Ακόμη κι αν έχουμε την καλύτερη σχέση με την μαμά μας, μεγαλώνοντας γινόμαστε «ανεξάρτητες» και η επικοινωνία μας χάνει την αμεσότητά που μπορεί να είχε κάποτε. Σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό, αφού όταν γινόμαστε κι εμείς μανάδες, οι υποχρεώσεις είναι τόσες που υπερβαίνουν την ανάγκη μας για λίγη ψιλή κουβέντα με τη μαμά μας. Κι όμως, η καθημερινή επικοινωνία μπορεί να είναι ευεργετική για την ψυχολογία και των δύο.
Όπως συμβαίνει μ’ αυτήν τη γυναίκα που τηλεφωνεί στη μαμά της κάθε μέρα ακόμη κι αν είναι για 1 λεπτό, όσο να πουν η μία στην άλλη πόσο πολύ την αγαπάει!
«Μιλάω με τη μαμά μου στο τηλέφωνο κάθε πρωί. Καμιά φορά και μεσημέρι και βράδυ. Μπορεί σε κάποιους να μοιάζει υπερβολικό. Πόσο μάλλον, αφού είμαι κι εγώ μητέρα πια και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι μηδενικός. Κι όμως, δεν είναι. Είναι μια ανάγκη που έχω από μικρή, από τότε που η φωνή της μαμάς μου ήταν ο πιο γλυκός και παρήγορος ήχος του κόσμου.
Κι αυτό είναι το υπέροχο. Όσο κι αν μεγάλωσα και αν έκανα δικά μου παιδιά, η φωνή της μαμάς μου δεν έπαψε να έχει πάνω μου την ίδια επίδραση: με ηρεμεί και μου φτιάχνει τη διάθεση. Δεν είναι, όμως, αυτός ο μοναδικός λόγος που τηλεφωνώ στη μαμά μου κάθε πρωί, αφού:
Με ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα
Έχω πολλές φίλες, αλλά η ζωή και η καθημερινότητα δεν μας επέτρεψαν να είμαστε πάντα κοντά. Με την αδερφή μου, πάλι, ήμασταν αχώριστες μικρές, αλλά εδώ και χρόνια ζει στο εξωτερικό και οι επαφές μας είναι πιο αραιές.
Η μαμά μου, όμως, ήταν εκεί σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου – όχι ως υποκατάστατο των φίλων μου, αλλά ως σύμμαχος και στήριγμά μου. Μπορώ να της τα λέω όλα. Ποτέ της δεν με έκρινε χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να με καταλάβει και πάντα είχε μια λύση ή μια συμβουλή να μου δώσει.
Είμαστε αχώριστες από τότε που θυμάμαι
Η αλήθεια είναι ότι με τη μαμά μου είμαστε αχώριστες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι ακόμα. Εντάξει, στην εφηβεία έκανα κι εγώ την επανάστασή μου, αλλά όταν έφυγε η αδερφή μου για “τα ξένα” δεν μπορούσα να μην βλέπω τη μαμά μου κάθε μέρα. Τότε ήταν που ξαναδεθήκαμε για τα καλά κι η σχέση μας έγινε αυτή που είναι σήμερα.
Κι όταν έρχεται η αδερφή μου, οι τρεις μας μπορούμε να καθόμαστε με τις ώρες, να θυμόμαστε παλιές ιστορίες ή να γελάμε με όσα μας συμβαίνουν τώρα, ξορκίζοντας κάθε λύπη ή πόνο.
Έκανε κι εκείνη το ίδιο με τη γιαγιά μου
Ίσως να είναι και “κληρονομικό” όλο αυτό – όχι γραμμένο στο DNA, αλλά στο υποσυνείδητό μου. Η μαμά μου έπαιρνε τη γιαγιά μου στο χωριό τηλέφωνο κάθε μέρα και της έλεγε όλα τα νέα της, μέχρι που εκείνη έφτασε τα βαθιά γεράματα. Ίσως, στο παιδικό μου μυαλό να εντυπώθηκε ότι αυτός ήταν ο λόγος που έζησε τόσο πολύ: για να μη χάσει ούτε ένα απ’ τα “νέα” της μαμάς μου.
Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά δεν πρόκειται να το ρισκάρω. Θα μιλάω με τη μαμά μου στο τηλέφωνο κάθε μέρα και θα την κρατάω ενήμερη για τις ζωές μας, τη δική μου, του γαμπρούλη της και των εγγονών της.
Είναι το γούρι μου για να πάει καλά η μέρα
Δεν είμαι προληπτική, αλλά συχνά νιώθω πως αν δεν μιλήσω με τη μαμά μου, αν δεν ακούσω την μελωδία της φωνής της, τότε κάτι θα πάει πολύ στραβά. Με λίγα λόγια, η μαμά μου είναι το γούρι μου και οι συνομιλίες μας είναι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί για να είμαι σίγουρη ότι με κάποιο τρόπο η θετική της ενέργεια θα επηρεάσει την υπόλοιμη μέρα μου.
Την παίρνω, ακόμη κι αν τρέχω να μην αργήσω στη δουλειά κι έχουμε μόνο 1 λεπτό, όσο χρειάζεται για να πούμε η μία στην άλλη πόσο την αγαπάει και πόσο πολύ θα ‘θελε να της κάνει με μεγάλη, ζεστή αγκαλιά!»
