Όταν ήμουν μικρή χώρισαν οι γονείς μου κι έπρεπε να φύγουμε σε άλλη πόλη όπου έμεναν οι παππούδες μου κ να αλλάξω σχολείο.
Ήταν μια πολύ μικρή κοινωνία και τότε ο χωρισμός των ανθρώπων, ήταν ταμπού.
Ο πατέρας μου δεν μας ήθελε,έλεγε ότι είμαστε βαρος κ αφού δεν τα πήγαινε καλά με την μαμά μου, μας εδιωξε.
Στην πορεία της ζωής μου,δεν μου πρόσφερε το παραμικρό ως χρηματική βοήθεια κ γενικά δεν έκανε ποτέ την κίνηση να έρθει να δει πως μεγαλώνω.
Στο σχολείο ένιωθα την περιφρόνηση από τα άλλα παιδακια κ γενικά καταλάβαινα ότι δεν ήμουν αποδεκτή. Ο λόγος ήταν ότι ήμουν “παιδί χωρισμένων γονιών” κ αυτό ήταν πολύ αρνητικό εκείνα τα χρόνια.. Στο σπίτι σε καθημερινή βάση οι παππούδες ασκούσαν ψυχολογική βία απέναντι σ εμένα κ στη μαμά μου. Ο παππούς μου έλεγε στην μαμά μου “τι έφερες το παιδί σ εδώ μέσα να το ταιζω εγώ; Δεν είναι δικό μου”…ο άλλος κάνει τη ζωουλα του( για τον πατέρα μου).Με αποκαλούσε μπασταρδο κ ότι, αν δεν ήταν αυτός, θα πέθαινα από την πείνα. Γενικα, έφερνε φαγητό στο σπίτι κ σ’ εμένα πολύ συχνά, σοκολάτες, μπισκότα κτλ. Αλλά, σχεδόν κάθε μέρα έλεγε σκληρά λόγια!
Η γιαγιά μου κάθε φορά που έκανα φασαρία η ζημιές σαν παιδάκι που ήμουν με απειλούσε ότι θα με τρυπήσει με μια πιρουνα. Μ’ έδιωχνε τα απογεύματα από το σπίτι, γιατί έβλεπα τηλεόραση, λέγοντας μου ότι καίει πολύ ρεύμα.Δεν ήξερα που να πάω, δεν είχα πολλούς φίλους κ πολλές φορές γυρνούσα μόνη μου στους δρόμους! Θυμάμαι ότι εάν έκανα μια ζημιά( να ρίξω πχ. μια γλάστρα κάτω, μ’ έδιωχνε κ μου έλεγε πήγαινε στο δρόμο να φύγεις, στον πατέρα σου να πας,δεν σε θέλουμε εδώ μεσα.)
Η μαμά μου ήταν πολύ χάλια ψυχολογικά, την έβλεπα ότι πολλές φορές έκλαιγε. Ηταν πολύ αδύναμη για να με πάρει να φύγουμε.. Τα χρόνια πέρασαν….σπούδασα, παντρεύτηκα κ είμαι μητέρα 2 παιδιών. Λατρευω τα παιδιά μου κ τον άντρα μου, όσο τίποτα στον κόσμο!
Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου.
Κλειώ
Από singleparent.gr
