Είμαστε παντρεμένοι με τον άντρα μου εδώ και πολλά χρόνια. Στην αρχή, το βράδυ όταν έφτανε η ώρα για ύπνο, πηγαίναμε μαζί στο κρεβάτι.
Αυτό θεωρώ ότι είναι αυτονόητο για ένα παντρεμένο και αγαπημένο ζευγάρι, όταν δεν υπάρχει κάποιο πραγματικό εμπόδιο, όπως η δουλειά. Μετά το βραδινό φαγητό, συνήθιζαν να δουν λίγο τηλεόραση μαζί και μετά πηγαίνανε για ύπνο. Εδώ και αρκετό καιρό όμως, δεν έρχεται να κοιμηθεί στο κρεβάτι αλλά κάθεται μόνος του στο καθιστικό για να δει τηλεόραση και τον παίρνει ο ύπνος στον καναπέ!
Αρχικά δεν έδωσα πολλή σημασία, αλλά σιγά σιγά αυτό του έγινε συνήθεια και τώρα πια περνά σχεδόν την μισή νύχτα στον καναπέ, ενώ εγώ κοιμάμαι μόνη μου στο κρεβάτι. Κοιμάμαι και δεν τον καταλαβαίνω όταν έρχεται την νύχτα ενώ το πρωί όταν ξυπνάω, έχει ήδη σηκωθεί. Στην ουσία κοιμάμαι μόνη μου.Δεν καταλαβαίνω να υπάρχει τελικά δίπλα μου κανείς!Αναρωτιέμαι είμαι παντρεμένη ή όχι;
Σε παλαιότερες συζητήσεις μας γύρω από τους γονείς του μου είχε αναφέρει ότι ο πατέρας του πολλές φορές συνήθιζε να αποκοιμιέται στον καναπέ, γιατί ήταν πολύ κουρασμένος. Η μητέρα του έκανε το ίδιο στην πολυθρόνα.Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει, αρχίζει να μιμείται όλο και περισσότερο συνήθειες των γονιών του. Το ζήτημα όμως είναι, ότι όσες φορές του παραπονέθηκα, μου είπε δικαιολογίες.
Μου είπε ότι τάχα το κρεβάτι είναι μικρό και δεν μπορεί να κοιμηθεί καλά. Πριν πως μας χωρούσε δηλαδή;Πονάει,λέει,όλο το σώμα του το πρωί.Το κρεβάτι μας είναι υπέρδιπλο και σίγουρα μας χωράει άνετα.Μου υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει να μην αποκοιμιέται μόνος του στο καθιστικό και ότι θα έρχεται νωρίς στο κρεβάτι αλλά μετά από δυο-τρεις μέρες, πάλι τα ίδια.
Τι να κάνω με την κατάσταση αυτή;
