Τελικά είναι ο πρίγκιπας που έγινε βάτραχος ή είναι απλά ένας βάτραχος που η ανάγκη σου τον “έντυσε” πρίγκιπα. Η ψυχολόγος Στέλλα Αργυρίου προσπαθεί να σε αποτρέψει από τις κακοτοπιές, τις λάθος επιλογές και τους συμβιβασμούς
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καθ\’ όλα φυσιολογική κοπέλα… ΕΣΥ!
Είχε τους φίλους της, τη δουλειά της, την καθημερινότητά της. Κι ενώ σε όλους τους τομείς της ζωής της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφερνε να παίρνει τις σωστές για το δικό της καλό αποφάσεις και να είναι τουλάχιστον ικανοποιημένη, για έναν ανεξήγητο για την ίδια λόγο στην προσωπική της ζωή έκανε πάντα τις λάθος επιλογές.
Ο λάθος άνθρωπος...
Όλο και πιο συχνά ακούμε γυναίκες να αναρωτιούνται γιατί επιλέξουν “πάντα τον λάθος άνθρωπο” και τις περισσότερες φορές η δήλωση αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό;
Στη θεωρία, δεδομένου ότι από μικρές οι γυναίκες περιμένουμε τον λεγόμενο γοηγευτικό πρίγκιπα, ψάχνουμε τον τέλειο και τον ιδανικό σύντροφο.
Κάτι τέτοιο πρακτικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί γιατί υπάρχει η πιθανότητα να συναντήσουμε ανθρώπους που δεν είναι πάντα σε θέση να μας κάνουν ευτυχισμένες. Επιστροφή στο σημείο εκκίνησης: γιατί;
Γιατί λοιπόν;
Πολύ συχνά η επιθυμία μας να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε, να αισθανθούμε σημαντικές για κάποιον, μας κάνει να κάνουμε λάθη στην κρίση μας για το ποιος τελικά θα πάρει αυτόν το ρόλο στη ζωή μας.
Από την άλλη ο καιρός που μείναμε μόνες γίνεται κακός σύμβουλος, γιατί μεγαλώνει την ανάγκη μας για συντροφικότητα και παράλληλα τη διάθεσή μας για συμβιβασμούς.
Αποτέλεσμα; Φτιάχνουμε ιδανικούς έρωτες και πάμε και τους κολλάμε στις φάτσες μέτριων ανθρώπων. Αυτός λοιπόν είναι από τους βασικούς λόγους που καταλήγουμε να λέμε ότι οι επιλογές μας για άλλη μια φορά ήταν απογοητευτικές. Αν όμως, αντί αυτού του σεναρίου, κάναμε μερικές ακόμα ερωτήσεις προσπαθώντας να καταλάβουμε αν αυτό είναι τελικά το σωστό πρόσωπο για εμάς και τις ανάγκες μας, ίσως μας έσωζε από τη μετέπειτα απογοήτευση.
Και λέω εγώ… προσοχή, η ανάγκη μας για συντροφικότητα μη γίνει επιλογή για μετριότητα.
Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους η αλήθεια είναι ότι το να είσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνος δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την αυτοεκτίμησή σου. Πολλές φορές η αίσθηση και μόνο ότι έχουμε κάποιον γύρω μας είναι σαφώς καλύτερη από το να είμαστε μόνοι. Αλλά αν πρόκειται ο άνθρωπος που επιλέγουμε να βάλουμε δίπλα μας να είναι ο λάθος, ίσως είναι πραγματικά καλύτερα να είμαστε μόνοι, γιατί στο τέλος αυτό που μας μένει είναι η πικρία για τον εαυτό μας που τελικά επέλεξε λάθος.
Στην τελική η πιο μαγική, η πιο σημαντική, η αναντικατάστατη και πιο ουσιαστική για το δικό μας καλό σχέση είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας και αυτόν πρέπει να προσέχουμε. Όλοι οι άλλοι είναι και θα είναι απλά συμπληρωματικά κομμάτια στο πάζλ της ευτυχίας μας…
