Έχω μια ωραία οικογένεια. Είμαι μια όμορφη, δυναμική γυναίκα. Έχω δουλειά, χόμπι, κοινωνική ζωή αλλά μέσα μου… είμαι ΑΔΕΙΑ.
Η καρδιά μου, η ψυχή μου είναι κενή, μου λείπει ο έρωτας, το πάθος, η χαρά της αληθινής ζωής.
Παντρεύτηκα πριν από πολλά χρόνια ένα άντρα λίγα χρόνια μικρότερο μου.
Σκάνδαλο, αντισυμβατικός γάμος για την εποχή.
Για μας τα σχόλια του κόσμου ήταν η χαρά μας ,μας άρεσε η διαφορετικότητα μέσα στο μικροαστικό κύκλο μας.
Εγώ ήμουν ο βράχος και ο άντρας μου, ο ποιητής που ακουμπούσε την πλάτη του πάνω του για να εμπνευστή, να δημιουργήσει.
Μεγάλος έρωτας, παιδιά δεν επιδιώξαμε στην μποέμικη ζωή μας ήρθαν τυχαία αλλά τα καλοδεχτήκαμε με αγάπη.
Δημιουργήσαμε πολλά πράγματα μαζί, για να πω την αλήθεια δημιούργησα και ο καλός μου με ακολουθούσε.
Ώσπου ήρθε η στιγμή χωρίς να το θέλω τυχαία να τον πιάσω επ΄ αυτοφώρω με άλλη.
Τι έκανα εγώ η φεμινίστρια, η απελευθερωμένη μποέμισα της ζωής;
ΤΙΠΟΤΑ, δεν έκανα τίποτα μου μίλησε, τον πίστεψα και συνεχίσαμε την κοινή μας πορεία.
Εγώ ο βράχος κι αυτός ο πονηρούλης ποιητής που ακουμπούσε πάνω του.
Οι κεραίες μου από ένστικτο ήταν μόνιμα σηκωμένες.
Δεν χώρισα, δεν διέλυσα το γάμο μου αλλά δεν συγχώρησα.
Ο άντρας μου παθαίνει ένα ατύχημα σοβαρό, εντατική μήνες θεραπείες…
Τα κατάφερε, αλλά δυσκολίες παντού στη δουλειά του ,στη ζωή του, στη ζωή όλης μας της οικογένειας.
Και εγώ δίπλα του να τον φροντίζω, να τον στηρίζω.
Μου πέσανε όλα βαριά η απιστία, το ατύχημα, το γκρέμισμα των σταθερών μου
Έτσι σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα ένα κενό απλωνότανε μέσα μου.
Ένα κενό που όσο περνούσε ο καιρός πάγωνε τα μέσα μου πέτρωνε τα σωθικά μου.
Έγινα ένα πέτρινο άγαλμα με σάρκα και οστά… ένιωσα ότι αν δεν έκανα κάτι ….θα έμεναν μόνο τα οστά να θυμίζουν έμενα.
Άλλαξα το χρώμα το μαλλιών μου ,πήγα σε ψυχολόγο, σε κέντρα ομορφιάς,
Μπορώ να πω χωρίς υπερβολή ότι εξωτερικά έγινα καλύτερη από ότι ήμουν.
Ο άντρας μου τρελός μαζί μου ,να μην μ΄ αφήνει σε ησυχία αλλά εγώ… ήθελα πια την ησυχία μου.
Οι κεραίες μου από ένστικτο ήταν μόνιμα σηκωμένες ,για τα κρυφά τηλεφωνήματά του.
Οι κεραίες μου έπιασαν αντρικά σήματα, αντρικά βλέμματα πάνω μου ,και ένα ιδιαίτερο που μου στείλε ένα κεραυνοβόλο βέλος στην παγωμένη μου καρδιά.
Έζησα ένα έρωτα τρελό, ένα έρωτα απαγορευμένο. Παντρεμένοι και οι δυο μας ,να βλεπόμαστε στα κρυφά, σαν έφηβοι, σαν μικρά παιδιά.
Το έκανα για να εκδικηθώ την απιστία του;
Μπορεί ναι ,μπορεί και να το ήθελα να το κάνω έτσι κι αλλιώς.
Έλαμπα εξωτερικά, εσωτερικά ,παντού .
Ένιωθα χαλαρή ζωντανή, ελεύθερη
Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια γυναίκα με οικογένεια άντρα ,υποχρεώσεις;
Λίγο ή πολύ λίγο….. και αυτό φέρνει την φθορά.
Ο “έρωτας” χώρισε τη γυναίκα του.
Εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορώ, ούτε θα μπορέσω ποτέ μου να το κάνω.
Είπαμε είμαι ο βράχος που άλλοι ακουμπάμε πάνω του.
Αν μετακινηθεί ο βράχος θα πέσουν κι όλοι αυτοί που στηρίζονται πάνω του.
Και είναι πολλοί… μια ολόκληρη οικογένεια.
Ξαναγύρισα στο κενό. Μπορεί για πάντα, μπορεί για λίγο…
Μάλλον για λίγο.
Είμαι εγώ, η φεμινίστρια που δεν μπορώ να φύγω από έναν τελειωμένο γάμο.
Είμαι εγώ, η απελευθερωμένη που έφαγα το κέρατο και το χώνεψα κιόλας.
Είμαι εγώ η μποέμισα της ζωής η δυνατή γυναίκα
και κάποια μέρα, μόλις νιώσω την ανάγκη
θα ξανασηκώσω τις κεραίες μου
και που θα πάει κάποιο σήμα θα πιάσω.
Βασιλική Α.
