Κοίτα να δεις, πόσο περίεργα είναι μερικές φορές τα πράγματα. Τόσο, που σκέφτεσαι… είναι δυνατό να συμβαίνει;
Είναι τυχαίο, ή αντιθέτως τίποτα δεν είναι τυχαίο; Λες να κρύβεται από πίσω κάποιο μήνυμα που πρέπει να πιάσω;
Μήπως όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, έτσι, για να διδαχτούμε ότι οι παροιμίες βγαίνουν όντως αληθινές;
Γνωρίζεις που λες έναν άνθρωπο. Ξεκινούν όλες οι διαδικασίες απ την αρχή. Ο νους και το σώμα, προετοιμάζονται για κάτι πολύ μεγάλο. Τα πρώτα στάδια του έρωτα, περνούν σχεδόν καβαλώντας το ένα το άλλο, από την ένταση και τη λαχτάρα που αισθάνεστε. Ναι! Είναι αμοιβαίο και είναι ό,τι πιο έντονο έχεις νιώσει. Περνάς άπειρα χρόνια μαζί του.
Τόσα, που δε θυμάσαι τίποτα πριν απ αυτόν. Η σχέση σας έχει δοκιμαστεί στο έπακρο. Ήσουν νια και γέρασες που λέμε… ώσπου περάσατε και στο τελευταίο στάδιο… και ξανά στο προηγούμενο, και ξανά στο τελευταίο… ξανά μαζί και ξανά χώρια, απλά και μόνο γιατί ήσασταν ο ένας για τον άλλο. Ταιριάζανε ακόμα και τα νεύρα σας ρε παιδί μου, ώσπου ένα σημαντικό γεγονός σας χωρίζει οριστικώς και αμετακλήτως.
Δεν έχει σημασία αν η απόφαση ήταν εύκολη ή δύσκολη, σημασία έχει ότι πάρθηκε. Πέρασες λοιπόν και όλα τα στάδια του χωρισμού, αυτά τα μελοδραματικά με τους θυμούς τα κλάματα και ό,τι άλλο συνεπάγεται… και μετά σιωπή! Τόση σιωπή, που σε πλήγωσε περισσότερο από τη φασαρία που είχε προηγηθεί!
Περνάνε πολλά χρόνια που δεν έχεις μάθει τίποτα απολύτως για εκείνον και το αντίστροφο. Υπάρχει μέσα σου σα σημαντικό κεφάλαιο, μα τόσα χρόνια μετά, τουλάχιστο δε σε τραβάει πίσω απ τη ζωή σου. Έχεις μεγαλώσει πια… έχεις περάσει πολλά, και αισθάνεσαι υπεράνθρωπος που μπόρεσες και τα ξεπέρασες. Η ζωή πολλές φορές, σου φέρθηκε άτιμα.
Κι εκεί που δε περνά ούτε καν σα σκέψη απ το μυαλό σου, τσουπ! Να σου τον μπροστά σου!
Έχεις μισή ώρα για ένα καφέ; Χάρηκα πολύ που σε είδα μετά από τόσα χρόνια!
Στην αρχή διστάζεις… προσπαθείς να θυμηθείς έστω και μια λεπτομέρεια από τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις! Δεν έχουμε κάτι να πούμε… η περιέργεια μάχεται με τη λογική μέσα σου και τελικά κερδίζει!
Μόνο για λίγο, γιατί δεν έχω χρόνο!
Όσο συζητάς μαζί του, αισθάνεσαι αμέσως οικεία. Ο φελλός, βγαίνει απ το μυαλό σου και θυμάσαι τα πάντα!
Γελάτε με περασμένες αστείες στιγμές… ξεκαθαρίζετε σκοτεινά σημεία που θα παρέμεναν σκοτεινά για πάντα, αν δε πίνατε αυτό το καφέ. Τα βλέμματα ήταν τώρα πιο ζεστά.
Και πως ήταν όλα αυτά τα χρόνια για σένα; Τι έχει συμβεί στη ζωή σου;
Αυτή είναι η ερώτηση κλειδί… Στα επόμενα δέκα λεπτά που μιλούσε για τη ζωή του, εσύ προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ποιανού από τους δυο σας τη ζωή περιγράφει! Νομίζεις ότι σου κάνει πλάκα.
Δε μπορείς να φανταστείς πόσο κοινή ήταν η ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια, καταφέρνεις να πεις συγκλονισμένη!
Οι ξεχωριστοί δρόμοι που είχατε τραβήξει, αποδείχτηκαν τελικά τόσο, μα τόσο ίδιοι, που θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ακολουθούσατε τον ίδιο δρόμο με χρονοκαθυστέρηση. Είναι ποτέ δυνατό, κάποιες σχέσεις να είναι καρμικές; Μήπως όταν αποφάσιζες να πάρετε άλλο δρόμο, το σύμπαν σε έβαλε στον παράδρομο; Είναι ποτέ δυνατό, δυο ξεχωριστές ζωές, να είναι τόσο κοινές, και να το ανακαλύπτεις τυχαία μετά από ένα σκασμό χρόνια, που δεν είχες καμία επαφή με τον άλλο;
Κι αν όλα αυτά συμβαίνουν, μήπως οι ψυχές που ενώνονται τόσο δυνατά, δε ξεχνιούνται ποτέ; Μήπως η ασφάλεια και η οικειότητα μένουν τελικά για πάντα; Μήπως κάποια ανώτερη δύναμη, προσπαθεί να ενώσει και πάλι τους ανθρώπους που ενώθηκαν καρμικά; Μήπως το ίδιο το σύμπαν θρηνεί ένα τέτοιο χωρισμό;
Η ώρα πέρασε. Όχι μόνο μισή ώρα αλλά τρεΙς! Και θα είχατε να μιλάτε για ακόμα τρεΙς!
Μα τώρα η ένωση ξανάγινε…
Μεγαλύτερη απόδειξη; αυτό που αισθάνεσαι…
Της Μαρίας Χαρίτου.
