν να τσεκάρω αν το μωρό μας αναπνέει. Τελικά παραιτήθηκα από την προσπάθεια να κοιμηθώ και έμεινα όλη τη νύχτα ξύπνια, πάνω από το κρεβάτι της.
Είχα διαβάσει για τον αιφνίδιο βρεφικό θάνατο, που συμβαίνει συνήθως σε υγιή μωρά ηλικίας μικρότερης του ενός έτους, χωρίς να έχει εξακριβωθεί με σιγουριά που οφείλεται. Μάλιστα, ονομάζεται αιφνίδιος γιατί συμβαίνει απότομα χωρίς κανένα απολύτως προειδοποιητικό σημάδι, κυρίως την ώρα που το μωρό κοιμάται.
Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ όχι μόνο την πρώτη μέρα, αλλά κι εκείνες που ακολούθησαν. Περνούσα τα βράδια μου πάνω από το προσκεφάλι του νεογέννητου μωρού μου ακούγοντας την αναπνοή του για να είμαι σίγουρη ότι είναι καλά. Παράλληλα, εκμυστηρεύτηκα την αγωνία μου στην παιδίατρο η οποία, σταδιακά, με καθησύχασε και μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές.
Πρώτα απ’ όλα, δεν άφηνα κουκλάκια ή σεντονάκια κοντά στο κεφαλάκι της όσο κοιμόταν, ενώ παράλληλα φρόντιζα να υπάρχει πάντα σταθερή θερμοκρασία στο δωμάτιο. Δεν την σκέπαζα ποτέ υπερβολικά το βράδυ, δεν της φορούσα βαριά ρούχα και πάντα κάναμε ένα χλιαρό μπάνιο πριν τον ύπνο.
Οι οδηγίες της παιδιάτρου μας έβαλαν με τον καιρό σε μία συγκεκριμένη ρουτίνα η οποία με έκανε να νιώσω ασφάλεια. Οι μέρες περνούσαν και το μωρό μας μεγάλωνε ώρα με την ώρα! Μαζί με το μωρό, μεγάλωνε και η κούρασή μου αφου η αϋπνία με είχε κάνει κυριολεκτικά κουρέλι.
Ωστόσο, η υποστήριξη του συζύγου μου, η διαβεβαίωση της παιδιάτρου ότι το μωρό μας μεγάλωνε όπως έπρεπε και η εξοικείωσή μου με τον νέο μου ρόλο βοήθησαν να ξεπεράσω την ανησυχία μου.
Η μικρή μας ήταν περίπου ενός μηνός όταν επιτέλους κοιμήθηκα ήσυχη το βράδυ, χωρίς να πεταχτώ με δάκρυα στα μάτια και να τρέξω πάνω από το κρεβάτι της να δω αν αναπνέει. Έκτοτε όλα είναι πολύ καλύτερα και ξεπέρασα μία μία όλες τις αγωνίες που μου γεννήθηκαν στην πορεία, όπως αν ψυλώνει σωστά, αν παίρνει το βάρος που παίρνει ή αν αναπτύσσεται σύμφωνα με την ηλικία της. Αργότερα οι ανησυχίες μου ήταν διαφορετικής φύσεως και είχαν να κάνουν με τις μαθησιακές της ικανότητες, την κοινωνικοποίησή της και την προσωπικότητά της.
Πριν από λίγες μέρες η κόρη μου ξεκίνησε την τρίτη δημοτικού και ομολογώ ότι πλέον είμαι πολύ πιο ήσυχη. Είναι υγιής, έχει φίλους, τα καταφέρνει στα μαθήματα και φαίνεται να διαχειρίζεται τις δυσκολίες και τις αναποδιές που συναντάει.
Δεν σας κρύβω όμως ότι ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που ξυπνάω μέσα στη νύχτα για νερό, πηγαίνω πάντα πάνω από το κρεβάτι της για να βεβαιωθώ πως αναπνέει. Σίγουρα η ανησυχία μου δεν είναι έντονη όπως τις πρώτες μέρες, αλλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα φύγει ποτέ εντελώς…
