Όταν ήμουν παιδί, πάντα μου έλεγαν πόσο αδύνατο ήμουν. Στο γυμνάσιο ήμουν πάντα μικρότερη και στο ύψος και στο βάρος – από τις φίλες μου. Μεγάλωσα γνωρίζοντας, κατά κάποιο τρόπο, διαισθητικά, ότι «το να είσαι αδύνατος» ήταν κάτι καλό, ότι ήταν κάτι που πρέπει να διατηρηθεί. Στο γυμνάσιο, η πεποίθηση αυτή επιβεβαιώθηκε και ενισχύθηκε από τα περιοδικά, τις φίλες που κάνανε συνεχώς «δίαιτα», και από την επιμονή του σχολείου μου στην αθλητική αυστηρότητα και τον κοινωνικό εξοστρακισμό των μαθητών που δεν ταιριάζουν στο ιδανικό σώμα. Αλλά πάντα ήξερα ότι, ως γυναίκα, «ο χρόνος μου θα έρθει», θα έχω παιδιά ή φθάσω σε ορισμένη ηλικία, που θα είναι αδύνατο να «κρατήσω το βάρος μακριά», το σώμα μου θα αλλάξει και θα γίνω σαν τις γυναίκες, που είναι συνεχώς σε δίαιτες και λογοδοτούν για την κρέμα στον καφέ τους!
Φοβήθηκα εκείνη την ημέρα
Άρχισα να φοβάμαι, εν μέρει επειδή μου αρέσει να τρώω και γιατί δεν θέλησα ποτέ να εγκαταλείψω την ικανότητά μου, να τρώω επιπόλαια και χωρίς το φόβο της απόκτησης βάρους. Έτσι, όταν η κλίμακα άρχισε ανοδική πορεία και σε μένα και πέρυσι τελικά πέρασε τα 120 κιλά, τα πράγματα πήραν τρομερή τροπή. Δεν μπορούσα να χωρέσω σε κανένα από τα ρούχα μου. Δεν έχω κάνει ποτέ διατροφή στη ζωή μου, αλλά άρχισα να μετράω τις θερμίδες, βρίσκοντας τρόπους να τις μειώσω, παρακάμπτοντας τα γεύματα, ή πίνοντας αντί να τρώω το φαγητό μου.
Τι έβλεπα;
Έβλεπα τον αυτό μου στον καθρέφτη και πίστευα ότι δεν ήμουν αρκετά καλή. Με έβλεπα και σκεφτόμουν ότι, «πρέπει να είσαι αδύνατη, ώστε να είσαι ελκυστική». Αλλά αυτό ήταν πριν από μήνες. Στο μεταξύ τότε και τώρα, έκανα κάτι που άλλαξε τον τρόπο που αισθάνομαι για τον εαυτό μου: εκπαιδεύτηκα για έναν μαραθώνιο. Έτρεχα κάθε ημέρα για δύο μήνες και έτρεξα μεγάλες αποστάσεις – επτά, οκτώ, εννέα χιλιόμετρα – κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Ήταν συναρπαστικό. Και ξέρετε τι συνέβη στο σώμα μου; Τίποτα. Δεν έχω χάσει ούτε ένα κιλό. Το λίπος στο σώμα μου δεν έχει μαγικά μετατοπιστεί σε μυς, και έχω ακόμη έναν σκληρό αγώνα για να χωρέσω σε αυτά τα τζιν του κολεγίου. Είμαι το ίδιο κορίτσι που ήμουν στην παλιά μου φωτογραφία, εκτός από το ότι τώρα βλέπω τη φωτογραφία από μια εντελώς διαφορετική οπτική.
Αλλά κάτι συνέβη στην αντίληψη μου. Από το να βλέπω το σώμα μου ως στίγμα, ως κάτι άσκημο, κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω καταπληκτικά πράγματα. Χθες, έτρεξε 13 μίλια, στην ανατολή του ήλιου. Και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε. Έτρεξα και στους μαραθώνιους και υπήρχαν πολλοί δρομείς στην ομάδα, που δεν ήταν, με την πρώτη ματιά, αυτό που θα μπορούσες να πεις «αθλητικοί». Αλλά ξέρετε τι; Πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού, το ίδιο όπως και εγώ.
Ναι, άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου και έμαθα ότι, οι άνθρωποι δεν είναι γραφτό να είναι τέλειοι και δεν ταιριάζει σε όλους ο ίδιος σωματότυπος. Σκοπός είναι να είσαι υγιής, ευτυχισμένος και να αισθάνεσαι καλά με το σώμα σου.
