Μια νεαρή γυναίκα λέει την προσωπική ιστορία της, για τι πέρασε σε μικρότερη ηλικία και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το πρόβλημά της ήταν το άγχος της. Αυτό ήταν που την οδήγησε και στο νοσοκομείο.
Αληθινή ιστορία: Πώς ξεκινά
«Με κάθε αναπνοή, σε κάθε λακκούβα του δρόμου ο πόνος στο στήθος γινόταν ανυπόφορος. Ανέπνεα με μεγάλη δυσκολία. Προσπαθούσα να χαμογελάσω και να παραμείνω ψύχραιμη. Σκεφτόμουν ότι δεν θα κρατούσε για πολύ. Ήταν Σεπτέμβρης του 2016 και μόλις είχα μετακομίσει σε καινούρια πόλη. Δεν ήξερα καλά τους δρόμους, αλλά ήλπιζα πως θα έφτανα στον προορισμό μου σύντομα», θυμάται μία νέα γυναίκα εξιστορώντας την προσωπική της ιστορία για το χρόνιο πρόβλημα υγείας της.
«Πρώτη φορά χαιρόμουν που έμπαινα σε νοσοκομείο. Παραδόξως, το τμήμα των επειγόντων ήταν πολύ ήσυχο. Υπέγραψα ορισμένα χαρτιά και περίμενα στο lobby. Ιδέα δεν είχα για το ότι τελικά θα χρειαζόταν να μείνω εκεί πολλές ακόμη μέρες. Έκανα δεκάδες εξετάσεις, υποβλήθηκα σε πολυάριθμα τεστ και άκουσα αμέτρητες φορές πως είμαι πολύ νέα για να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Ήμουν μόλις 22 ετών, στο νοσοκομείο μιας άγνωστης πόλης και δεν ήξερα τι συνέβαινε. Όπως αποδείχθηκε, όλα ξεκίνησαν 14 χρόνια πριν.
Αληθινή ιστορία: Η συνέχεια
Ήμουν πάντα ένα πολύ υγιές παιδί. Ξεκίνησα να παίζω βιολί στα 8 μου και βιόλα στα 13. Ήθελα μάλιστα να φοιτήσω σε ένα συγκεκριμένο μουσικό σχολείο, στο οποίο για να σε δεχθούν έπρεπε να περάσεις εξετάσεις. Τα πρώτα σημάδια ξεκίνησαν τότε, αλλά δεν έδινα σημασία. Τα απέδιδα όλα στο άγχος. Ένιωθα συχνά ένα βάρος στο στήθος και ήθελα διαρκώς να πηγαίνω τουαλέτα. Πίστευα ότι για όλα έφταιγε το στρες. Πράγματι, όταν τελείωσαν οι εξετάσεις και είδα ότι με δέχθηκαν στο σχολείο, τα συμπτώματα υποχώρησαν.
Τα πιο περίεργα ζητήματα υγείας ξεκίνησαν όταν άρχισα να φοιτώ στο κολλέγιο. Από γρίπες μέχρι ασυνήθιστες αλλεργίες και συνεχείς λοιμώξεις με στρεπτόκοκκο. Για αρκετό καιρό ένιωθα πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στο σώμα μου. Παρόλα τα προβλήματα κατάφερα να τελειώσω το πανεπιστήμιο και να προετοιμαστώ για την μετακόμισή μου στην μεγάλη πόλη. Λίγο πριν από αυτή χρειάστηκε να διδάξω μουσική σε παιδιά. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν όπως είχα σχεδιάσει. Δεν θυμάμαι την ακριβή στιγμή που ένιωσα έναν οξύ πόνο στην πλάτη. Ο πόνος ήρθε ξαφνικά.
Προσπάθησα να τον αγνοήσω, αλλά μου έκοβε την ανάσα. Στην πραγματικότητα δεν σταμάτησε ποτέ. Η οξύτητά του αυξανόταν σποραδικά, αλλά πάντα ένας “μουντός” πόνος υπήρχε κάτω από τον αριστερό μου ώμο και γινόταν σταδιακά μέρος της καθημερινότητάς μου. Υπέθεσα ότι οφείλεται στον τρόπο που κρατούσα τα όργανα και ήμουν έτοιμη να δεχθώ πως θα ζήσω με αυτόν. Επισκέφθηκα και έναν ορθοπεδικό, αλλά με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε τίποτα “στραβό” με τα κόκαλα ή το σώμα μου. Καθησυχάστηκα είναι η αλήθεια και αποφάσισα να μην ασχοληθώ ξανά. Είχα την μετακόμιση και τη νέα μου ζωή να σχεδιάσω.
Τι συνέβη μετέπειτα
Γεγονός είναι πως μια μετακόμιση, ειδικά σε μια πόλη σαν την Νέα Υόρκη, δεν είναι εύκολο πράγμα. Νοίκιασα ένα μικρό δωμάτιο και έφτιαξα όλα τα έπιπλα μόνη μου. Προετοιμαζόμουν για την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο και προσπαθούσα να αγνοήσω τον πόνο.
Τα μαθήματα ξεκίνησαν και δεν άργησαν να έρθουν οι μέρες που ξυπνούσα στις 4 τα ξημερώματα από τον οξύ πόνο. Δοκίμασα να βάζω ζεστές και κρύες κομπρέσες, να κοιμάμαι μόνο από τη μία πλευρά, τίποτα δεν λειτουργούσε. Τίποτα από όσα μου έλεγαν οι γιατροί δεν έδινε λύση στον πόνο, επίσης. Άλλοι μου έδιναν συμπληρώματα, άλλοι μου πρότειναν ορισμένες ασκήσεις και ένας μου είπε να βάλω έναν βοηθητικό νάρθηκα ο οποίος παραλίγο να με αφήσει ανάπηρη. Ό,τι και να έκανα ο πόνος δεν έφευγε.
Κάπως έτσι, έπειτα από μια πολύ μεγάλη και έντονη κρίση βρέθηκα στο νοσοκομείο. Οι νοσηλεύτριες μού υπέδειξαν σε ποιον θάλαμο να πάω για να ξαπλώσω και όσοι γιατροί με εξέταζαν αναρωτιούνταν πως μια τόσο νέα κοπέλα υποφέρει από πόνους στο στήθος. Με μετέφεραν σε δωμάτια για εξετάσεις. Ούτε θυμάμαι πόσες έκανα. Και ο πόνος εκεί, να μην μειώνεται.
Αληθινή ιστορία: Τι έγινε μετά
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα όλων των εξετάσεων και αφού είχαν περάσει ορισμένες βασανιστικές ημέρες στο κρεβάτι του νοσοκομείου η κατάσταση άρχισε να ξεκαθαρίζει. Οι γιατροί έκλιναν στο ότι υποφέρω από μία κατάσταση η οποία λέγεται πλευρίτιδα. Οι πνεύμονές μου είχαν ερεθιστεί τόσο που πίεζαν το στέρνο μου, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στο σημείο να διασταλεί όταν ανέπνεα. Παράλληλα, διαγνώστηκα με υπεζωκοτική συλλογή (παθολογική συγκέντρωση υγρού στην υπεζωκοτική κοιλότητα) και έπρεπε να υποβληθώ άμεσα σε παρακέντηση, ώστε να αφαιρεθεί υγρό από το σημείο.
Ακόμα και μετά την επέμβαση οι πνεύμονές μου συνέχιζαν να είναι ερεθισμένοι. Μάλιστα, όταν επέστρεψα στο σπίτι έπρεπε να έχω μαζί μου συσκευή οξυγόνου για να αναπνέω σωστά. Τελική διάγνωση για το πώς προκλήθηκε αυτός ο ερεθισμός δεν υπήρχε. Οι γιατροί στο νοσοκομείο τα απέδωσαν όλα σε κάποια αυτοάνοση κατάσταση και μου σύστησαν να επισκεφθώ έναν ρευματολόγο. Και εκείνος, όμως, δεν μπόρεσε να κάνει πολλά. Την ίδια στιγμή η αγωγή που ακολουθούσα και τα φάρμακα επηρέαζαν πάρα πολύ τον οργανισμό μου. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να κουνήσω τα δάχτυλά μου και να λιποθυμήσω.
Το μόνο ζήτημα υγείας που βελτιωνόταν ήταν οι χρόνιες διάρροιες τις οποίες αγνοούσα, αλλά αποδείχθηκε πως ήταν αποτέλεσμα μιας λοίμωξης στο έντερο. Παρά τις δυσκολίες τελείωσα το πανεπιστήμιο και αποφάσισα να γυρίσω στο πατρικό μου για να κυνηγήσω την καριέρα μου στη μουσική. Ήμουν χαρούμενη επειδή έκανα αυτό που αγαπούσα και αγνοούσα και πάλι τις ενοχλήσεις στο στήθος. Ώσπου μια μέρα ξύπνησα και το πρόσωπο μου είχε πρηστεί. Είχα γίνει αγνώριστη. Όπως αποδείχθηκε δεν ήταν αλλεργική αντίδραση. Ο αλλεργιολόγος δεν είχε καμιά απάντηση. Έτσι βρέθηκα ξανά στο γραφείο του ρευματολόγου.
Το τέλος της αληθινής ιστορίας:
Και τότε, επιτέλους, έπειτα από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας η απάντηση δόθηκε. Διαγνώστηκα με μη διαφοροποιημένη νόσο του συνδετικού ιστού, ένα αυτοάνοσο ρευματολογικό νόσημα με ποικίλες φλεγμονώδεις και ανοσολογικές εκδηλώσεις. Δεν πέρασαν 5 μήνες και διαγνώστηκα με μία ακόμη αυτοάνοση ασθένεια, ελκώδη κολίτιδα. Μια φλεγμονή του εντέρου που προκαλεί διάρροια, πόνο στην κοιλιά, και αιματηρές κενώσεις. Αφού τελείωσαν όλες οι επίπονες εξετάσεις, κατάλαβα πως όλα αυτά, όλα όσα με ταλαιπωρούσαν αυτά τα χρόνια τα προκαλούσα μόνη μου στον εαυτό μου! Πλέον, ένιωθα πιο ήρεμη επειδή είχα βρει τις απαντήσεις που έψαχνα.
Ξεκίνησα εξατομικευμένη θεραπεία. Άλλαξα τη διατροφή μου και άρχισα να γυμνάζομαι συστηματικά. Προσπάθησα να μειώσω και τα επίπεδα άγχους μου, προσέχοντας περισσότερο τον εαυτό μου και κάνοντας διαλογισμό. Πλέον, μπορούσα να έχω τον έλεγχο της ζωής μου, ακόμα και της ασθένειάς μου.
Όχι, τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα ούτε σταμάτησα να έχω ενοχλήσεις. Ακολουθώ τη θεραπεία μου και προσπαθώ να ζω τη ζωή μου. Θα ήθελα να ενθαρρύνω οποιονδήποτε παλεύει με κάποια χρόνια ασθένεια να μην κατηγορεί τον εαυτό του. Αγκαλιάστε τον εαυτό σας και νιώστε ευγνωμοσύνη για όσα το σώμα σας μπορεί να καταφέρει. Αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Έχει πολλά εμπόδια και πολλές δυσκολίες. Θα βρείτε, όμως, τι σας βασανίζει και ποιος τρόπος αντιμετώπισης ταιριάζει καλύτερα σε εσάς. Και άπαξ αυτό συμβεί θα είστε ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή, η οποία θα σας πείσει ότι το να ζείτε με μια χρόνια ασθένεια είναι αυτό που σας κάνει διαφορετικούς…», καταλήγει για την ιστορία της.
