Παρακάτω θα διαβάσετε τη ιστορία της Χριστίνας που θεωρεί ότι ο άντρας της είναι ένας τεμπέλης και δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα.
Ονομάζομαι Χριστίνα και είμαι παντρεμένη με τον σύζυγό μας 10 χρόνια. Δεν έχουμε ακόμη δικά μας παιδιά και δεν είναι κάτι που το επιδιώκουμε ιδιαίτερα. Το ξέρω ότι για τους περισσότερους ο γάμος σημαίνει παιδί, όμως για εμένα ο γάμος σημαίνει αγάπη και ∈ρωτας. Παντρευτήκαμε από ∈ρωτα κι αν είναι να προκύψει και κάποιο παιδί είναι καλοδεχούμενο.
Ήταν δηλαδή, γιατί τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω κατά πόσο ένα παιδί θα έκανε την κατάσταση καλύτερη. Ή κατά πόσο ένα παιδί θα μπορούσε να ζήσει σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον, ερχόμενο στην οικογένειά μας. Ο άντρας μου λοιπόν δούλευε από την αρχή της γνωριμίας μας και για τα επόμενα 8 χρόνια σαν υπεύθυνος πωλήσεων σε κατάστημα.
Είχε έναν πολύ ικανοποιητικό μισθό κι επειδή δουλεύαμε και οι δύο, είχαμε δικό μας σπίτι από την προίκα μας και ήμασταν μόνο οι δύο μας είχαμε καταφέρει να βάλουμε αρκετά χρήματα στην άκρη. Ζούσαμε λοιπόν πολύ καλά και δεν είχα κανένα παράπονο από αυτόν.
Πριν δύο χρόνια περίπου όμως – μπορεί λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω δε θα κολλήσουμε εκεί – έμεινε άνεργος. Η εταιρεία αποφάσισε να προχωρήσει σε απολύσεις και ο σύζυγός μου ήταν από τους “τυχερούς” . Φυσικά η αποζημίωση που πήρε ήταν αρκετή κι έτσι βάλαμε κι άλλα χρήματα στην άκρη.
Τον πρώτο καιρό λοιπόν δεν με ενοχλούσε που ο σύζυγός μου δεν έψαχνε για δουλειά. Δούλευε από μικρός, είχαμε αρκετά χρήματα, εγώ την δουλειά μου την είχα ακόμη και καταλάβαινα ότι ήθελε χρόνο να ξεκουραστεί. Άλλωστε όταν κάποιος χάνει την δουλειά του μετά από τόσα χρόνια περνάει και μία περίοδο απογοήτευσης και θλίψης.
Του έδωσα λοιπόν χρόνο. Πέρασε ο πρώτος χρόνος και ο καναπές είχε αποκτήσει σχήμα από τον κ@λο του. Ξεκίνησα λοιπόν να νευριάζω. Ξεκίνησα να του λέω ότι πρέπει σιγά σιγά να ξεκινήσει να ψάχνει γιατί δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν γίνεται εγώ να δουλεύω 6 στα 7 κι εκείνος να κάθεται αραχτός στο σπίτι κάθε μέρα.
Τα επιχειρήματά του με έστειλαν. Μου είπε ότι εφόσον έχουμε χρήματα στην άκρη δεν χρειάζεται να δουλεύει άλλο. Κι ότι εφόσον μέχρι τώρα δεν χρειάζεται να παίρνουμε χρήματα από την άκρη, αφού δουλεύω εγώ είναι όλα καλά. Αλλά ακόμη κι αν χάσω την δουλειά μου, τα χρήματα που έχουμε στην άκρη είναι αρκετά.
Εγώ όμως δεν συμφωνώ με αυτό. Δεν συμφωνώ γιατί πρώτον, δεν είναι δίκαιο εγώ να δουλεύω 6 στα 7 κι αυτός να τα βρίσκει όλα έτοιμα. Δεύτερον, ποτέ δεν μου άρεσε η άποψη “τρώμε από τα έτοιμα” . Σίγουρα δε θα τα πάρω μαζί στον τάφο μου, αλλά είμαστε νέοι ακόμη και τα έτοιμα τελειώνουν γρήγορα.
Θα ήθελα να ξέρω ότι στα γεράματά μου ή σε μία ώρα ανάγκης, είμαστε εξασφαλισμένοι γιατί έτσι μεγάλωσα από το σπίτι μου! Δεν μπορώ λοιπόν στην ιδέα ότι οκ, μπορούμε να αφήσουμε την δουλειά μας όποτε θέλουμε, να κάνουμε ντόλτσε βίτα για κάνα χρόνο και μετά να μείνουμε στους πέντε δρόμους. Γιατί εκεί θα καταλήξουμε αν ακολουθήσω την λογική του.
Ξεκίνησα λοιπόν να του μιλάω συνεχώς κι όταν κατάλαβα ότι εγώ δεν είχα τόσο μεγάλη επιρροή πάνω του και βαρέθηκα να μαλώνουμε διαρκώς, έβαλα στην μέση τα βαριά περιπολικά! Του μίλησαν τα πεθερικά μου. Χρυσοί άνθρωποι και μας έχουν βοηθήσει αρκετά στην ζωή μας.
Τον έβαλαν λοιπόν μπροστά και μία δύο τρεις ξεκίνησε να λέει ότι ψάχνει. Ένας οικογενειακός φίλος που ήξερε ότι ο άντρας μου τους τελευταίους μήνες ψάχνει για δουλειά, του πρότεινε να δουλεύει για 450 ευρώ τον μήνα 5 ώρες την ημέρα ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ φτιάχνοντας το e-shop του καταστήματός του.
Ο άντρας μου μπορεί να δούλευε σαν υπεύθυνος πωλήσεων όμως έχει γνώσεις στα e-shops και ο φίλος του αποφάσισε να αξιοποιήσει το ταλέντο του με όλα τα νόμιμα! Και ο άντρας μου αρνήθηκε γιατί λέει τα λεφτά είναι λίγα! Φυσικά έγινα έξαλλη.
Οι ώρες είναι λίγες, η δουλειά είναι πολύ άνετη οπότε με το δίκιο του τα λεφτά να είναι λίγα! Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Έχουμε δύο εβδομάδες που μέσα στο σπίτι λέμε μόνο τα τυπικά. Τον βλέπω και μόνο η παρουσία του μέσα στο σπίτι με εκνευρίζει. Πλέον δεν είναι μόνο το οικονομικό ζήτημα.
Είναι και ζήτημα ηθικής. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που αφήνουν την ζωή τους να περνάει έτσι χωρίς να κάνουν τίποτα. Ακόμη και σε μία ιδανική κοινωνία που οι άνθρωποι δε θα χρειάζεται να δουλεύουν για να τα βγάζουν πέρα, οι άνθρωποι πάλι θα έχουν ανάγκη να ασχολούνται με κάτι. Με κάτι δημιουργικό.
Εκείνος είναι όλη μέρα μπροστά στον καναπέ και βλέπει ταινίες και παίζει Playstation. Είναι ώριμη στάση ανθρώπου αυτό; Σκέφτομαι να πάρω διαζύγιο αλλά τον αγαπάω. Δεν θέλω να τα πετάξω όλα στον αέρα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει κατάθλιψη κι εγώ όλο αυτό να το εκλαμβάνω σαν αναισθησία. Θέλετε να μου πείτε την άποψή σας;
