Από singleparent.gr
Είμαι μητέρα μόνη, ο μπαμπάς μένει στο εξωτερικό και μεγαλώνω μόνη μου δυο κορίτσια δέκα ετών. Εργάζομαι και τα παιδιά μου είναι δραστήρια και αξιόλογα σε διάφορους κοινωνικούς τομείς. Αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα μέσα στην πολυκατοικία μας με τον ένοικο του κάτω από εμάς διαμερίσματος. Όταν χώρισα, πριν πέντε χρόνια ήρθαμε να μείνουμε στο ιδιόκτητο σπίτι μας. Αρχικά ο κάτω ένοικος μου έκανε παρατήρηση για τον τρόπο που πάρκαρα. Μετά άρχισε να κάνει παρατήσεις για τα παιδιά που έκαναν θόρυβο. Πάντα προκαλούσε καταστάσεις, καλούσε την αστυνομία για αστεία θέματα, έβριζε όταν δεν του γινόταν το χατίρι, έστελνε απειλητικά σημειώματα και με έφερνε σε δύσκολη θέση σε όποια ευκαιρία.
Πάντα έδινα τόπο στην οργή αλλά αυτό ήταν λάθος διότι μας έκανε και συνεχίζει να κάνει ψυχολογικό πόλεμο, καλώντας την αστυνομία (πχ για θορύβους, εξύβριση η οποία ουδέποτε συνέβη κ.α.). Πήγα σε δικηγόρο για να κάνω ασφαλιστικά μέτρα και μου είπε ότι λόγω του επαγγέλματος του κάνει όλα αυτά τα «θέματα» με απώτερο σκοπό να έχει «φάκελο» ώστε να μας ζητάει χρήματα με συνεχή και απανωτά δικαστήρια. Κάθε προσπάθεια για συννενόηση δεν έδωσε αποτέλεσμα. Ο δικηγόρος μου είπε ότι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι δικομανείς, εκμεταλλεύονται γυναίκες μόνες και «ζούνε» από τέτοιες περιπτώσεις.
Το πρόβλημά μου είναι ότι τα παιδιά μου έχουνε εκτεθεί σε όλη αυτή την άσχημη κατάσταση, έχουνε ακούσει τις φωνές – βρισιές του και τις συνεχείς απειλές· έχουν δει την αστυνομία πάνω από είκοσι φορές να έρχεται στο σπίτι μας αυτά τα πέντε χρόνια (ευτυχώς οι αστυνομικοί είναι πάντα ευγενικοί). Μέρος του ψυχολογικού πολέμου που κάνει αυτός ο ένοικος είναι να προκαλεί εκκωφαντικούς θορύβους στην ταράτσα με βαριά οικοδομικά υλικά και να μας τρομοκρατεί.
Είναι μέρος του σχεδίου του μου είπε ο δικηγόρος. Η αστυνομία όταν την καλώ κάνει μόνο συστάσεις. Τα παιδιά έχουν τρομοκρατηθεί, δεν αντέχουμε να ζούνε ολο αυτό το πρόβλημα παράλληλα με τον κορονοϊό και της αδυναμίας να συναντήσουν τον πατέρα τους (μένει εκτός Ελλάδος). Έχουν εφιάλτες τα βράδια, δεν θέλουν ούτε στη σκάλα του διαμερίσματος να βγουνε χωρίς εμένα. Έχω προσπαθήσει να τις βοηθήσω, με ηρεμία και αγάπη, το ίδιο και ο πατέρας τους με τον οποίο έχω μια τυπική και ήρεμη σχέση αλλά ο ψυχισμός τους έχει διαταραχθεί.
Σας παρακαλώ, πείτε μου τι μπορώ να κάνω ώστε να προστατευτώ η ίδια από τον άνθρωπο αυτό και πως να καθησυχάσω τα κορίτσια μου που έχουνε χάσει την παιδική τους γαλήνη με όλη αυτή την κατάσταση.
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπητή φίλη του singlparent,
η καταστάση την οποία περιγράφεις θα συμφωνήσω ότι είναι τραγική και τραβηγμένη. Όμως υπάρχουν κάποια κενά. Δεν υπάρχουν άλλοι συγκάτοικοι στην πολυκατοικία; Εχετε σκεφτεί το θέμα της συνέλευσης προκείμενου να βρείτε κάποια λύση; Γιατι αν κάνει φασαρία ο κύριος αυτός με οικοδομικά υλικά στην ταράτσα λογικά θα ενοχλούνται και οι γείτονες. Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις δικηγόρο και να σκεφτείς πάντα σε συνεννόηση με τον δικήγορο στείλεις κάποια επιστολή στη ασφαλιστική με την οποία συνεργάζεται ο κύριος αυτός; Το ότι είναι ασφαλιστής δεν νομίζω ότι του δίνει το δικαίωμα και το πάτημα να φέρεται έτσι και επίσης δεν καταλαβαίνω το ακριβως φάκελο μπορεί να φτιάξει εναντίον σου.
Αυτά είναι μερικές ιδέες που είχα για αρχή.
Όσον αφορά στα παιδιά σου θα πεις την αλήθεια με λόγια κατανοητά προς την ηλικία τους. Ότι δηλαδη ο κύριος που μένει από κάτω έχει μια παραπάνω ευαισθησία στους θορύβους κλπ και ότι έχει μια αδυναμία να λύνει τις διαφορές του με διάλογο και για αυτό ζητάει τη βοήθεια της αστυνομίας και των δικηγόρων.
Εφόσον τα παιδιά σου το βιώνουν τόσο άσχημα όλο αυτό καλό είνα να τα ρωτήσεις τι σου προτείνουν να κάνετε. Ακόμα κι αν συζητηθεί η αλλαγή κατοικίας, ίσως να πρέπει να το σκεφθείτε. Καταλαβαίνω ότι το σπίτι είναι ιδιοκτητο αλλά ίσως η ηρεμία σας να είναι πιο σημαντική.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω για το συγκεκριμένο θέμα καθώς εμπλέκονται πολλά αστυνομία, ασφάλειες, δικαστήρια και λείπουν πολλά κομμάτια όπως άλλοι συγκάτοικοι.
Τέλος, ίσως να ήταν καλή ιδέα ο μπαμπάς των κοριτσιών να πάρει κάποια θέση με αυτόν τον κύριο έτσι ώστε ο κύριος αυτός να καταλάβει ότι δεν είσαι μόνη κι έχεις και βοήθεια και υποστήριξη.
Με εκτίμηση,
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Από singleparent.gr
