Από singleparent.gr
Είμαι παντρεμένη εδώ και 9 χρόνια και έχω ένα μικρό αγοράκι. Με το σύζυγο υπήρξαμε πολύ αγαπημένοι και δεμένοι μέχρι που έμεινα έγκυος. Τοτε είδα ένα άλλο πρόσωπο, έναν άλλο εαυτό του.
Έγινε επιθετικός και απότομος, είχε για όλα να λέει μια άσχημη κουβέντα και όλα να τα επικρίνει. Το καλό δεν το έβλεπε πουθενά. Ο,τι και να έκανα ήταν λάθος. Ξαφνικά άρχισε να μην του αρέσει η μαγειρική μου, ο τρόπος που ντύνομαι, ο τρόπος που κρατώ το σπίτι καθαρό και σε τάξη. Του έφταιγαν οι φίλες μου ,οι γονείς μου και όποιος σχετιζόταν με εμένα.
Eρωτικές επαφές σχεδόν ανύπαρκτες αλλά εξέφραζε πολλή ζήλεια καθώς μου απαγόρευε να είμαι ενεργή στα κοινωνικά δίκτυα και να μιλάω σε άντρες. Έσκιζε ρούχα μου, τα οποία δεν ενέκρινε, δεν με άφηνε να βάφομαι έντονα, έσπαγε προσωπικά αντικείμενα αξίας όταν θύμωνε και με απαξίωνε με την κάθε ευκαιρία.
Μου τόνιζε σχεδόν κάθε μέρα πως δεν θα χάσω ποτέ κιλά ο,τι κι αν κάνω όσο κι αν προσπαθώ, ότι δεν θα μάθω ποτέ να οδηγάω γιατί απλά δεν το ΄χω, ότι δε θα με κρατήσουν σε καμία δουλειά γιατί είμαι ξινή, ότι δεν με θέλει καμία για φίλη της επειδή δεν είμαι καλός άνθρωπος και πολλά άλλα. Με έβριζε, με υποτιμούσε, με εξευτέλιζε. Μου απευθυνόταν μέσα στο σπίτι λες και είμαι δούλα, να κάνω αυτό, να κάνω εκείνο και γρήγορα, την ώρα που θέλει εκείνος, όχι μετά.
Μου έλεγε πως μόνο για υπηρέτρια κάνω και πως όσο ζω σε αυτό το σπίτι θα υπακούω τις εντολές του. Αν του έλεγα να τον χωρίσω, απειλούσε να με σκοτώσει. Έχει σηκώσει αρκετές φορές χέρι ακόμα και μπροστά σε άλλους. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν ακόμα και σήμερα. Σκέφτομαι να πάρω το παιδί μου και να φύγω αλλά έχει πολύ καλή σχέση με το παιδί και ο μικρός τον αγαπάει. Γι’ αυτόν κάνω υπομονή τόσα χρόνια.
Είμαι σε αδιέξοδο, δεν ξέρω τι να κάνω.
Να τα ανεχτώ ολα για χάρη του παιδιού μου; Δεν θέλω να το στεναχωρήσω και να του δημιουργήσω ψυχολογικά προβλήματα. Ή να το πάρω και να κάνω μια νέα αρχή μακριά απο το σύζυγο για να έχω εγώ ψυχική ηρεμία και γαλήνη;
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπητή φίλη,
η κατάσταση την οποία περιγράφεις είναι όντως στενάχωρη και άσχημη.
Όμως σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω κάτι πολύ σημαντικό. Το singleparent είναι μια ιστισελίδα όπου ο καθένας που τον απασχολεί κάποιο ζήτημα, είμαστε εδώ για να το εκφράσει, να το βγάλει απο μέσα του και εμείς με τα σειρά μας να δώσουμε μια γνώμη για το πως κυρίως να κινηθεί το εκάστοτε άτομο. Το λέω αυτό γιατί με το απρόσωπο που έχει ένα μήνυμα αλλά και την ανωνυμία αλλά και την περιληπτικότητα μιας ιστορίας το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να δοθούν συμβουλές, είναι αντιδεοντολογικό και ανεύθυνο αν κάνουμε κάτι τέτοιο.
Ειδικά στην περίπτωση που σε μία κατάσταση εμπεριέχεται η βία οποιασδήποτε μορφής κι από ό, τι περιγράφεις εσύ δέχεσαι αυτήν σε σε ολες της τις μορφές.
Στη θέση σου θα μίλαγα αρχικά με έναν πολύ καλό δικηγόρο και με έναν ψυχολόγο για να θέσω στόχους και να βρω την έξοδο από την καταστάση αυτή.
Θα ήθελα να σου επισημάνω πως σε ό, τι αναφέρεσαι για τη κοινή ζωή σου με το σύζυγό σου (αν το ξανα διαβάσεις θα το δεις κι εσύ) αναφέρεσαι σε παρελθοντικό χρόνο. Σαν να έχει τελειώσει παρόλο που εξακολουθείς και βιώνεις αυτή την επίπονη κατάσταση.
Τέλος, αυτό που με βεβαιότητα θέλω να σου πω είναι πως τα παιδιά θέλουν ευτυχισμένους και ήρεμους γονείς. Σίγουρα ένα μεταβατικό στάδιο (όποιο κι αν είναι αυτό) έχει τις δυσκολίες και τις αντιστάσεις του αλλά στο τέλος επικρατεί η ισορροπία.
Ένας καλός μπαμπάς, θα παραμείνει καλός μπαμπάς.
Όπως και μια καλή μαμά, θα παραμείνει μια καλή μαμά.
Τώρα αν κατά τη διάρκεια του μεταβατικού σταδίου αυτοί οι καλοί ρόλοι μπουν σε μια παύση είναι γιατί οι εμπλεκόμενοι είναι γεμάτοι απο αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός, η θλίψη και ο φόβος που χρειάζονται το χρόνο τους για να ξεφουσκώσουν.
Σου εύχομαι καλή τύχη.
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Από singleparent.gr
