Από singleparent.gr
Γεια σας… Θα ήθελα και εγώ να πω την ιστορία μου χωρίς να δημοσιευτεί το όνομά μου… Ας πούμε ότι με λένε Λένα… Ο σύζυγός μου “έφυγε” το 2002 και έμεινα μόνη με τρία παιδιά, τα οποία σήμερα είναι ενήλικα και αρκετά μεγάλα σε ηλικία… Πριν τρία χρόνια λοιπόν μπήκα σε μία σχέση, χωρισμένος εκείνος με δύο παιδιά, αγόρι και κορίτσι ηλικίας σήμερα 17 και 13 ετών, τα οποία μένουν με τη μητέρα τους και το σύντροφό της…
Ο σύντροφός μου τα παιδιά του τα παίρνει κάθε 15 ημέρες στο σπίτι… Να σημειώσω ότι έχουν πολύ καλές σχέσεις οι δύο πρώην σύζυγοι και αυτό είναι κάτι, στο οποίο συμφωνώ και μου αρέσει… Τα παιδιά του με έχουν γνωρίσει… Ξέρουν ότι είμαι κάτι παραπάνω από φίλη του μπαμπά τους και βλέπουν ότι το σπίτι του είναι γεμάτο από πράγματα μου λόγω του ότι μένω συνέχεια εκεί, όταν όμως είναι η μέρα που θα έρθουν τα παιδιά εγώ πρέπει να φύγω και να μείνω σε κάποιον από τους γιους μου για όσες μέρες θα είναι τα παιδιά μαζί του…
Όταν του παραπονιέμαι και του λέω ότι κουράστηκα να είμαι με ένα σάκο στο χέρι και στο τέλος τέλος πού θα πάει αυτή η ιστορία γιατί δεν λέει στα παιδιά του ότι μένουμε μαζί η απάντησή του είναι ότι θέλει να έχει χρόνο μόνος του με τα παιδιά του πράγμα που το κατανοώ, όμως έχω διαπιστώσει ότι τα παιδιά έχουν κάποια χειριστική συμπεριφορά απέναντι στον πατέρα τους… Και εκείνος ακολουθεί….
Όπως παραδείγματος χάρη το καλοκαίρι που κάναμε όλοι μαζί διακοπές στο χωριό τους εγώ έπρεπε να μείνω στο σπίτι για να πάνε μόνοι τους για μπάνιο… Εγώ έπρεπε να μείνω στο σπίτι για να πάνε επίσκεψη σε συγγενείς (αν και όλοι οι δικοί του με ξέρουν)… Τα πάντα έπρεπε να γίνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα των παιδιών… Ούτε μία μέρα ή μία ώρα να γίνει κάτι με δικό μας πρόγραμμα και δεν είχα αντίρρηση να είναι και τα παιδιά μαζί…
Όταν του παραπονιέμαι για όλο αυτό ειδικότερα για το θέμα «σήμερα έλα, αύριο φύγε» μου απαντάει ότι τα παιδιά είναι ακόμα μικρά… Και όταν τον ρωτάω αφού στη σημερινή τους ηλικία είναι μικρά για να τους ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα σε σχέση με εμάς τους δύο πώς επέτρεψε να μένουν με τη μητέρα τους και το σύντροφό της πράγμα το οποίο έγινε πριν μία πενταετία… Τότε άραγε δεν ήταν μικρά; Και πολύ περισσότερο όταν για το χωρισμό έφταιγε η μητέρα και το τρίτο άτομο που μπήκε στην οικογένεια…. Με το τρίτο άτομο όμως, το σύντροφο της μητέρας τους εννοώ, δεν βλέπω να υπάρχουν τέτοια προβλήματα ενώ αντιθέτως ο δικός μου σύντροφος δεν βλέπω να κάνει και πολλά πράγματα για να έρθω πιο κοντά με τα παιδιά… Και βασικά εμένα αυτό το πήγαινε-έλα από τη στιγμή που από την αρχή του το ξεκαθάρισα ότι είμαι του όλα ή τίποτα με έχει κουράσει…. Τη βοήθειά σας παρακαλώ…. Πώς να το διαχειριστώ???
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπητή μου Λένα,
καταρχήν να σου ευχηθώ καλή χρονιά και όλα να πάνε καλά στη ζωή σου. Διαβάζω την ιστορία σου και νιώθω ότι υπάρχει ένα ανικανοποίητο. Τι εννοώ! Αναφέρεις δύο φορές πως “παραπονιέσαι” στο σύντροφό σου για τα παιδιά του για το γεγονός ότι όταν έρχονται στο σπίτι του εσύ πρέπει να αναχωρήσεις. Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να ήταν προτιμότερο από το να παραπονιέσαι να κάνεις διάλογο;
Νομίζω πως κανείς δεν αντέχει τα παράπονα και την γκρίνια, ούτε κι εσύ θα την άντεχες. Λες πως τα παιδιά του είναι χειριστικά απέναντι στον μπαμπά τους, δηλαδή στο σύντροφό σου.
Τα οποία παιδιά όπως εσύ η ίδια αναφέρεις τα βλέπει κάθε 15 μέρες για λίγες μέρες (σαββατοκύριακο υποθέτω), τα οποία παιδιά του είναι ακόμα ανήλικα κι όχι μεγάλα παιδιά σαν τα δικά σου και δεν ξέρω αν τον έχεις ρωτήσει ποτέ πως νιώθει που υα βλέπει για λίγο κάθε 15 μέρες. Ξέρεις πριν χωρίσει ζούσε μαζί τους κάθε μέρα και τα έβλεπε κάθε μέρα. Αναρωτιέμαι αν έχεις μπει καθόλου στη διαδικασία να σκεφτείς αν αυτός ο άνθρωπος πληγώνεται που δεν ζει με τα παιδιά του και περιμένει να περάσει το δεκαπενθήμερο για να τα δει και να μοιραστεί στιγμές μαζί τους μέχρι να έρθει η επόμενη φορά.
Πολύ βιαστικά θα πω ή μάλλον θα αναρωτηθώ αν εσύ είσαι λίγο χειριστική μαζί του κι όχι τα παιδιά. Αλλά κι αν είναι κι εκείνος το επιτρέπει, αυτό είναι ένα δικό του θέμα να αντιληφθεί και αν θέλει να το λύσει.
Επίσης, λες ότι κουράστηκες και του παραπονιέσαι (ξανά) για το που θα πάει η καταστάση. Σε αυτό το σημείο θέλω να σε ρωτήσω τι συζήτηση και τι πλάνο έχετε κάνει για τη σχέση σας; Έχετε πει ότι μένετε ο καθένας στο σπίτι του; Είχες σπίτι και το άφησες για να μείνεις μαζί του; Έχετε συζητήσει για ενδεχόμενο γάμο; Εγώ από τα λίγα που γράφεις, αυτό που μπορώ να αντιληφθω είναι ότι δεν έχετε κάνει καμία συζήτηση για τη σχέση, νιώθω ότι ο σύντροφός σου θέλει σχέση με ένα μικρό βαθμό ελευθερίας όσον αφορά στα παιδιά του και δεν ξέρω βρε Λένα μου μήπως είσαι λίγο πιεστική.
Τι κακό θα είχε να πάει καλοκαιρινές διακοπές με τα παιδιά του να τα χαρεί και να πάτε άλλη στιγμή οι δυο σας; Κι έτσι να είναι όλοι ευχαριστημένοι και χαρούμενοι.Τι κακό έχει κάθε 15 μέρες να πηγαίνεις σε κάποιο από τα παιδιά σου να τα βλέπεις και να περνάει κι εκείνος χρόνο με τα δικά του;
Νιώθω ότι το γεγονός ότι επαναλαμβάνεις διαρκώς πως δεν έχεις πρόβλημα με τα παιδιά και την πρώην σύζυγο δεν ίσχυει. Οι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι δύο χώρισαν δεν σε αφορά, τι έκανε εκείνη και τι κάνει αυτή τη στιγμή επίσης. Αυτά αφορούν την οικογένεια στη νέα της μορφή και σε ένα μεγάλο ποσοστό ανήκουν στο παρελθόν.
Λες πως ο σύζυγός σου έφυγε από τη ζωή, υποθέτω ότι θα ήσουν αρκετά νέα τότε. Μήπως λέω μήπως τα προβλήματα και τα παραπονά που κάνεις σχετίζονται με την αδυναμία σου να διαχειριστείς το γεγονός ότι μπορεί κι αυτός ο σύντροφος να φύγει ( όχι από τη ζωή ) και ψάχνεις να βρεις μια αιτία; Τα χειριστικά παιδιά, η πρώην σύζυγος που συζεί με κάποιον κλπ; Καταλαβαίνω ότι όταν ο άνθρωπος μας φεύγει από τη ζωή το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι “γιατί σε εμένα;” και αμέσως μετά ψάχνουμε να ρίξουμε ευθύνες, που στην πραγματικότητα η πραγματική ευθύνη είναι ότι μέχρι εκεί έφτανε το νήμα τους ζωής του ανθρώπου που έφυγε.
Νομίζω Λένα μου, πως αν χαλαρώσεις, αν μιλήσει με τον σύντροφό σου για τη σχέση σας κάνοντας ένα πλάνο, αν δεχθείς ότι χρειάζεται χρόνο για εκείνον ακόμα κι αν είναι με τα παιδιά του, κι αν δεν είσαι τόσο γαντζωμένη πάνω του από το φόβο μήπως τον χάσεις ή σχέση αυτή θα πάει καλά. Και το λέω αυτό γιατί ακούει ο σύντροφος σου τα παραπονά σου, άρα σε αγαπάει, αλλά νιώθω πως δεν έχει ζωτικό χώρο, δεν έχει ανάσες ελέυθερίας.
Με εκτίμηση,
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Από singleparent.gr
