Η πεθερά μου ήταν ένοχη για το θάνατο της εγγονής της, της κόρης μου. Ήταν 2 χρονών. Γενικά δεν αφήναμε το παιδί στην πεθερά μου συχνά. Δεν χρειάστηκε κιόλας, καθώς εργάζομαι απο το σπίτι και ήμουν εγώ μαζί με το παιδί πάντα.
Εκείνη την εποχή και ο σύζυγός μου και εγώ, αγοράσαμε ένα σπίτι, και έπρεπε να την αφήσουμε κάπου για να παμε στο δικηγορικό γραφείο να κανονίσουμε συμβόλαια κτλ. Την αφήσαμε στην πεθερά μου για να την προσέχει όσο εμείς κάναμε τη δουλειά μας.
Ήταν καλοκαίρι και ακριβώς απέναντι απο στο σπίτι της πεθεράς μου που υπήρχε μια λίμνη. Η κόρη μου αγαπούσε το νερό, η ώρα του μπάνιου ήταν η αγαπημένη της ωρα. Έπαιζαν στην άκρη της λίμνης και στη συνέχεια η πεθερά μου θυμήθηκε ότι έπρεπε να βγάλει ρούχα από το στεγνωτήριο και άφησε ένα 2χρονο μόνο του δίπλα στο νερό.
Η παιδική περιέργεια της κόρης μου καθώς και η αγάπη της για το νερό είχε ως αποτέλεσμα να μπει στο βαθύ μέρος της λίμνης και να πνιγεί. Όλα επειδή η πεθερά θεώρησε οτι τα ρούχα στο στεγνωτήριο αρκετά σημαντικός λόγος για να αφήσει ένα τόσο μικρό παιδί χωρίς επίβλεψη…
Όταν επέστρεψε, κατάλαβε τι έχει συμβεί, άρχισε να πανικοβάλλεται και να φωνάζει για βοήθεια. Η γείτονισσά της την άκουσε, μπήκαν στη λίμνη, έβγαλαν το παιδί και κάλεσαν ασθενοφόρο, αλλά ήταν πολύ αργά.
Φανταστείτε πώς είναι να επιστρέφεις να πάρεις το παιδί σου απο το άτομο στο οποίο εμπιστεύθηκες το παιδί σου, και σου λένε ότι το παιδί σου είναι νεκρό.
Η πεθερά μου μας ικέτευε να μην εμπλέξουμε την αστυνομία σε αυτό, συνέχισε να επαναλαμβάνει ότι ήταν ατύχημα και “δεν ξέρει πώς έγινε”, “έφυγε μόνο για μια στιγμή”, “αισθάνεται ακόμη χειρότερα από εμάς” και “το να καλέσεις την αστυνομία δεν θα την φέρει πίσω”.
Φυσικά, καλέσαμε την αστυνομία και κατηγορήθηκε για εγκληματική αμέλεια και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 3 ετών, (πλήρωσε χρήματα και δεν μπήκε φυλακή) αλλά κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ ελαφριά η ποινή των 3 ετών.
Ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μου θα την συγχωρήσουμε ποτέ για αυτό. Ούτε ζήτησε συγχώρεση, το μόνο που μας έλεγε ήταν δικαιολογίες και πάλι δικαιολογίες.
Στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο σύζυγός μου της είπε ότι δεν είναι πια η μητέρα του, ότι έχει πεθάνει γι ‘αυτόν και ότι ποτέ δεν θέλει να την ξανάδει μπροστά στα μάτια του. Ο γάμος μας είχε επίσης καταστραφεί, ήμασταν μέσα στην κατάθλιψη, πολεμήσαμε πολύ, υπήρχαν στιγμές που βρισκόμασταν στα πρόθυρα του διαζυγίου.
Χωρίσαμε για λίγο, έφυγα για μια άλλη χώρα νομίζοντας ότι αυτό είναι μια λύση. Ωστόσο, ο σύζυγός μου ήρθε να με ψάξει και καταφέραμε να σώσουμε την οικογένειά μας και να συνεχίσουμε τη ζωή μας μαζί. Κενοί και οι δυο.
Δεν μπορούσα να κάνω άλλο παιδί. Δεν ήθελα με τίποτα. Αλλά τελικά, έμεινα έγκυος ξανά και το περασμένο καλοκαίρι καλωσόρισα τον γιο μας, είναι 9 μηνών τώρα.
Προφανώς, δεν θέλαμε να πούμε στην πεθερά μου γίναμε γονείς πάλι, αλλά μας είδε να περπατάμε με ένα καροτσάκι μωρού και συνειδητοποίησε ότι έχει ένα εγγόνι. Έτσι προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τον άντρα μου.
Πρώτον, τον κατηγόρησε επειδή δεν την έχει επισκεφθεί, φώναξε για πόσο δύσκολο ήταν να περάσει όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να της μιλάει ο ίδιος της ο γιος, ότι θα μπορούσε να είχε πάει στη φυλακή αν δεν είχε τα χρήματα να πληρώσει την ποινή της και πώς μπορούσε να το κάνει αυτό στην ίδια του τη μητέρα. Γιατί την είχε εγκαταλείψει…
Τότε του είπε: “Αλλά είδα ότι έχεις ένα νέο μωρό, είμαι τόσο χαρούμενη που έχω ένα εγγόνι ξανά!” Συνέχισε να ρωτάει αν είναι αγόρι ή κορίτσι, πότε θα είναι σε θέση να το δει και να το συναντήσει γιατί θέλει να το φροντίσει τόσο πολύ.
Ο σύζυγός μου της είπε αμέσως ότι δεν έχει τίποτα, αυτό είναι το παιδί μας, και είναι μόνο δικό μας. Ο γιος μας δεν έχει γιαγιά, θα του το λέμε αυτό καθώς μεγαλώνει. Και δεν θα είναι ποτέ γύρω της.
Είμαστε 100% σύμφωνοι με τον αντρα μου σχετικά με αυτό. Η απώλεια της κόρης μας πονάει ακόμα και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να προστατεύσουμε τον γιο μας από αυτήν. Δεν χρειάζεται μια ανεύθυνη γιαγιά που πιθανόν να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως έκανε με την αδελφή του.
Εκείνη σοκαρίστηκε που το άκουσε και άρχισε να φωνάζει ότι είμαστε τόσο κακοί και σκληροί απέναντί της, που θα το κρατήσουμε εναντίον της για πάντα, παρόλο που το πλήρωσε και δεν μπορούμε να είμαστε τόσο άκαρδοι για να την εμποδίσουμε να δει το εγγόνι της .
Αλλά τι φαντάστηκε; Τι περίμενε; Ότι θα την αφήσουμε πραγματικά γύρω από το μωρό μας; Ότι θα την εμπιστευόμασταν ποτέ ξανά με το μωρό; Ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να αφήσω τον γιο μου ούτε καν με κάποια επαγγελματία μπέιμπι σίτερ. Δεν εμπιστεύομαι πια κανέναν, γιατί αν μια γιαγιά μπορεί να είναι αρκετά απρόσεκτη για να αφήσει ένα παιδί να πεθάνει, ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει ένα άσχετο άτομο.
Έτσι, ο σύζυγός μου της είπε κάθετα ότι δεν θα έχει πρόσβαση στο μωρό και δεν θέλει να της μιλήσει ποτέ ξανά. Πρέπει να κάνει κάτι χρήσιμο με τη ζωή της και να μας αφήσει ήσυχους.
Η πεθερά δεν άκουσε. Εκείνο το βράδυ ήρθε στο σπίτι μας, ζητώντας να δει ξανά το εγγόνι της. Προφανώς δεν την αφήσαμε να μπει και άρχισε να τρελαίνεται, ισχυριζόμενη ότι ως γιαγιά, έχει δικαιώματα να συναντήσει το εγγόνι της.
Της είπαμε ότι έχασε όλα τα δικαιώματά της όσον αφορά τα παιδιά μας όταν άφησε την κόρη μας να πνιγεί. Υπάρχουν μερικά πράγματα που απλά δεν μπορούν να συγχωρηθούν.
Εκείνη μας είπε τότε ότι θα πάει στο δικαστήριο και θα απαιτήσει νομική άδεια να συναντήσει το μωρό. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αλλά αν είναι αλήθεια, αμφιβάλλω πολύ ότι θα το πάρει λαμβάνοντας υπόψη το ποινικό της μητρώο.
Εάν πρέπει να πάμε στο δικαστήριο και να αποδείξουμε ότι δεν είναι άξια εμπιστοσύνης, θα το κάνουμε. Αν επιστρέψει ξανά, θα καλέσουμε την αστυνομία. Θα πάρουμε ασφαλιστικά μέτρα. Εάν πρέπει να φύγουμε από αυτήν τη χώρα και να ζήσουμε κάπου αλλού για να είμαστε μακριά από αυτήν, θα το κάνουμε επίσης.
Με εκπλήσσει το θράσσος της. Ξέρει πολύ καλά ότι κατέστρεψε τη ζωή μας πριν από 3 χρόνια. Κανένας γονέας δεν πρέπει να χάνει το παιδί του. Εκείνη είναι υπεύθυνη γι αυτό που μας συνέβη. Τώρα έρχεται σαν να είναι η καλύτερη γιαγιά που έχει υπάρξει ποτέ, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα.
Έχασα το ένα παιδί μου λόγω αυτής της γυναίκας και το πληρώνω κάθε μέρα με πόνο ψυχής. Δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω κοντά στο άλλο.
** Η παραπάνω ιστορία είναι πραγματική ανάρτηση μιας μητέρας που αποφάσισε να μοιραστεί τον πόνο της με τους αναγνώστες της ηλεκτρονικής πλατφόρμας Reddit. **
Πηγή: badmoms.gr
